प्युअरसोतम - ला - देस्पांद

छे छे ... छे हां छे .. बेन्सन जाॅन्सन कंपनीमधे सर्वीस करे छे.. - असामी असा मी.

शेवटी काय हो, आपण पत्त्याच्या नावाचे धनी, मजकुराचा मालक निराळाच

गोविंदा डबल घोडा घे...
"कस आहे हो अंग?" - "गोर"असे म्हणून हि एवढ्यांदा ओरडली कि मी ज्या गोऱ्या अंगाकडे पाहत होतो ते देखील दचकल. लुगड हे अंग झाकण्या साठी असते असे माझी समजूत. आता लुगड्यालाही अंग असते हे मला काय ठावूक?

तुम्हाला सांगू का गटणे? थोडा चहा घ्याच...

ते आहेत ना ते... ते हरणटोळ आहेत...

पुलप्रेम : पुल प्रेमीनी जरुर वाचावा असा ब्लॉग.
बाकी प्रतिसादांवर लक्ष ठेऊन आहेच.

'कॉफीत कॉफिन की काय नांवाचे विषारी द्रव्य असते.'
मास्तर. एवढी चुकीची माहिती एवढया आत्मविश्वासाने आणखी कोण देणार?
'कॉफीन म्हणजे ख्रिस्ती लोकांची शवपेटीका'

कथा कथन 'म्हैस'.

"म्हैस" मधली वाक्ये काढायला गेलो तर सगळी कथाच लिहावी लागेल.

ठिक आहे,
अहो ठिक आहे काय? प्लान तर मोकळाच दिसतोय्?सोडता काय अर्ध्या तिकिटात?
नाही जमणार,
अहो चार आण्यात जमवा?
चार आण्यात जमवायला तो काय डोंबार्याचा खेळ आहे?
अहो तो बरा,तो आधी खेळ दाखवतो मग थाळी फिरवतो,तुम्ही तसे करा 'पुढच्या कशीया त्यजु पदाला',जमले फक्कड तर थाळीत चार आणे जास्त टाकीन.
(पु लं कथाकथन-अंतु बर्वा.)

"बाबा रे, तुझं जग वेगळं आणि माझं जग वेगळं"

दातांचा बराचसा आण्णु गोगट्या झाला होता. आण्णु गोगट्या होणे म्हणजे पडणे. हा अंतूने मराठी भाषेला बहाल केलेला वाक्प्रचार आहे. रत्नागिरीचा अण्णु गोगटे वकील गेली कित्येक वर्ष ओळीने म्युन्सिपालटिच्या निवडणुकीत पडत आलेला आहे. तेव्हापासुन विहिरित पोहरा पडला तरी पोहर्याचा अण्णु झाला काय रे अस अंतू ओरडतो. - अंतू बरवा

तो बुवाजी तर नुसताच चहा पीत आहे.

(असा मी असामी.... कधीही, केंव्हाही आणि कुठूनही वाचायला सुरुवात करावी....)

चाळीस वर्षांपूर्वी आमची ही गेली, दारचा हापूस त्या घटकेपासून आजपर्यंत मोहरला नाही. शेकड्यान आंबा घेतलाय एकेकाळी त्या आंब्याचा...भाग्य कुठल्या वाटेने जाते ते बघा

तुकाराम आणि रामदास समकालीन.
पण तुकारामांना त्रास झाला तसा रामदासांना झाला नाही. त्यांच्या तालमी होत्या.....

[ मराठी वांग्मयाचा गाळीव इतिहास ]

"त्याकाळी आम्ही मॅट्रिकला बसत होतो"
(एक पुस्तक परत परत वाचताना सापडलेला 'जेम') :)

