एक डोक्यातला किडा

बस एव्हढच.

अर्धवटराव

ललित सत्य-नारायण-कथा ;-)

ही शिळी जिलबी वाटत नाहीये. :) पण असो. काही लोक असे आणि काही तसे का, या प्रश्नाला काही उत्तर नाही आणि आपण त्यात फार काही बदलही करू शकत नाही. तेव्हा ते आहे तसं स्वीकारावं. पण काही लोकांच्या डोक्यातले किडे पण जात नाहीत. तेव्हा ओके! रिलॅक्स!

तुम्हाला एखादा गुंड रस्त्यात अडवून, लुबाडून पळून गेला तर तो तुमच्यापेक्षा शूर आहे असे म्हणता येईल कां ? कि 'हे असेंच चालायचे' म्हणून गप्प बसायाचे? यातून कांही बोध घेताच येणार नाही कां ?

पण लेखातील काही वाक्ये अज्जीबात पटलेली नाहीत.

आणि शिवाजी राजे सगळे आयुष्य अस्तित्त्वाची लढाई करत बसतात.

अस्तित्वाची लढाई ? कोणाच्या बॉ ? मराठे हे आधीपासूनच अस्तित्वात होते. पण त्यांचे अस्तित्व हे सत्ताधार्‍यांचे चाकर ह्याच प्रकारात होते. महाराजांनी त्यांच्यात आत्मविश्वास जागवला आणि मराठेशाहीला सत्ताधीश बनवले. त्यानंतर महाराजांनी आयुष्य वेचले ते स्वराज्य वाढवण्यात आणि जोपासण्यात. महाराजांनी अस्तित्वाची दखल घ्यायला भाग पाडले, नव्हे खरेतर ह्या अस्तित्वाची आक्रमकांना दहशत वाटायला भाग पाडले.

नवाज शरीफ यांचा पाकिस्तानात परत प्रवेश असो की आंग सु क्यी हिचा म्यानमारमधला लढा असो, मुद्दा हा आहे की यांचे जरी काही बरे वाईट झाले असते तरी लोकांचा दबाव वगैरे गोष्टी एकाधिकारशाहीमध्ये तितक्याश्या matter करत नाहीत असं दिसतं मग दर वेळेस हे सगळे स्यू की आणि तसेच छोटे मोठे नेते या वातावरणात कसे काय तग धरतात याचे आश्चर्य वाटते. नक्की कोणता कार्यकारणभाव या अशा गोष्टींमागे असतो हे काही उमजत नाही..

ह्या दोघांची तुलनाच हास्यास्पद आहे. वेळ मिळाला तर ह्या दोघांच्या कारकिर्दीचा आढावा घ्या, म्हणजे तुमची चुक तुमच्याच लक्षात येईल.

आणि दबावाचे म्हणाल तर आंग ह्यांच्या सुटकेसाठी स्थानीक जनताच नव्हे तर आंतरराष्ट्रीय पातळीवरुन देखील दबाव येत होताच.

विचार करनच सोडुन देनच चांगल ...
विचार किती गोष्टिंचा करावा ?
भ्रष्टाचार,
बांग्लादेशी ,
अरुनाचल,
महागाई,
पाकिस्तान,
काँग्रेस,
बिहार,
ग्लोबल वॉर्मींग,
चिन,
जि. एम. फुड,
डिग्री ,
नोकरी ,
बॉस,
मुलींचे घटते प्रमाण,
रझा अकादमी,
लोकसंख्या,
२०१२,
लोकल,
बाबरी मज्जीद ,
पाउस,
खराब रस्ते,
कसाब,
IT
:(
किती दिवस आणि का ???
त्यापेक्षा चला नर्मदा परीक्रमा करायला !!!
नर्मदे हर sss!!!

साला एक किडा आदमी को धागा विणणे को मजबुर करता हय ! ;)

धाग्यातील भावना समजू शकतो. मलाही असाच संभ्रम व्हायचा. पोटापाण्याची चिंता लागली/वाढली तसे हे "चिंता करितो विश्वाची" असे माझे सूर कमी झाले. अजूनही कधी कधी असल्या जागतिक प्रश्नांची विचारांची उबळ वगैरे येते; नंतर स्वतःलाच त्याबद्दल हसायलाही येतं.

धागा पुन्हा वाचला . पुन्हा आवडला.