''तुला काय काय करता येतं बेटा ?''
''मला … नं ? जादू करता येते !''
''कसली ? ''
''मी जादूनं काळंकुट्ट करून टाकते माझं नाई ऐकलं कुणी तर . . ''
''बापरे ! मलां नको गं काळं करूस . मी तुला बिस्कीट आणलं ना?''
''हेहे ! तुमाला कसं काळं करणार? तुमी आधीच तर काळे आहात ! ''
ममानं डोळे मोठे केले- '' शरू! काकांना असं बोलतात? से सॉरी !''
''सॉरी अंकल !''
वेरी सॉरी हं . .
'' जाउद्या हो - लहान आहे ती'' - काका म्हणले .
- काईपण बोल्लं तरी रागवतेच !
''थांबा -आता - मी ना, ममाची एक गम्मतच सांगते सगळ्यांना ! ''
ममानं मला उचललं अन आत पळाली.
ममा झुरळाला घाबरली तेवडीच गम्मत सांगणार होते!
आता पाहुणे आल्यावर बोलणारच नै. . .
मग म्हणतील - '' बोलावं जरा. . !''
प्रतिक्रिया
8 Oct 2014 - 4:46 pm | विलासराव
छान!!!
8 Oct 2014 - 4:50 pm | एस
:-D
8 Oct 2014 - 5:12 pm | एसमाळी
ममाच्या मनात चांदण....
8 Oct 2014 - 7:23 pm | जेपी
ममाच्या मनात चांदण>>>>>>
की चांदोबा *wink*
9 Oct 2014 - 1:45 am | आदूबाळ
:)) झकास!
9 Oct 2014 - 1:56 am | बहुगुणी
आवडली. (शरु आन्जीची थोडीशी शहरी आवृत्ती वाटली.)
9 Oct 2014 - 10:50 am | स्पंदना
चांगली जमली आहे कथा.
9 Oct 2014 - 11:06 am | अत्रुप्त आत्मा
ह्ही ह्ही ह्ही!
9 Oct 2014 - 11:15 am | समीरसूर
छान आहे शतशब्द कथा! आवडली. :-)
14 Oct 2014 - 1:15 am | बोबो
मस्त