आईसक्रीमवाले गंदे अंकल..

जनातले - मनातले सदरात गविंचा लेख म्हणजे बहुरंगी बहुढंगी लेखन छानच!

काथ्याकूट मधे का नाही टाकला? :-)

सुंदर रेखाटन..आवडले..

खर आहे ...अलिप्त व्हावे सा~यातुन.. अशी आजची समाजाची अवस्था आहे..

पण वर एक्क्यांनी म्हटल्याप्रमाणे, चांगली माणसं चांगलं काम करायला धजवत नसतील तर ते निश्चितच चांगलं लक्षण नाही समाजस्वास्थ्यासाठी! चौकटीत राहून सुद्धा गोष्टी साधता यायला हव्यात (उदा. आत्ता त्या मुलीला आयस्क्रीम द्यायचं पण पुढच्या वेळी आसपास दिसल्यास मुद्दाम तिच्या आई-वडिलांशी बोलायचं वगैरे)
म्हटलं तर अवांतरः गविंच्या जागी सौ.गवि अशी व्यक्ति असती तर अशाच दृष्टीकोनातून बघता आलं असतं का?

चला आता घ्याल तुम्ही तिला हवं ते पण खरय, नाही करता येत नेहमीच आपल्याला हवं तसं!!

आता घ्याल तुम्ही तिला हवं ते पण खरय, नाही करता येत नेहमीच आपल्याला हवं तसं!!

सहमत.

माझ्या बायकोच्या बाबतीतही माझे असेच होते.

मुद्दा तुम्हाला कळत नाहीये.

जेव्हा तुम्ही उत्स्फूर्ततेनं जगता तेव्हा विचार करण्याची जरूर भासत नाही. फक्त हेतू शुद्ध लागतो.

माझ्या अल्पमतीनुसार येथे "लॉजीकली दिलसे वाटणारा" पर्याय "प्रॅक्टीकली दिमागसे अवलंबलेला" आहे

लॉजिकल निर्णय दिमागचे असतात. खरी परिस्थिती नेमकी विरूध्द असते. निर्णय नेहमी दिलसे घ्यावा आणि त्याची प्रॅक्टीकल अंमलबजावणी दिमागसे करावी.

तुम्हाला लेखकाची मनस्थिती लक्षात येत नाहीये. दिलसे त्याला वाटत होतं की आइस्क्रिम द्यावं पण दिमागसे निर्णय घेतल्यानं तो मागे फिरला.

दिमागनं निर्णय घेणारा सतत लोक काय म्हणतील असा जगत राहतो.

मी जे काय गविला (त्याच्या लेखनावरनं ओळखतो) त्यावरनं तो उत्सफूर्ततेनं जगणारा आहे म्हणून त्याला प्रतिसाद दिला आहे.

सुबोध खरे म्हणतायंत की त्यांना दोन्ही बाजू पटतायंत. पण आइस्क्रिम देणं किंवा न देणं या पैकीच एक पर्याय निवडावा लागणार. लोकमताचा विचार न करता, आपल्याला वाटलं,आपला हेतू शुद्ध होता, आपण दिलं, प्रश्न संपला. पुढे काय होईल ते तेव्हा बघू.

समजलं तर बघा नाही तर सोडून द्या.

असो, इतर बाष्कळ उपप्रतिसादांना उत्तर द्यायची गरज वाटत नाही.

ग्रेट ग्रेट ग्रेट !

आईस्क्रीम वितळलं असेल एव्हाना!

शहरं वाजवीपेक्षा मोठी (आणि म्हणून अनोळखी) होत चालल्याचं एक अपरिहार्य लक्षण!

लेखकानं काय केलं ते समजायला मराठी वाचता येणं पुरेसं आहे.

मला वाटलं ‘सूर्यप्रकाशासारखा स्वच्छ दिसणारा’ काही तरी मुद्दा आहे. पण तसं काही असायला वाचनापलिकडे जाऊ शकणारी, स्वत:ची विचार क्षमता लागते.

काही वेळा तिचा आभाव असतो. बर्‍याच लोकांना तर काय चाललंय हे देखील लवकर कळत नाही पण आधीचे किमान चार-पाच प्रतिसाद वाचून ‘मुद्दा काय आहे’ हे कळायला प्रत्यवाय नसतो. अर्थात, या दोन्ही गोष्टींचा आभाव असू शकतो याची कल्पना नव्हती, असो.

