सुवर्णप्रभा..

साक्षात सुवर्णप्रभा अनुभवली ती ही शब्दातून.
ग्रेट.

मीनल.

कविता गेय आहे.

गायला मजा आली.

:-)

कविता छान आहे पण,

वाहताच वात मंद , मंद मंद गंध धुंद
सांडताच पारिजात भूवरी पडेल रास...

पंचमात तान घेत आज कोकिळा स्वरांत
मोहरून आम्रही सुगंधितो चराचरास...

ह्या ओळी सहजसोप्या वाटल्या. अन्य ओळी जरा जरा शब्दजड आणि कठीण वाटल्या..

तात्या.

पहिलीच ओळ एकदम आवडेश :)

>> वाहताच वात मंद , मंद मंद गंध धुंद
सांडताच पारिजात भूवरी पडेल रास...
>>सूर्य बिंब लाल बुंद भेदते तमास पूर्ण
विश्वतीर पेटताच जाहला सुवर्ण भास...

हे सुद्धा खूप छान जमलंय.... विशेषतः 'विश्वतीर पेटताच' ही शब्दरचना खूप छान जमलीये प्राजु.

शीर्षक समर्पक आहे :)

मस्तच आहे .
आम्हाला तर बुवा, ‘फिटे अंधाराचे जाळे’ आठवले एकदम :)

सुरेख कविता आहे प्राजु ! तुझे थोडे जुने साहित्यही शोधून वाचले..ते पण आवडले.

निशा, प्रभा , उषा ...... एकदम सुंदर. :)
'सकाळ' ची कविता वाचली की 'पितात सारे गोड हिवाळा' ची आठवण होते...!

-झेल्या
मी लिहिलेलं.. (वाचा आणि कळवा आणि इतरांना वाचवा (वाचायला सांगा..)! )

सूर्य बिंब लाल बुंद भेदते तमास पूर्ण
विश्वतीर पेटताच जाहला सुवर्ण भास...

फार सुंदर.

कविता सुन्दर आहे यात प्रश्नच नाही. पण जर

दिव्य तेज फाकताच जागली दिशांत आस...

या शब्दास एखादा पर्यायी शब्द वापरला असता तर आणखी मजा आली असती. कारण तुमच्या कवितेतील सर्व शब्द एका थराविक साच्यातील आहेत ज्यांमध्ये फाकताच हा शब्द बसत नाही.

लहान तोंडी मोठा घास घेतला आहे त्याबद्दल क्शमा करा.

अंकुश चव्हाण.

सुंदर. नजरेसमोर उभे राहिले वातावरण.

बिपिन कार्यकर्ते

बरेच दिवसानी प्राजु उगवली. छान ल्हिले आहेस

आपण एखादा विचार ;एखादी गोष्ट करतो किंवा करायचे टाळतो ते आनन्द मिळवणे किंवा वेदना टाळणे या दोन्ही साठीच

काय लिहिलेयस प्राजु! अभिनंदन!! संपूर्ण कविताच सुंदर. त्यातही -

सागरात गाज आणि लाट जात उंच उंच
गारवा हवेत आणि वेड लागते मनांस...

पंचमात तान घेत आज कोकिळा स्वरांत
मोहरून आम्रही सुगंधितो चराचरास...

दाटले धुक्यात रान, कोवळ्या उन्हांत पान
स्वप्न की प्रभात काल, प्रश्न हाच लोचनास...

हे अगदी खास.. बोले तो, झकाSSSSSSSSस!

शब्द अगदी सहज आल्यासारखे वाटताहेत.. एका दमात लिहून काढलीयेस का काय पूर्ण कविता?? चालही छान बसतेय.. :)

मुमुक्षु

थेंब थेंब पाकळ्यांत आळसांत चिंब चिंब
का जपून पाकळीत ठेवलेय मोतियास?

कविता अगदी मस्तच आहे, पण वरच्या ओळी खूप आवडल्या...

अनामिक

प्राजुतै, तुमची कवीता डायरेक कालजाला भिडत बगा!
सुंदर !

मिथुन काशिनाथ भोईर
(जल्ला सगला काय नावानच हाय)

कविता आवडली.. मात्रा एकदम जमून आल्या आहेत

सकाळी सकाळी कविता वाचली.
खरच सुप्रभात आहे असे वाटले.
रेवती

दाटले धुक्यात रान, कोवळ्या उन्हांत पान
स्वप्न की प्रभात काल, प्रश्न हाच लोचनास...

वा, वा छान शब्दबांधणी

मस्त झाली आहे कविता..
आवडली.
अजूनही येऊ दे लवकर..

--शाल्मली.

वाहताच वात मंद , मंद मंद गंध धुंद
सांडताच पारिजात भूवरी पडेल रास...