ज्याला आपण महाराष्ट्र म्हणतो त्या भागात ज्याला आपण मराठी म्हणतो ती भाषा बोलतात. आता इथे मराठी बोलली जाण्याचे कारण म्हणजे इथल्या लोकांना एवढी एकच भाषा येते हे होय! मुसलमानांनी त्यांना उर्दू शिकवायचा प्रयत्न केला व तोबा तोबा म्हणत परत गेले. विशेषतः मिरज आणि सावंतवाडी येथील मुसलमानांचे उर्दू ऐकून औरंगजेबाने हाय खाल्ली आणि बर्‍हाणपुरी प्राण सोडला असे म्हणतात. शिवकालीन मराठ्यांनीही तत्कालीन उर्दू-मराठी अपशब्दकोशातील शिव्यांची उर्दू भाषांतरे जोरात उच्चारून यवनांस हैराण केले. पुढे पेशवाई आल्यावर वकीलसाहेब दरबारात तर वकिलीणबाई करोलबागेत उर्दू बोलावयास लागल्यावर "हल्ला चालेल, पण उर्दू आवरा" अशा मागण्या आल्या. पुढे इंग्रजाने आपली भाषा शिकवायचा एक निकराचा प्रयत्न केला. पण दीडशे वर्षांच्या अव्याहत परिश्रमानंतरदेखील ब्याट, ब्यांक, गूड ह्याबिट्स यांड ब्याड ह्याबिट्स वगैरे ऐकून स्वतःचे इंग्रजी सुधारावयाला तो मायदेशी परतला. तात्पर्य, महाराष्ट्रातील लोकांना मराठीखेरीज दुसरी भाषा येत नसल्याने इथली भाषा मराठी आहे.

आता हे समस्त कुलकर्णी कुटुंब आणि त्यांचे दासदासी आपापली पोटे कुठल्या सिस्टिमने साफ करतात याचे ज्ञान मला कशाला ? तरीही मी 'अरे वा, छान केलंस' वगैरे शिफारशी दिल्या

" एका हौदाला हनम्या सोलुन काढीन दोन तोट्या आहेत त्यातली अरे तुझ्या बापाने दीर्घ काढली होती का रे तिखटातील ती ति आँ ति र्‍हस्व शंभर वेळा लिही तिखट एका तोटीतुन जन्या पुढे ये हात कर पुढे तुम्ही पाट्या पाडा रे हा गोंद्या कान धर त्याचा पाणी सोडले तर कावळे परकारात लपवुन काय खाते आहेस आँ पस्तीस मिनिटे तो डुक्कर गाढवाशी बोलतोय बघतोय मी आँ हा वीस सेकंदात रिकामा होतो दुसरा नळ सोडला तर ऐ रेड्या उभा रहा उभा रहा बाकावर नाडी काय चोखताय आँ बाप उपाशी घालतो तुझा तर दोन तास पंचेचाळीस मिनीटे अरे अरे अरे हे शुध्दलेखन काढलयस की हगलायस पाटीवर आँ पुन्हा काढ आज वागळ्याण्च्या विन्या का नाही आला बसा खाली काही नको जायला त्याच्या घरी आणायला उठले सगळे मर्तिकाला निघाल्यासारखे बसा तर तो हौद दोन तास पंचेचाळीस मिनीटात भरतो "

;)

आप्पा भिंगार्ड्याच्या त्या भयकारी शिंकेने सर्व भक्त मंडळींचे डोळे खाडकन उघडले. आप्पा भिंगार्डे अत्यंत कंडम मनुष्य आहे.

ऑल टाईम फेव्हरिट
डायवर कोन हाय!
ए शिवराम गोविंद, नाव सांग.

"गंपा नाना भोरीकर.. "
"कोण कर?"
"भोहो रीही कह र.."
"मु.पो.किंकवडी"
"किंही कह वह डी'

"आणखी एक लिवा. -- आक्षरास हासू नये."

एखाद्या गोष्टीचा कंटाळा येणे याला 'वीट' येणे का म्हणतात ते मला त्या दिवशी समजलं.

आजोबा तुमचा आमचा संबंध नाही. उगाच देवळात उडी मारून घंटा वाजवताना धोतराचा काष्टा सुटल्यावर होतो तसा चेहरा करू नका.

माझ्या ओरडण्याने फक्त गाढव तेवढं दचकलं.

उगाच 'बाजरीवरील कीड' किंवा 'दुसरे बाजीराव यांचे शुद्धलेखन' असल्या व्याख्यानांना हजेरी लावावी. आणि व्याख्यानानंतर व्याख्यात्याला गंभीर आवाजात - "या विषयावर आपल्याशी एकदा चर्चा करायची आहे." असं म्हणावं.

