जरा जपून

कविता आवडली. साठोत्तरी मराठी कवितेतील महत्त्वाच्या बदलांचा सांगोपांग आढावा घेता आपल्या नजरेस येते ती छंदोबद्धतेपासून मराठी कवितेने घेतलेली फारकत. कवितेतील शब्दबंबाळ जडशीळपणा जाऊन रोजच्या व्यवहारातील सरळसोपे शब्द कवितेत सररास आढळू लागले. यामुळे मराठी कविता अधिक आशयगर्भ झाली की नाही हा संशोधनाचा मुद्दा ठरावा. पण एक निःसंशय मान्य करायला हरकत नसावी की, होत असलेले बदल मराठी कवितेला सामान्यजनांच्या अधिक जवळ घेऊन जाऊ लागले. मराठी कवितेचा साचा, आणि आशय, हे वरवरचे बदल अधिक दृश्यमान असले तरी मूळ फरक हा कवितेच्या विषयपटलाच्या वैविध्याच्या विस्तारण्यात घडून येत होता. आता-आतापर्यंत अस्पर्श्य असे समाजस्तरांचे हुंकार मराठी कवितेच्या क्षितिजांवर धडका देऊ लागले. सत्तरच्या दशकांतल्या राजकीय घडामोडींची त्यात भर पडली. नवीन आदर्श, नव्या संकल्पना या सर्वांत भर टाकतच होत्या. पुढे नव्वदच्या दशकात जागतिकीकरणाच्या रेट्यात मराठी कवितेची सैरभैर मनःस्थिती तितक्याच हळुवार ताकदीनं रेखाटली गेली. एकविसाव्या शतकात सामाजिक माध्यमे आणि प्रसारमाध्यमांचा प्रभाव, जोडीला आलेली आर्थिक सुबत्ता आणि खुणावू लागलेली जागतिक क्षितिजे मराठी कवितेला नवीन आयाम देत आहे.

वरील कवितेत या सर्व साहित्यप्रवासाचं प्रतिबिंब फार ठळकपणे उमटलेलं दिसून येतं.

धन्यवाद! पुलेशु.

अतिशय भाव- विभोर कविता ! मनसे पासुन (कधी मानसे आपला रंग बदलतात) ते मिपा वरच्या उडालेल्या धाग्यांपर्यंत ( वाचा नकळत धागे तुटून जातात...!) खुप मोठा अवकाश कवितेने लीलया साकार केला आहे . वाह वाह !!

किती आशयगर्भ कविता आहे ! आपलेच भाव खातात हे तर त्रिकालाबाधित सत्य सहजी मांडलं आहे. ही कविता मिपाच्या रत्नांमध्ये आलीये .. जे कोणी ओळखणार नाहीते हिचं मुल्यं त्यांनी खंजिर खुपसलाय असं समजावं.

लौकर पाडा

साधक बाधक वेचक रेचक वाचक मित्र मंडळाची आग्रही विनंती मान्य केल्याबद्दल एस भाऊंचे अभिनंदन आणि जाहीर आभार.

कार्यकर्ता अखिल मिपा साधक बाधक वेचक रेचक वाचक मित्र मंडळ

छान लिहिलं आहेस.

टंकताना जरा जपून टंकावा , प्रतिसादही अर्थ बदलतात !
ओळखतांना जरा जपून ओळखावं कधी आयडी रंग बदलतात

हे दिग्विजय सिंगने राहुल गांधीला किंवा मोदींनी अमित शहाला सांगितले तर काही फरक पडेल का? ;)

जे न देखे रवी...तर आपण कशाला बघायचं म्हणून या विभागाकडे न बघणारा म्या आज चुकून तुमची कविता वाचली आणि वाचताच राहिलो. एका दमात तुमच्या सर्व कविता वाचून काढल्या.

वा वा वा.. क्या बात... क्या बात... क्या बात... कसं सुचत हे ताई तुम्हाला?

जिते राहो... लिहिते राहो...

अप्रतिम मर्म. खूप आवडली