पंचमात तान घेत आज कोकिळा स्वरांत
मोहरून आम्रही सुगंधितो चराचरास...

प्राजु,
मस्तच रचले आहेस.
:)

आवडली.
(आस्वादक)बेसनलाडू

असेच म्हणतो!

वाहताच वात मंद , मंद मंद गंध धुंद
...
थेंब थेंब पाकळ्यांत आळसांत चिंब चिंब
...
सागरात गाज आणि लाट जात उंच उंच

वगैरे ठिकाणी दोन-दोन अक्षरी पुनरुक्ती आणि अनुप्रास वृत्ताशी फारच सुंदर ठेका जुळवतात. वा! (तसे शब्द अधिक पखरायला पाहिजे होते असे वाटते - इतक्याने तृप्त झालो नाही.)

("अग्निरंग होत दंग..." चालेल का? पुढे गंधही धुंदच होणार आहेत, म्हणून इथे कुठलातरी वेगळा शब्द, वेगळी कल्पना अधिक वैविध्य देऊ शकेल.)

आपल्याला पहाटेचा केशरी रंग फारंच आवडतो .
प्राजु ने शब्द लै भारी गुंफलेले आहेत ... ते वृत्त वगैरेच्या चुका आम्हाला णाय समजत ... पण वाचून अंमळ भारी वाटली .

- संध्याकाळचा उगवता चंद्र) टारझण

सागरात गाज आणि लाट जात उंच उंच
गारवा हवेत आणि वेड लागते मनांस...

हे लयं आवडल बघा.. :)

(गारव्याच्या शोधात...)
मदनबाण.....

Each work has to pass through these stages—Ridicule, Opposition, and then Acceptance. Those who think ahead of their time are sure to be Misunderstood.
Swami Vivekananda.

मालवून टाक दीप ची आठवण झाली. त्यांच्या एका कॅसेट मध्ये अशाच वृत्तात त्यांनी कविता ऐकवली होती.
त्या तिथे फुलाफुलात पेंगते अजून रात
सावकाश घे टिपून एक एक रुप रंग

प्राजू ताई - अतिशय सुंदर कविता. छान शब्द आणि वर्णन...

तारकांत लोपली निशा उषेस पाठवून
अग्निरंग होत धुंद पूर्व रेखिते नभांस...

तारकांत लोपली निशा मस्तच!

सूर्य बिंब लाल बुंद भेदते तमास पूर्ण
विश्वतीर पेटताच जाहला सुवर्ण भास...

विश्वतीर
पण भारी! कशी काय सुचली ही कल्पना?

पंचमात तान घेत आज कोकिळा स्वरांत
मोहरून आम्रही सुगंधितो चराचरास...

आम्र नाही कळले...

दाटले धुक्यात रान, कोवळ्या उन्हांत पान
स्वप्न की प्रभात काल, प्रश्न हाच लोचनास...

`प्रभातकाल'
एक शब्द हवा.

- कविता न कळणारा,
अभिजित.

सुंदर काव्य...
वृत्त वगैरे काही माहित नाही...:)

थेंब थेंब पाकळ्यांत आळसांत चिंब चिंब
का जपून पाकळीत ठेवलेय मोतियास? ...
या ओळी खासच...

इथे ऐका!

छान कविता प्राजु. रोजरोज दर्जेदार कविता देती आहेस .. धन्यवाद.

प्राजु,
हिच नव्हे तर तुझी प्रत्येक कविता अप्रतिम असते.
सुधीर फडके म्हणतात,
"हे जे माझ्या हातून होत आहे ते माझं मलाच कळत नाही.परत करीन म्हटलं तर पुन्हा असंच होईल हे सांगता येत नाही.कोण तरी माझ्याकडून करवून घेतो."
म्हणून म्हणतो,
"प्रतिभा उरी धरूनी
तू गीत लिहित रहावे"

www.shrikrishnasamant.wordpress.com
श्रीकृष्ण सामंत
"कृष्ण उवाच"
shrikrishnas@gmail.com

नपेक्षा उशीर बरा ! उशीरा प्रतिक्रिया देतेय पण कविता खूपच सुन्दर आहे. सुन्दर सोनेरी सकाळ दिसतेय समोर! मला माझा एक मित्र नेहमी म्हणतो की तू राहतेस शहरात, सीमेंटच्या जन्गलात, पण कविता मात्र लिहितेस फार्म हाउसवर रहात असल्यासारख्या! तसच वाटतय. खूप सुन्दर वर्णन आहे. मी शरण!
क्रान्ति {मी शतजन्मी मीरा!}

अरेच्चा, ही कविता कशी नजरेतून निसट्ली!
छान कविता आहे प्राजु.
शब्दांची निवड मस्त आहे...
आवडली!!