आमाला पावर नाय...

--म्हैस..

---पण तेवढं तुमचं ते तबलजी शिंचं कुचकुचत वाजिवतंय की हो -- त्याला एक थोडं चा पाज चा -- तबला एक थोडं छप्पर उडिवणारं वाजीव की रे म्हणा की त्या xxxxxला." इथे पाच शब्दांची एक शिवी छप्पर उडवून गेली. तसेच पुढे गेले, आणि त्या तबलजीला त्यांनी विचारलं,

"कोणाचा रे तू ?" तबलजीने वंश सांगीतला. आणि माईकपुढे नरम वाजवावे लागते वगैरे सबबी सुरू केल्या. "मग रेकार्डिंगवाल्याला ह्यें ,माइकचं बोंडूक जरा वर उचल म्हणुन!, बळवंत रुकडीकराचे ऐकलं नाहीस काय रे तबला ? 'कशाला उद्याची बात'चं रेकार्ड ऐक की -- त्याच्या वाटेत तुझं हे शिंचं माइक कसं येत नव्हतं रे xx?" म्हणत आपणच माइक वगैरे वर उचलून "हाण बघू आता" म्हणत त्या रेकॉर्डिंगचा ताबा घेतला.

स्टुडियोत त्यांचा जुना राबता होता. रेकॉर्डिस्टही परिचयातलेच. थोडा वेळ इरसाल कोल्हापुरीत त्यांचा आणि ह्यांचा एक लडिवाळ संवाद झाला. "मला सांगतोस काय रे रेकार्डिंग? पी.एल. --- अहो, हे तुमचं रेकार्डिष्ट खुंटाएवढं होतं --- माझ्या धोतरावर मुतत होतं. आता मिश्या वर घेऊन मला शिकवतंय बघा --- ह्या कोल्हापुरातल्या क्राऊन शिन्माचा नारळ फुटला तो माझ्यापुढे की रे -- तू जन्म झाला होतास काय तेव्हा -- हं, तुमच्या वाजिंत्रवाल्यांना लावा पुन्हा वाजवायला -- जोर नाही एकाच्या xxx! हें असलं नाटकासारखं गाणं आणि साथ कसलं रे असलं मिळमिळीत ? थूः !

हे काय तबला वाजिवतंय की मांडी खाजिवतंय रे आपलंच ?" एवढे बोलून रावसाहेब ठसका लागेपर्यंत हसले.

तुम्हाला कोण व्हायचय
-अस्सल मुंबैकर भुताला भीत नाहि एव्हढा हिंदीला भितो.

परोपकारी गंपू
-हेड क्लर्क गुरासारखा ओरडत होता
-व्हॉट एल्स कॅन दॅट मुर्ख फेलो से - द्वैभाषीक इंग्रजी बोलण्यात गंपूचा हात धरणं अशक्य आहे.
-धीस इज बिकॉज ऑफ मालिश यु आर सीइंग लाइट ऑफ द डे
- नेहेमीच्या गिर्‍हाइकाला बनवु नका मिस्टर
- एक वेळ दत्ताच्या सभोवती कुत्री नसतील पण गंपूच्या सायकलवर स्वतःखेरीज इतरांच्या दोन चार असणार नाहि असं होणार नाहि.

पाळीव प्राणि आणि पक्षी
- हे एक अत्यंत निर्बुद्ध जनावर आहे...हे म्हणजे... मांजर...मॅड्ड्म नव्हे
-माझी अशी संभावना केलीत तर विदर्भाची मनं दुखतील

माझा वाढदिवस ७ नोव्हे तर पुलंचा ८ नोव्हे. मी त्याना हटकून ७ तारखेलाच फोन करून आशिर्वाद मागायचो. ८ ला फोन
लागणार नाही असे कारण सांगून ७ लाच शुभेच्छा द्यायचो. एका ७ ला असाच नमस्कार केला असता ते पटकन म्हणाले
" नमस्कार कसला करता आशीर्वाद द्या तुम्ही माझ्यापेक्षा एका दिवसाने मोठे ना ?"
असे लॉजिक त्यानाच सुचू शकते.

