जुहू चौपाटी, सोबत मै शायर बदनाम चे स्वर आणि मी एकटाच..!

तात्या ,
तुम्ही ज्या अनुभवाचे वर्णन केले आहे त्याचे वर्णन आरती प्रभुंनीच केलेले आहे : "गेले द्यायचे राहुनि , तुझे नक्षत्रांचे देणे ". तुमच्या या अनुभवाचे याहून चपखल वर्णन दुसरे करता येणार नाही.

चौपाटीला अचानक जावेसे का वाटले ? इतक्या गर्दीत या बंगाली माणसाच्या आर्त सुरांची सोबत का वाटली ? अश्रू का वाहिले ? याला उत्तर नाही. न जानामि. न जानसि. कोऽपि न जानति. "आज अचानक गाठ पडे. भलत्या वेळी, भलत्या मेळी , असता मन भलतीचकडे ! " कुणी म्हण्टल्याप्रमाणे , या ऋणानुबंधांच्या गाठी आहेत. अशा अचानक ऊर भरून येण्यातल्या अनामिकतेला मानवी संबंधांच्या डिक्शनरीत शब्द नाही. मात्र कधीतरी अशा व्याकूळ होण्याला एक जिवंतपणाची खूण मानायला हवे !

शेवटी आरती प्रभुंचेच शब्द आठवतात :

सायंकालीन वेळ अशी ही , कुण्या कविच्या
असेलसुद्धा मृत्यूच्याही गीतामधली !

तुमच्या "मैं शायर बदनाम..."च्या आठवणीत बुडून गेलेल्या या संध्याकाळीचे वर्णन असेच करावे लागेल, नाही का ?

वाह तात्या आणि मुक्तसुनित.

भावस्पर्शी लेखन!

क्या बात है!

तात्या आणि मुक्तसुनीत... क्या बात है!!!

--अवलिया

ही गाणी अशीच असतात.
आज मला तसंच अचानक ये नयन डरे डरे.. ऐकावं वाटलं..
हेमंत कुमार यांनी जीव ओतून गायलेलं हे गाणं.. त्यात सुद्धा नयन या शब्दाचं उच्चारणं जीवघेणं आहे...
गाणं ऐकताना डोळे कधी आपण मिटतो ते समजत नाही.. आणि गाणं संपलं की, एका वेगळ्याच धुंदीतून अलगद बाहेर येतो आपण.
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

सांगता येणं कठीण आहे.
तात्या, तुम्हाला मै शायर तो नही आठवलं आणि मला गँबलरचं एक गाणं आठवलं.नीरजनी लिहीलेलं हे सुंदर गाणं किशोरकुमारनी जीव ओतून गायलं आहे.

हम तो मुसाफीर है कोई सफर हो
हम तो गुजर जाएंगे ही
लेकिन लगाया है जो दाव हमने
वो जीत कर आयेंगे ही..
प्रत्येक सुंदर ओळ आग लावते.

दुनीया से जीते और तुझसे हारे
यू खेल अपना हुआ.

शोलों पे चलना था, कांटों पे सोना था
और भी जी भरके, किस्मत पे रोना था
जाने ऐसे कितने, बाकी छोडके काम , मैं चला ..

या ओळी किशोरदांच्या तोंडून ऐकल्यावर आणी काय होणार ..

.अगदि मनापासून आला आहे हा लेख!!!
किशोर दा ना सलाम!!!!!!!!!!!!!
..........vasumati..................
..........वसुमति...................

तात्या डायरेच्ट घुस्लत ह्र्दयात

लेख वाचला; गाणे ऐकले; लेख पुन्हा वाचला. मग काय ते कळले. मुक्तसुनीत यांच्या पहिल्या प्रतिसादाशी सहमत.

तात्या खुप छान लिहिलय.
किशोर सारखा कलावंत परत होणे नाही.
त्याच्यी सर्वच विरह गीत काळजाचा ठाव घेणारी.

आवांतर : महाविद्यालयात असताना या विरह गीतांनी इतक वेड लावल होत की, मी एका डायरित सगळी गाणी उतरवुन घेतली होती. एकांतात मी ती गाणी गुणगुणत बसायचो.
एकदा माझ्या आई आणि बहिणीच्या हाती ती डायरी लागली. त्याना वाटल की पोरग गेल हातातुन, प्रेमभंग..वगैरे झाला की काय.

इतका सुरेख प्रतिसाद असताना वेगळं काय लिहिणार....
सहमत असेच म्हणतो

at and post : janadu.