मंत्रयोग - जपयोग

>>> चाचपा पाकिट आणि करत राहा रुपकांचे निर्बुद्ध खेळ!

आपल्या अल्प बुद्धीला जे जे कळत नाही ते ते निर्बुद्ध अशी साधी आणि सोपी व्याख्या आहे तुमची! तुमच्या दुर्दैवाने तुमच्या या अशा भ्रामक भूमिकेने तुमचं सगळ्या धाग्यांवर हसं होतंय.

जरा.. आमच्या पातळीवर म्हणजे अगदी अतिनिम्न स्तरावर येऊन समाजावून सान्गण्याचा प्रयत्न कराल का ?
एक विनंती आहे आमची !
अतिसामान्य शिष्याला विषय समजावून सांगण्यातच गुरुचे असामान्यत्व सामावलेले आहे .. आम्ही तुमचा गंडा बाम्धायला तयार आहोत !

सगळ्यात आधी: नामसाधना ही एक साधना आहे. तो एक अनेक मार्गांमधला मार्ग आहे.
रस्ता, रेल्वे, पायवाट, विमान आणि अनेक इतर मार्गांनी ध्येयापर्यंत जाता येत असेल तर कधी एकाचा, कधी सगळ्यांचा अवलंब करावा. माझा मार्ग हा आहे. तोच बरोबर नि तसाच बरोबर हा आग्रह असू नये.

नामाच्या आलंबनानं पांगलेलं मन आधी एकाग्र करायचं नि ज्याचं नाम घेतो ते उपास्य म्हणजेच अंतिम ध्येय (आत्मतत्त्व) मानून /श्रद्धापूर्वक समजून हळूहळू 'अनुभव' घ्यायचा. ह्याला नित्यप्राप्ताची प्राप्ती म्हणतात.
त्रिपुटीचा लय म्हणतात(उपास्य, उपासना आणि उपासक), ध्याता, ध्यान आणि ध्येय हे वेगवेगळे राहत नाहीत. अर्थात ह्यामागं विचार हवा. नामाशिवाय सुद्धा अनुभव येतो. आत्यंतिक शांतीचा अनुभव येतो, भूतकाळाबाबत अकारण हुरहूर नि भविष्याबाबतची चिंता राहत नाही. मार्गांमधला फरक आहे. पण म्हणून कुणाला कमी अधिक समजून चालत नाही.

नाम नुस्तं यांत्रिकपणं घेऊन उपयोग ज्या पद्धतीनं व्हायला हवा तसा होत नाही. पण नाम घेत राहील्यानं कधीतरी त्या नामाचा विचार होईल अशी अपेक्षा करता येते. भारतीय तत्त्वज्ञान नि त्यामागचा पाया ह्याबाबत अतिशय सकारात्मक आहे किंबहुना धीर देणारा अशा प्रकारचा आहे. अर्थातच त्याबाबत ' न जाणता कोटीवरि कर्मे केली परोपरि तरी मोक्षास अधिकारी होणार नाही' (समर्थ रामदास, पुन्हा दासबोध) हा विचार जास्त फलदायी कधीही असतोच. थोडक्यात नाम घेताना त्या नामामागचं तत्त्व स्वीकारुन नाम घेतलं असता अत्यंत फलदायी ठरतं हा विचार.

जगात वावरताना सातत्यानं 'शांतता' हे शक्य नाही. बाहेरची शांतता एक वेळ मिळेलही मात्र अंतरंगाची शांतता जवळपास अशक्य. हे जाणून जे जे भव्य उत्कट आणि चांगलं त्याला ईश्वरी अवतार मानावा नि त्याला आकर्षणारा म्हणून कृष्ण, रमणीय असा राम अथवा अत्यंत पवित्र म्हणून शिव म्हणा. भव्यतेला विभु तत्त्वाला विष्णू म्हणा आणि
त्यामागचा चांगलाच विचार सांभाळा नि वाईट टाकून द्या असं आपल्याला सांगता येतं. इथं दाशरथी रामच अपेक्षित असेल, यादव कुळातल एक राजाच असेल असंही नाही पण तो तसा घेतल्यानं श्रद्धावंतांची श्रद्धा वाढते. तो तसाच असणं जास्त श्रेयस्कर ठरतं. पाकीटातून पगार आणला असेल तर 'पाकीट जपून ठेव' म्हणताना पाकिटाबरोबर त्यातली रक्कम जशी जास्त महत्त्वाची तसं नाम महत्त्वाचं आणि त्यामागचं तत्त्व त्याहून जास्त महत्त्वाचं. पाकिटातला प्रेयसीचा फोटो जितकं आठवण करुन देईल तितकीच तत्त्वाची आठवण दैवताची मूर्ती मला करुन देणारी असते.

पाकिट चाचपलं की जसं रकमेबद्दल खात्री तसं नाम घेतलं की तत्त्वाबद्दल खात्री मानावी. अर्थात असं जोवर होत नाही तो वर नाम घेत रहावं. पुन्हा सांगतो, जगात वावरताना सात त्यानं नव्हे तर एक क्षण देखील शांतता शक्य नाही. पण जर जगात वावरता वावरताच आपल्याला शांत राहता येण्याची ट्रीक मिळाली तर ती अधिक श्रेयस्कर ठरते. शेवटी जोवर जगतो आहोत तोवर जगाशी संबंध आहेच. रानात गेलात तरी जगाचेच घटक. त्यामुळं मी वेगळा असेन नि जग वेगळं असेल असं न करता नाम घेत रहावं.

अनुभव शब्दातीत असतात. ते तसेच राहतील. सगळ्यांना चिरंतन असा अनुभव येवो हीच शुभकामना. इत्यलम!

>>> न तुम्हाला काही अनुभव, न लिहीण्याचं साहस
जाउं द्या. वर प्रतिसाद दिला आहे.

तुमचं म्हणणं अर्धसत्य आहे. मला अनुभव आहे व त्यामुळे "न तुम्हाला काही अनुभव" हे तुमचे अर्धे वाक्य असत्य आहे. परंतु तुमच्या वाक्याचा उर्वरीत भाग - "न लिहिण्याचे साहस", हा मात्र सत्य आहे. कारण तुमच्या सध्याच्या भ्रमिष्ट अवस्थेत माझे अनुभव तुम्हाला सांगण्याचे साहस माझ्यात नाही. आधी तुम्ही भ्रमिष्टपणातून दूर होऊन मन ताळ्यावर आणा आणि नंतर एक काय अनेक अनुभव सांगतो.

श्या! अशी 'शरणागती' बरी दिसते का?
- बेशर्त सहमतीला हार मानू लागलेला ;)