माझ्या खोलीतल्या फोटोतली तरुणी
परवा मला म्हणाली,
'मला चांगलेसे स्थळ शोधून द्या ना-
इथे माझा जीव टांगल्यासारखं वाटतंय'
-------------------------------
एकदा तुम्ही मला
छान दिसतेस म्हणालांत
पण 'समोरच्या सरोजबाईसारखी'
हे शब्द जोडून..
---------------------------
मी राहतो पुण्यात
म्हणजे विद्वत्तेच्या 'ठाण्या'त.
इथल्या मंडईचेदेखील विद्यापीठ आहे.
आणि विद्यापीठाची मंडई झाली आहे.
बोलणे हा इथला धर्म आहे
आणि ऐकणे हा दानधर्म आहे.
म्हणून वक्ते उपदेश करतात
आणि श्रोते उपकार करतात
उपचारांना मात्र जागा नाही.
--------------------------------
अहो ज्ञानियांच्या राजा । कशाला फुकाच्या गमजा?
एकेकाळी रचिली ओवी । व्हाल का हो नवकवी?
मारे बोलविला रेडा । रेघ बी. ए. ची ओलांडा!
तुम्ही लिहावी विराणी । लिहा पाहू फिल्मी गाणी
म्हणे आळंदी गावात । तुम्ही चालवली भिंत
चालवून दाखवा झणी । एक नाटक कंपनी
बाप रखुमादेवीवरा । आमुचा च्यालेंज स्वीकारा
-----------------------------------------------
www.puladeshpande.net वरून साभार

मुलगी अगर मुलगा सरळ वळणाची अगर वळणाचा कसा असतो कोण जाणे! कारण वळण म्हटल्यावर ते सरळ कसे असणार ? भूमितीला बुचकळ्यात ढकलणारी ही सरळ वळणाची आड्वळणी व्याख्या आहे

" ओ गोब्राम्हणप्रतिपालक, उठा. सांगा सातव्या हेन्रीने काय केले? " भणगे मास्तर.
आदल्या दिवसाच्या नाटकाच्या तारेत असल्याने "आठव्या हेन्रीला जन्म दिला" असे उत्तर रुबाबात दिले.
"पाटला, उठ थोबाड रंगव महाराजांचे" - भणगे मास्तर

I is the meaning of you

" गड देखील आला नव्हता सिंह मुर्दाडासारखा जिवंत होता. मधल्यामध्ये माझी विडी मात्र विझली होती."
" म्हातारा गनीम खोखत होता..........."

इथे तर त्याच्या जिभेवर साक्षात सरस्वतीने मराठी भाषेचा 'क्लास' उघडला होता.

- सखाराम गटणे..................

मी मधूबरोबर हॅगिंग गार्डनला फिरायला गेली होती, येताना बस ने आलो, मधू पाकिट विसरला, तरी बरं माझ्याकडे दोन रूपये होते. येताना कोथिंबीर घेऊन आली. दोन रूपयांत इतकीशीच कोथिंबीर कशी आली म्हणून आई मला ओरडली. "प्रेमाच्या जगात वावरणा-यांना व्यवहाराची भाषा शिकवणारे जग दूष्ट आहे"

:काही वास-या, व्यक्ती आणि वल्ली

काही म्हणा पण आम्ही सातारा कोल्हापूर साईड चे असल्यामुळे म्हणा कि काजून काही मला तरी पु लं चे विनोद कधी आवडले नहित. काही लेख , काही गोष्टी नक्कीच आवडल्यात पण सगळ्या नहि. त्या मानाने मिरासदार , शंकर पाटील, अत्रे ह्यांचे विनोदी पुस्तके जास्त आवडली आहेत, पु ला मला नेहमी दुसर्याच्या कमी पणावर विनोद करणारे वाटतात . सहज घडणारे विनोद नाही वाटत . ओढून ताणून केलेले विनोद वाटतात

बाकी एक बाई दुसर्‍या बाईकडे जेवढी निरखून बघते तेवढे पुण्यातले पेन्शनरपण नाही हो पाहात !

धमाल धागा झालाय!

