मित्राच्या निमीत्ताने...

माझ्या मैत्रीणीनी असे काही प्रश्न विचारले नाहीत.पण नंतर जवळ जवळ बारा वर्षांनी आठवण असह्य झाली तेव्हा कविता लिहून मला पाठवली.

तुझ्यामागून हिरव्या रानातून चालताना -
माझी वाट चुकली,
अन् घनगर्द अरण्यात मला माझी -
झोपडी बांधावीच लागली.

त्यानंतर किती वर्षांनी --
उन्हं माझ्या अंगणात आली,
दारच्या त्या ओंडक्यांची --
कोवळी रोपे झाली.

गर्द असे हे रान-आणि उन्हे अधीमधी,
सावलीतली ही रोपे -वाढतील का रे कधी ?
त्यात आता झोपडीचे -एक असे गाव झाले,
मनात पालवी असून -रोप बाजूला राहिले.

मनातले हिरवे रान-अणि मी झोपी जाते,
गर्द रानातली वाट-चालण्यास सोपी जाते.

१२-१२-१९९४.