तस्सेच...

लेख खूप आवडला.

सुरेख! वाचताना बर्याच ठिकाणी फिस्सकन् हसायला आलं.

सही.......खरचं अशी कित्येक गाणी मनाच्या कोपर्यात अडकलेली असतात ते कधीतरी अचानकच जाणवतं....

अप्रतिम

क्लासच

खास गविटच!!!!!!

आमचीही अशीच गोची होते. खरं तर अजूनच जास्त.
का?
कारण तुम्ही निदान शब्दच गुणगुणता. इथे आम्हाला डोक्यात घुमते ते चित्रविच्तिर संगीत.
उदा:- हम आपके है कौन मधील कुठल्ही गाणं घ्या. त्यात अशब्द कमी आहेत, संगीताची चाल जास्त.

माइनि माये मुंडॅर पे तेरी बोल रहा है कागा
जोगन हो गयी तेरी दुलारी मन जोगीसंग लागा.....
ह्यानंतर जे
ट्यां न नण्या न न न्ण्या ण्या ण्या जे येतं; त्याशिवाय अगदि गणपतीतल्या अंताक्षरीच्या स्पर्धेतही ते गाणं पूर्ण होत नाही.
ते म्युझिक आम्ही तोंडाअनच म्हणतो. पुन्हा जून अवघडाल्यासरखं होतं.

किंवा:-
ला ल्ल ला ...लै लै लै ला ल ला
ला ल्ल ला ...लै लै लै ला ल ला
डींग ट्यांग दिटँग डींग..........
असं म्हटाल्याशिवाय "दिदी तेरा देवर दीवाना" हे गाणं पूर्ण होउच शकत नाही.
शिंचं, शब्द नाही, पण हे विचित्र संगीतच त्याच्या चमत्कारिक उच्चारांसह आम्ही बोंबलत फिरतो.
लेख आवडाला हे वे सां न ल.

सुरेख!!!

फारा दिवसांनी गवि फॉर्मात आले ब्वॉ..
आता येऊ द्या आणखी

जास्त काही लिहित नाही कारण आता माझंच मन त्या अडकलेल्या गाण्यांत आणि त्यासोबतच्या आठवणीत हरवलंय.

बरं हे चीप फालतू बकवास गाणं आपल्याला अजिब्बात आवडलेलं नाहीये अशी अंतर्मनाची समजूत असल्याने असलं गाणं चारचौघांत तोंडातून आलं की ओशाळवाणेपणाने मी खिशातून रुमाल काढून तोंड पुसून घ्यायचो..

:) हे नेहमी असच होतं लहानपणी* रोजातलं रुक्मीणी रुक्मीणी अख्खं म्हणायची लय हौस (काय पण सुरेख चाल होती त्याची, वरुन बाबा सैगल व श्वेता शेट्टीचा तडाखेबंद आवाज ) पण साला घरात "र" जरी तोंडात आला तर कोण ऐकेलका भितीने हात आपोआप तोंडावर जायचे. तिच गोश्ट हाफीसात असताना सुट्टा ना मिला व GMD गाण्याची. कामाच्या तगाद्यात* दोन ओळी मनासारख्या गुण्गुणता येउ नयेत म्हणजे काय ? ;)

लेख आवडला

असेच एक गाणे. चाल लै भारी " तेरी ** मे डंडा रे" हे गाणे अचानक घरात मोठमोठ्याने म्हणत होतो.
घरात कोणीच नव्हते तरीही हे गाणे मी घरात म्हणतो हे च मला अवघडल्यासारखे करत होते

*प्रवासात आम्ही लम्हा (संजय दत्त अन बिपशा बसु) सिनेमातील गाणी ऎकायचो. परत परत तीच गाणी ऎकायचो अन आजुबाजूला हिरवेगार पर्वत, खळखळ वहणाया नद्या, काय माहीती काय तरी जादू झाली. आज ही जेव्हा लम्हा मधील गाणी ऎकतो. डोळ्यासमोर तेच पर्वत, नदी, रस्ते हिरवळ दिसू लागते.*

http://www.misalpav.com/node/22459

कालच हा अनुभव मी लेखात लिहला.. बहुतेक गाण्यांची जादू सगळीकडे असते.