काही प्रमाणात म्हैस आणि वल्ली यांच्याशी सहमत. कधी कधी रत्नांग्री आणि मधल्या आळीवर जरा जास्तच विनोद केल्यासारखं वाटतं. मात्र त्याचबरोबर त्यांचे स्वतःवर केलेल विनोदही बर्‍याच प्रमाणात आहेत हे कबूल करावं लागेल.

"प्रयास हा प्रतिभेचा प्राणवायू असतो असं कुडचेडकरांनी म्हटलं आहेच."

"कोण म्हटलं हे?"

"स.त. कुडचेडकर- केतकी पिवळी पडली चे लेखक-ख्यातनाम."

"अस्सं!" वास्तविक पाहता कुडचेडकर नावाचा कुणी लेखक या जगात आहे याचा मला पत्तासुद्धा नव्हता आणि या गटण्याला त्याच्या " केतकी पिवळी पडली" या पुस्तकातली-आता हे काव्य होते की नाटक की अजून काही काय माहिती-वाक्येच्या वाक्ये पाठ होती. या गटण्याची केस अगदी हाताबाहेर गेली होती.

काही सहित्यिक भोग- पु ल देशपांडे

स्थळ - पुणे शहरातील एक बस-स्टॉप
पात्रे - ‘खडूस’ ह्या शब्दाखेरीज दुसरा कुठला शब्द सुचु नये असे सत्तरीतले एक गृहस्थ.
मी त्यांच्या बाजूस जाऊन रांग लावतो. आश्चर्य म्हणजे रांग नाही. आम्ही दोघेच. काही वेळ ते गॄहस्थ आम्हाला खालपासून वरपर्यंत न्याहाळतात. आम्ही समोरच्या करंडे टेलर्सचे मि. करांडे एका लठ्ठ गॄहस्थाच्या पोटाचे माप घेत असल्याचे सुखद दृष्य पाहण्याचा बहाणा करतो. इतक्यात कानावर आवाज.