यानिमित्तानं राजकिय मानसिकतेवर वाचलेलं महत्त्वाचं भाष्य (बहुदा, जॉर्ज ऑरवेलचं अ‍ॅनिमल फार्म), आठवलं. प्रत्येक राजकिय नेत्याची वैचारिक पातळी त्याच्या सपोर्टर्स इतकी असते. नेता आणि सपोर्टर्स यांच्यात फरक इतकाच असतो की त्याला चारचौघात बोलता येतं. अशा समूहाला कोणत्याही वैचारिक उत्कर्षात रस नसतो. नेता स्वत:ची वैचारिक पातळी उंचावू शकत नाही कारण त्याला समूह निष्कासित करेल अशी भीती असते. दुसर्‍या कुणीही अशा समूहाला नवा विचार देण्याचा प्रयत्न केला तर नेता त्याचावर तुटून पडतो आणि समूह नेत्याला जोरदार पाठींबा देतो. अशा तर्हेनं नेता आणि समूह कायम निम्नतर वैचारिक पातळीवर जगत राहतात.

ती देणे श्रेयस्कर की न देणे?

अर्थात न देणं! आणि गविनं तेच तर केलंय.

तुम्हाला बहुदा मला मुद्यात पकडायची घाई झालेली दिसते. इथे मी सांगतोय, आईस्क्रिम द्यायला हवं होतं. एकदा निश्चय पक्का असला की संभ्रम होतच नाही.

संभ्रमाचं कारण अनावश्यक वैचारिक उहापोह आहे जो लेखात स्पष्ट दिसतोय. आणि मी संभ्रमपूर्व चित्तदशेविषयी बोलतोय.

असे "कर्ण" पकडायचे नाहीत हो

ती शक्यताच नाही. तुम्ही निश्चिंत राहा.

तुम्हाला कोणत्या बाभळीच्या* झाडाखाली झालं?

प्रथम आपल्यासारखी विदुषी (माझ्यासारख्या) प्रतिसादकाचं नांव वाचते याचं कौतुक वाटलं कारण आपण माझे प्रतिसाद वाचत नाही हे पूर्वीच जाहीर केलं आहे.

प्रतिसादच वाचत नसल्यानं मी कोणत्या ‘सामाजिक धारणेविषयी’ लिहीलंय, ‘काय लिहीलंय’ आणि ‘काय बदलावं अश्या प्रामाणिक इच्छेनं लिहीलं आहे’ याची दखल घेण्याची जरूरी आपल्याला भासली नसणार हे उघड आहे. कारण माझं म्हणणं मी या पूर्वीच्या जवळजवळ सहा ते सात प्रतिसादात स्पष्टपणे मांडलं आहे. अशा तर्हेनं काहीही न वाचता आपण, ‘तुमच्या धारणा योग्य कशावरनं’ असा खडा सवाल केला आहे हे पुन्हा प्रशंसनीय आहे.

ज्यांचा आपण यथोचित ऋणनिर्देश केला आहे त्यांच्या आणि आपल्या निदर्शनास एक गोष्ट आणून द्यावीशी वाटते. ज्ञान ‘कोणत्या झाडाखाली झालं’ हा प्रश्न नसून प्रत्येक प्रतिसादातून, प्रतिसादक ‘स्वत:चंच ज्ञान’ दाखवतो. इतपत जरी दखल घेतली तर ज्ञान राहूं दे, किमान आपण काय लिहीतोयं याचं भान येऊ शकतं.

१५०-२०० वर्षांपूर्वीपर्यंत जवळपास सगळ्याच लहान मुलींना कोणत्या ना कोणत्यातरी गंद्या अंकलशीच लग्न करावे लागत होते. त्यावेळी त्या ८-९ वर्षांच्या मुलीवर लादला जाणारा संबंध हासुद्धा जबरदस्तीचाच असणार.
त्या मानाने आज शंभरातल्या १०-२० मुलींनाच हा त्रास सहन करावा लागतो आणि त्या अन्यायाला वाचा फुटण्याची शक्यतादेखील बरीच असते. मला स्वतःला हे परिस्थिती बिघडल्याचे नव्हे तर सुधारल्याचे लक्षण वाटते.
बाकी पायलट काकांचा लेख नेहमीप्रमाणेच भारी वाटला.