ह्या गाण्यांसारखे "तु मेरा हिरो", देसी बॉइझ अन "फिरसे उड चला", रॉकस्टार... हम्पी हॉस्पेट मध्ये अडकलेले आहे.. दोन्हीचा काही संबंध नसताना... फक्त हीच गाणी ऐकायचो हंपी मध्ये फिरत असताना...

मस्तच लेख...

ग्रेट.

प्रत्येकाने अनुभवलेलं असं आपल्या शब्दात मस्त मांडलं आहे.

अगदी आवडला.

अप्रतिम, खास 'गवि'टच. लोखंडाचं सोनं करणारं परीस नाही पाहिलंय मी, पण मिपावर येऊन वाचण्याचं सोनं झाल्यासारखे वाटणारे गवि टच लेख म्हणजे पर्वणीच! सगळ्यांच्या अंतर्मनाला ओळखणं कसं जमतं बुवा तुम्हाला... धन्य-धन्य-धन्यवाद.

हम और तुम.. तुम और हम.. खुश हैं यूं आज मिलके... हे एक गाणं मोठमोठ्याने म्हणणं हा कोर्टशिपमध्ये असतानाचा आमचा दोघांचा आवडता टाईमपास होता. अजूनही हे गाणं असं अचानकच डोक्यात वाजायला लागतं. राजेश खन्ना गेला त्या दिवशी (दहाबारा वर्षांनी) पहिल्यांदाच टीव्हीवर पाहिलं.

तसंच शाळकरी वयात असताना नेपाळला गेलो होतो, तिथे पहिल्यांदाच भल्याSSSमोठ्या काचांच्या बसमधून खूप फिरलो होतो. त्यावेळी वॉकमनमध्ये "छोड आये हम वो गलियां" हे माचिस सिनेमातलं गाणं तुडुंब ऐकलं होतं. आजही केकेचा "छोड आये हमSSSSSS..." चा सूर कानावर पडला की, नेपाळचे सुंदर डोंगर-रस्ते दाखवणार्‍या काचेच्या खिडकीला नाक चिकटतं माझं..

अवांतर : केकेच ना?

ते ते गाणं आपल्याबरोबर एकेक अख्खं जग घेऊन येतं. अशीच आशा भोसलेच्या खास गाण्यांची एक कॅसेट, मग सीडी आहे. जाइये आप कहां जाएंगे, चैन से हमको कभी, ये है रेशमी झुल्फों का अंधेरा, रात अकेली है वगैरे गाण्याची. त्यापैकी एखादं गाणं कुठे लागलं की गाडीतून केलेल्या भटकंतीच्या आठवणी येतात. गाडी प्रीमियर पद्मिनीपासून वॅगन आर पर्यंत बदलत गेली, पण बरोबरचा साथीदार, रस्ते आणि आशाचा आवाज तोच!

वाह!!

तुमचे लेख नेहमी भुतकाळात घेऊन जाणारे असतात. :)

पुण्याहुन मुंबईला एशियाडने जातांना मी नेहमी जब वी मेट मधिल "हम जो चलने लगे" हे गाणे एकायची.. ते अजुनही डोक्यात ईतकं फिट्ट बसलंय की जेव्हा एकते तेव्हा नेहमी तोच रस्ता व आजुबाजुचा परिसर डोळ्यापुढे येतो..

"गारवा" एकला की आजही कॉलेजमधला पावसाळा आठवतो...

रोज सकाळी ऑफिसला जातांना मी कुठ्लेतरी चांगले गाणे एकण्यावर भर देते...

