सावध

रात्री वडाच्या बुंध्याशी मी सुक्षात निजतो. खोल काळोखात घुबडांचे चित्कार मला घाबरवुन सोडतात. सुकलेली पाने टपाटप खाली ओघळत राहतात. मधुनच पक्ष्याचा एक भलामोठा थवा झाडावर येऊन विसावतो. माझी झोप चाळवली जाते. कान टवकारुन मी ईकडे तिकडे बघतो.भयाण काळोखात चमकणारे दोन डोळे दिसतात. डोळे विस्फारुन मी त्यांच्याकडे पाहतो. तो पक्या, गब्र्या कि सुशी याचा अंदाज लागत नाहीये. कि अजुन काही निराळचं प्रकरण. ओळख पटवण्यासाठी मी बसुनच तालासुरात लांबलचक साद घालतो. प्रत्युतरादाखल सतराशेसाठ केविलवाण्या किंकाळ्या माझ्यावर येऊन आदळतात. त्यांचे प्रतिध्वनी गावशिवारात घुमत राहतात.

हा अंधारातला राक्षस आज माझ्याकडे दैत्यासारखा नजर रोखून पाहतोय. मी उठतो. दबकत दबकत चालत जाऊन त्याचा कानोसा घेतो. त्याच्या अगदीच जवळ जायचे धाडस माझ्याकडे नाही. मी भिंतीचा आधार घेत तिकडे डोकावतो. आणि ते डोळे माझ्याकडेच वळतात. माझा थरकाप उडतो. तोंडातून आवाजही बाहेर पडत नाही. लूत मारल्यासारखा मी तसाच कितीतरी वेळ घाबरुन ऊभा राहतो.

आता मात्र मी पाठीमागून वार करायचे ठरवतो. विहीरीला वळसा घालून ओढ्यात उतरतो. आवाज न करता हळूहळू पुढे चालत राहतो. प्रसंग बाका असतो. अशावेळी दोस्त नेहमी धावून येतात, पण यावेळी त्यांनी टांग दिली. मात्र ऐनवेळी माझ्या हाकेला ओ देतील याची पक्की खात्री होती. मग मी पुढे जातच राहतो.
कडुलिंबाच्या झाडाखाली एक गोठा होता. ईथेच तो दैत्य असावा. जरा जवळ जाण्याचा प्रयत्न केला तर अचानक काहितरी धडपड करुन जागेवरुन ऊठलं. मग एक जोरदार हंबरडा. ते दोन डोळेही माझ्याकडे रोखले गेले. ही तर म्हैस निघाली. पुन्हा एकदा मी तिथे तसाच सुन्न डोक्याने ऊभा राहतो. साली ही म्हसरंसुध्दा आम्हाला घाबरवून सोडतात.
खाली माग घालून मी निराश हताश मनाने परत वडाखाली येतो. अंग झाडतो. बुंधा गाठतो. आणि पुन्हा एकदा सुक्ष्मात निजतो.