नाहीतर दिवसभर डोक्यात "झल्ला वल्ला" "दिल गार्डन गार्डन होगया" जोरजोरात वाजत रहातं..

अप्रतिम!!!! इतकेच म्हणतो.

आत्ता परवाच डोक्यात अशा गाण्यांसारखाच हा विचारही अडकलेला होता. मुलाला आणलेल्या गाण्यांपैकी काही गाणी खरं तर डोक्यात जावी अशी आहेत. पण ती नुसती डोक्यात जातात असं नाही, तर तिकडे अडकून बसतात. आणि पिन पुन्हा पुन्हा त्या ट्रॅक्सवरून फिरत रहाते. कधीकधी मी स्वतःवरच वैतागून बायकोला सांगतो, अगं मला दुसरं काहीतरी गाणं सुचव.

लेख छोटेखानी झाला आहे - त्यामुळे जगातली सात आश्चर्य भराभर केसरी ट्रॅव्हलतर्फे आयोजित केलेल्या प्रवासात बघितल्यासारखी वाटली. अजून थोडा रंगवता येईल.

नेहमीप्रमाणे सुंदर लेख...
आठवणीत ठेवण्यासारखा

लेख आवडला!

सुखदायक मंगलमय पूर्व स्मृती उजळल्या....

एखदी घटना, परिस्थिती, दृष्य आणि गाणं ह्यांचं एक अनामिक नातं असतं. अशा पैकी काही एक घडलं (जसं, घटना, परिस्थिती किंवा दृष्य) की दुसरी गोष्ट (जसं, गाणं) लगेच आठवतं तसेच, एखादे गाणे गायला लागले की त्याशी निगडीत ती घटना, परिस्थिती किंवा दृष्य लगेच आठवतं. अशा वेळी आनंद द्विगुणित होतो.

अवांतरः गाण्याच्या बाबतीत होतेच पण माझ्या बाबतीत भुकेचेही असेच आहे. टिव्ही समोर बसलं की काही तरी चरायला हवच असतं. आपोआप भुक लागते.

सर्वांनाच अनुभवास येणारी परिस्थिती गविंनी अत्यंत मोजक्या आणि नेमक्या शब्दांत व्यवस्थिती पकडली आहे. मजा आली वाचताना.

सहीच लेख खुप आवडला.. :) प्रत्येकाने एकदा तरी अनुभवलेला..

लेख वाचुन अनेक गाणी, प्रसंग आठवले. त्यातला एक म्हणजे..कॉलेजला असताना सगळ्या मैत्रीणी एकत्र कॉलेजला जायचो. एकदिवस सकाळ पासुन मैत्रीण ' सारंगा तेरी याद मे नैन हुए बेचैन' ही एकच ओळ दिवसभर गुणगुणत होती. तीच तीच ओळ ऐकुन सगळ्या वैतागल्या शेवटी तीला सांगितले की बास कर आता हे गाणे नाहीतर ओळ तरी बदल. ती बिचारी गप्प बसली, आणि पुढच्या मिनिटाला नकळत मी तीच ओळ म्हणु लागले. सगळ्याजणी माझाकडे रागाने बघु लागल्या आणि सगळ्याजणी हसायला लागलो. अजुनही ते गाणं ऐकल की तो कॉलेजचा कट्टा आठ्वतो.

मी जेंव्हा भारतीय पद्धतीच्या संडासात जायचो तेंव्हा मला कायम, 'मुत्तुकुळीका वाडी हडा' हेच गाणं आठवायचं!

लेख मस्त झाला आहे.
आंघोळ सुरु झाली की रुद्राष्टकाची (सी डी वर ऐकलेल्या चालीत) माझी टेप रोज सुरु होते...... नकळत.

अशीच काही आठवणी चिकटलेली गाणी आठवलीत.

अमृत

छान.
प्रत्येकाची अशी आठवणीत अडकलेली गाणी असतात.
खूप पूर्वी होस्टेलमध्ये एक मुलगी 'साथिया नही जाना के जी ना लगे' म्हणत होती म्हणून मी तेवढच म्हणायचे.
अजूनही ते गाणं कसं दिसतं हे माहित नाही पण ही कल्पना नावाची मुलगी आठवते.

भुतकाळात घेऊन जाणारे लेखन..मला महिषासुर मर्दिनी स्तोत्र ऐकताना आजही आई बाबांबरोबर केलेल्या गोव्याचा प्रवास आठवतो..सगळ वातावरणच बदलून टाकतात काही आठवणी.

आपल्या आठवणी दृष्यासोबतच स्पर्श, गंध किंवा आवाज घेऊन मेंदूत कोरल्या गेलेल्या असतात.. हा अनुभव कित्येक वेळेला घेतलेला आहे. पावसामुळे मातीचा गंध पसरला की 'आता उन्हाळ्याची सुट्टी संपली, शाळा सुरू' असा डिप्रेसिंग विचार माझ्या मनात पहिल्यांदा येतो.
सकाळची शाळा असताना रेडियोच्या गाण्यांच्या अनुसार आवरावं लागायचं; म्हणजे लता मंगेशकरांच 'रंगा येई वो' किंवा 'घनु वाजे घुनघुणा सुरू झालं' की आंघोळ उरकायची आणि समुहगान (याला त्याकाळी मी समुहघाण म्हणायचो) सुरू झालं (उदा: 'राही अगर तुझे है अपने पंखोंपर विश्वास' किंवा 'हम होंगे कामयाब') की शाळेसाठी घरातनं निघायचं. आता या गाण्यांचा आणि त्या (रम्य?) सकाळच्या आठवणींची इतकी सरमिसळ झाली आहे की आजही 'हम होंगे कामयाब' लागलं की पटपट आवरून शाळेत निघाल्याचं फिलिंग येतं!
लग्नापूर्वी हीला घेऊन पहिला पिच्चर पाहिला तो म्हणजे 'मुझे कुछ कहेना है' (!! जाउदे .. त्यावर कॉमेंट नको) .. अत्यंत रद्दड पिच्चर ! पण त्यातली गाणी अजूनही वेगळ्याच विश्वात घेऊन जातात.

खरचं काहि गाणी कर्णपिश्चाचा सारखी कानामध्ये,डोक्यामध्ये अडकुन पडली आहेत हेच खरं.
२० वर्षांपुर्वी आजी गेली त्या दिवशी पाउस पडत होता....काय पण गाणं लागलेलं रेडीओ वर्..."ती गेली तेव्हा रिमझिम पाउस निनादत होता".इतकं पक्कं बसलयं गाणं डोक्यात कि निघता निघत नाही.

ते एक हिंदी गाणं होतं ना ' परदेसी परदेसी जाना नही मुझे छोडके..मुझे छोडके"...बास्स ते गाणं ऐकलं कि, ठाणा-विद्याविहार मधली ८:३२ च्या लेडिज स्पेशल ट्रेन मधली दोन छोटी मुलं हातामध्ये पेटी घेउन उच्च किनर्‍या आवाजात गातानाच आठवतात्...नथिंग एल्स.
असं वाटतं आपणही त्या 'टाईम कॅप्सुल' मध्ये अडकुन गेले आहोत.

मस्त आठवणी जागवणारा लेख.
--मयुरा.

आज हा लेख वाचताना सतत असं कुठेशी जाणवत होतं, की अरे हे तर आपल्याच मनातलं गविंनी कागदावर उतरवलेय.
अडकलेल्या गाण्यांबरोबर अजुन एक गोष्ट मला रिलेट होते ती म्हणजे गाणं गुणगुणत असताना मी प्रत्येक गाण्याशी एखादी जागा, व्यक्ती, प्रसंग, मुड किंवा काळ जोडु लागतो. आणी पुन्हा कधी ते गाणे ऐकले की तो जुना अनुभव घ्यायला मी मोकळा.

उदा. शाळेचा भला मोठा वर्ग रिकामा आहे आणी त्यात मी " हा सागरी किनारा ओला सुगंध वारा" गुण्गुणतो भले सुरेश वाडकरांसारखा आवाज नाही पण तो फिल नक्कीच येतो.

अतिशय उत्तम गवि.

क्लास, बास!

छान...आवडले..आणखी येऊ द्या!!

अनुभव तसा सार्वत्रिकच
पण स्साला, असलं काही लिहिता येणं म्हणजे...
सलाम!!!

एकदम मस्त लेख.

मी आणि केळकर वंदे मातरमला खूप घाबरतो. त्यावेळची स्तब्धता आम्हाला फिस्स करुन हसवते
यावरून पूर्वी बी बी सी वर एक कपलिंग नावाची सिरीयल लागायची ती आठवली. त्यात एक एपिसोड होता. त्याची youtube वर एक लिंक मिळाली. पूर्ण एपिसोड नाहीये. पण पूर्ण एपिसोड बघता आला तर नक्की बघा, एपिसोड काय फुल सिरीस बघा, एकदम मजेशीर.
http://www.youtube.com/watch?v=-iKjkPgVQcE

अगदी मनापासून.
मस्त आहे.

लेख मस्त! आवडला.

प्रत्येकाच्या मनातलं बोललात. पण शब्दात बद्ध करण्याचं शिवधनुष्य तुम्हीच पेलू शकता. हातात मोबाईल येईपर्यंत हिंदी चित्रपटांची गाणी एकण्याचा शौक बिल्डींग मध्ये कुठल्याशा समारंभामुळे लागलेल्या लाउड स्पिकरमुळे पूर्ण व्हायचा. त्यातली बरीचशी गाणी आजही आठवतात. लोअर परेलच्या शिवालय अभ्यसिकेची देखभाल करणारे एक मध्यमवयीन गृहस्थ दुपारी १ नंतर साजन चित्रपटाची एकच कॅसेट लावायचे, साली गाणी पण अशी गोड होती की अर्धा पाउण तास एकतच रहायचो. परिणाम म्हणून की काय त्या सेमिस्टरला मार्क्स पण कमीच पडले. :)

आवडलं.
लग्न झाल्यावर नवर्‍याकडे आले तेव्हा त्याने फॅमिली गाय च्या सीडीज मागवल्या होत्या..मला दुपारी कैतरी मनोरंजन हवं म्हणुन. कधीही त्याचं सुरुवातीचं गाणं ऐकलं की लगेच ते दिवस आठवतात.

गवी लेख एक्दम फर्मास !!!

लेख खुप आवडला...सगळ्यांच्या मनातले भाव नेमके पकडल्याबद्दल तुम्हाला सलाम ......

उगाच नाय आपन गवि ला मानत.

नमस्ते लंडन मधील "मै जहा रहु" हे गाणं असच मनात बसलय... पण त्यामागे कुठलाच प्रसंग आठवत नाहि :(

अर्धवटराव

गवि, सुरेख लेख!
आपल्या सगळ्याच्यांच मनामध्ये कधी ना कधी अशी कोणतीतरी गाणी जाऊन बसतात आणि मग अगदी अनपेक्षितरित्या ती प्रकट होतात.
एकदा मी आणि काकू तिचं व्याख्यान होतं त्यासाठी कॉन्फरन्सला लास वेगासला गेलो होतो.
आजकाल गाणी ऐकणं म्हणजे लांबचा ड्राईव्ह असतानांच!
पाच तासांच्या प्रवासात भरपूर मराठी गाणी ऐकली, भावगीतं, भक्तिगीतं, नाट्यसंगीत....
व्याख्यानाच्या आधल्या संध्याकाळी वेगासला पोचलो, शॉवर घेऊन फ्रेश झालो...
काकूचं अजून आवरायचं होतं म्हणून तिला सांगून रूममधून खाली कसीनोतल्या एका बारमध्ये जाऊन शिवास ऑर्डर केली....
किती वेळ गेला कुणास ठाऊक, मी आपला माझ्या तंद्रीत बुडालेला, तोंडाने 'विठ्ठला, तू वेडा कुंभार' गाणं गुणगुणतोय,
"तुझ्या घटांच्या उतरंडीला, नसे अंत ना पार..."
बायको कधी मागे येऊन उभी राहिली ते कळलंच नाही...
"नक्की कुणाच्या?", काकू. मला तिचा प्रश्न कळलाच नाही ...
"नक्की काय कुणाच्या?", मी.
"अरे इथे कसीनोत येऊन बसलायस," काकू खळखळून हसत म्हणाली," आजूबाजूला चिंध्या परिधान केलेल्या इतक्या पोरी फिरतायत, म्हणून विचारलं की नक्की कुणाच्या घटांच्या उतरंडीचं कौतुक करतोयस ते!!!!!!!!!!"
मी आधी हजार फुटांवरून खाली कोसळलो आणि नंतर तिच्या हास्यात सामील झालो....
...
नशीब त्या चिंध्याधारी पोरीना मराठी समजत नव्हतं, नाहीतर मार खायची पाळी!!!!!
:)

वा गवि.. म जा आली..

१९९१ मध्ये नवीन नवीन हॉस्टेल ला आलो होतो.... बाहेरून सतत साजन आणि सडकमधली गाणी वाजत असायची...
"तुम्हें अपना बनानेकी कसम खायी है" हे सानूच्या आवाजातलं गाणं आणि हॉस्टेलमधले पहिले काही दिवस, चुकून आणलेला कुठलातरी भंपक वासाचा विचित्र साबण, सकाळच्या क्लासला जायची गडबड अस्लं समीकरण डोक्यात फिट्ट आहे... सडक सिनमा कधीच पाहिला नाही ( आत्ताही आठवत नव्हतं नाव.. गूगल करून शोधले).. गाण्याचे विजुअल्स काय आहेत माहित नाही... नदीम श्रवण आणि शानूची गाणी भिकार्‍यांकडून ऐकायला मिळतात वगैरे नेहमी म्हणतो मी पण हे गाणं म्हणजे हॉस्टेलची आठवण पक्की.....

लई भारी ओ गवि,

मस्त लिहिलंय हो गवि. अप्रतिम.

एक खुपच विनोदी प्रसंग घडला होता.
एका ओळखीचा फॅमिली मधे आजोबांची पंचाहत्तरी होती..
आमची सगळीच फॅमिली तिथे होती.. माझी बहीण व तीचे यजमान गायक असल्यामुळे सगळ्यांनी गाण्याचा आग्रह केला.
बरेच लोक बसले होते. एक मागुन एक नविन जुन्या गाण्यांची फर्माइश सुरु झाली त्यात एक गाणे आले 'चल उड जा रे पंछी के अब ये देस हुआ बेगाना' पंचाहत्तरीला ह्या गाण्याची फर्माइश ऐकुन सगळेच हसु लागले. ते आजोबासुद्धा ..:)

वा गवि, काय मस्त टायमिंग जुळून आले आहे!
गेले दोन आठवडे एस्कलेशन्स, रूट काॅज, काॅल्स, काॅन्फरन्स काॅल्स, बट व्हाय? ह्या गदारोळात बुडून गेलो होतो तेव्हा नेमकी अशीच मनात अडकलेली गाणी आठवून थोडासा विरंगुळा व्हायचा. आणि गंमत म्हणजे तुम्ही म्हणालात तसे, परिस्थितीचा आणि गाण्याचा काही संबंध असेलच असेही नव्हते.
मस्त लेख!

-(गविपंखा) सोकाजी

अगदी परवा परवा, मित्रांबरोबर दूरदर्शनवरच्या जुन्या जाहिरातींबद्दल बोलताना 'जरासी सावधानी, जिंदगी भर आसानी' हे जिंगल आठवलं. आणि दोन अडीच महिने अगदी चालीसकट गुणगुणत होतो. बायकोनी दम देउन ठेवला होता तरीसुद्धा घरातले सगळे असताना दोन्-तीनदा गाणं तोंडातून गेलच. :(

+१

काय सुंदर जमून आलाय लेख..
भावला.

गवि साहेब, फारच अप्रतिम लेख झाला आहे.
तुम्हि समोर असता तर तुम्हाला त्रिवार नमस्कार केला असता पण तरीही ह्या प्रतिसादात तुम्हाला त्रिवार नमस्कार करतो.

नमस्कार नमस्कार नमस्कार.

हा तुमचा लेख म्हंजे मास्टर पीस आहे.

सलाम

क्लास!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :)

_/\_ दंडवत तुम्हाला....

पिडाकाकानी लिहिलेला किस्सा तर फुटलो कॅटेगरीतला :)

सुरेख लेख !
अगदी मनातल्या ओळी पकडणारा. काही गाणी आणि त्यांचे संदर्भ कायमचे आपल्या स्मृतीपटलावर कोरले जातात. १००० % सहमत !
--
जातीवंत भटका

मस्त गवी.

माझ्याकडे माझ्या अनुभवापेक्षा भारी माझ्या नवर्‍याचा अनुभव आहे असाच. अक्षय बर्‍याचदा "प्यार दिवाना होता है.." हे गाण लागल की "प्रेमाच गाण.." अस म्हणतो. शेवटी विचारल "काय भानगड?" तर त्यान सांगितलेला किस्सा.
तो पहिलीत असताना त्याच्या वर्गात एक प्रेमा नावाची मुलगी यांच्या मध्ये बसायची. मध्ये म्हणजे दोन बाजुला दोन मुल..अक्षय आणि त्याचा मित्र ...अन मध्ये या बाईसाहेब. तर या बाई वर्गातल्या दादा प्रकरणातल्या होत्या. वयान मोठ्या..समोरचे दर्शनी दात किडलेले..गळक नाक! तर एकदिवस हीने या दोघांना बेंच्वर डोक ठेवायला लावुन दोघांना दोन्ही हातान थोपटत हे गाण म्हंटल होत. म्हणुन हे प्रेमाच गाण!

मस्तच लेख गवि. असाच आमचाही अनुभव गाणी आणि चाफ्याच्या बाबतीत :)

माझ्या एका मित्राला गाण्यांवर कॉमेंटस् करायची फार वाईट खोड होती. उदा एकदा 'लागा चुनरी मे दाग' गाणं चालू असताना पटकन् म्हणाला "हे मोनिका लुइंस्कीचं फेवरेट गाणं" .. नंतर एकदा "मेहेबूब मेरे" गाण्यावर नको तिथे "स" घालून त्याची वाट लावली. अशी अनेक गाणी त्याने 'संस्कारीत' केली आहेत. त्यामुळे आजही ती गाणी कधी ऐकलीच तर त्या कॉमेंटस् आठवून फिस्सकन् हसायला येतं.

"रिमझीम गिरे सावन..." ऐकताना असंच होस्टेल आठवतं !

असंच एक म्हणजे, काही गाणी कारण नसताना अचानक मनात उगवतात. असंच एक नाट्यगीत "नारायणा रमारमणा" मी एका भल्या सकाळी गुणगुणायला सुरवात केली. पुर्वी कधी ऐकलं होतं ते ही आठवेना. नाटकाचं नाव आठवेना. फक्त ध्रुपद आठवत होतं. मग गुगलींग करुन ते गाणं शोधलं, दोन चार वेळा ऐकलं आणि मग आत्मा शांत झाला.