मी उपाख्य गाजी गणेश जोशी. दशभुजा गणपतीचे देऊळ कुठे आहे?
मी. काही कल्पना नाही बुवा.
गा.ग.जो. पुण्यातच राहता ना? (त्यावरून ते पुण्यात राहतात हे लक्षात आले.)
मी. हो.
गा.ग.जो. किती वर्षे?
मी. बरीच.
गा.ग.जो. व्यवसाय?
मी. पुस्तकं वगैरे लिहितो.
गा.ग.जो. म्हणजे साहित्यिक! आणि तरी तुम्हाला साधा दशभुजा गणपती ठाऊक नाही.
मी. आपण कुठल्या गावचे?
गा.ग.जो. मी कशाला कुठल्या गावाहून येतोय. इथच जगलो इथंच मरणार.
मी. (कधी? हा प्रश्न गाळून) इथेच मरणार कशावरून.
गा.ग.जो. दशभुजा गणपती ठौक नाही ते सरळ सांगा. माझ्या मरणाची कशाला काळजी करताय? मी मेल्यावर काही तुम्हाला खांद्याला बोलावणार नाही.
मी. खांद्याची आमंत्रणं मृतांच्या सहीनं कधी जाऊ लागली?
गा.ग.जो. हे पहा! तुम्ही साहित्यिक आसल्याने भाषाप्रभुत्त्व हा तुमचा जन्मसिद्ध अधिकार आहे असे मानू नका. मीही पुण्याचाच आहे. ज्या गावच्या बोरी त्याच गावच्या बाभळी. पुण्यात राहून साहित्यिक म्हणवणाऱ्या माणसाला दशभुजा गणपतीचे मंदिर ठाऊक नाही ती तुमची समाजाविषयीची आस्था. उद्या शनवरवाडा कुठे असतो विचाराल. परवा पर्वतीचा पत्ता पुसाल.
मी. तुम्हाल तरी ठाऊक आहे का दशभुजा गणपती?
गा.ग.जो. हो आहे मग.
मी. मग कशाला विचारताय?
गा.ग.जो. तुम्हाला माहित आहे का नाही हे पडताळायला.
मी. पण माझा दशभुजा गणपतीशी काय संबंध?
गा.ग.जो. सांगतो. ‘पुणे शहरातील ढासळती धर्मव्यवस्था’ ह्या विषयावर लेखनमाला लिहितोय मी. इथं सकाळी सात पसून उभा अहे. बेचाळीस लोकांत फक्त एक दशभुजा गणपती ठाऊक असणारा निघाला. ते पण त्याचे दुकान आहे मंदिरासमोर म्हणून. आत कधी दर्शनाला गेला नाही म्हणे.
मी. म्हणजे दशभुजा गणपती पत्त्यापुरता.
गा.ग.जो. अहो हीच तर आपली ट्रॅजेडी. देव फक्त पुत्त्यापुरता. एकदा आम्ही विचारलं ‘डॉ. मंजुळाबाई सपाते प्रसूतिगृह ’ कुठी आहे? तर तो गृहस्थ म्हणाला, ‘सोमण मारुतिच्या देवळापुढे’. अरे काही सारासारविवेकबुद्धी? निदान प्रसूतिसाठी तरी मारुती वापरू नका.
मी. खरं आहे.
गा.ग.जो. साहित्यिक म्हणून देवळात जाणं तुम्ही आपलं कर्तव्य मानत नाही तर!
मी. (देवावर भार घालून) मानतो तर!
गा.ग.जो. मग जाता का?
मी. दशभुजाला नाही जात.
गा.ग.जो. आय एम नाट पर्टिक्युलर अबाऊट धिस गणपती ऍट ऑल. (रिटायर म्हातारा भडकला की पुण्याच्या इंग्रजीत फुटतो). एनी टेम्पल फॉर द्याट म्याटर. रोज जाता?
मी. (देवा क्षमा कर. खोटं बोलू नये ह्या गांधीवचनाला मी शाळेत कंपासपेटीत लपवलेलं. ती कंपासपेटी नववीच्या घटक चाचणीत हरवली.) हो म्हणजे रोज म्हणायला हरकत नाही.
गा.ग.जो. मला होय किंवा नाहीचा रकाना भरायचाय.
मी. हो! (फर्गिव मी ओह लॉर्ड! पण तसं हे खोटं नाही हा. रोज रात्री गुडकुले विठूबाच्या देवळात काणे भटजी, दाजीबा टेलर, सोपानराव न्हावी सॉरी हेयरड्रेसर... म्याट्रिक केलेला न्हावी ना म्हणून... आणि मी वरच्या नगारखान्यात रमी खेळतो. एक पैसा शंभर प्वाईंट. मागल्या आषाढी कार्तिकीला गल्ला जास्त जमला नाही म्हणून जिंकाणारा काणे भटजी प्वाईंट वाढवा म्हणाला. आम्ही ऎकत नाही.)
गा.ग.जो. सरळ हो सांगा ना.
मी. हो. आता धर्मावर श्रद्धा नाही ठेवायची ती काय म्युनिसिपाल्टी, जिल्हाबोर्डवाले अन महाराष्ट्र महामंडळ परिवहनाच्या एस.टीं.वर ठेवायची?
गा.ग.जो. वाक्याशेवटी प्रशन्चिन्ह नको. पूर्णविराम द्या हो.
मी. (मुकाट्याने) हो.
गा.ग.जो. आता सांगा धर्मावर तुमची श्रद्धा आहे?
मी. यथेच्छ आहे. धर्म नसता तर दसरा दिवाळी नारळी पौर्णिमा नसत्या, पुरणपोळी, लाडू नसते. इतकच काय सत्यनारायण नसता तर शेराला सव्वाशेर चाचपत तुपाचा शीरा खायला मिळाला नसता.
गा.ग.जो. तो शीरा नसतो. प्रसाद असतो.
मी. सत्यानारायणाला खारीक वाटता येणारा नाहीत. प्रसाद म्हणूनसुद्धा. माफ करा पण तुम्ही छुपे कम्युनिस्ट दिसता. (माझं आपलं काहितरीच)
गा.ग.जो. मी कम्युनिस्ट! दशभुजा गणपती तुम्हाला ठाऊक नसताना मी कम्युनिस्ट!
मी. असं तर मग सांगा झोपाळू नरसोबाचं देऊळ कुठे आहे सांगाल (२ कोटी देवात आज मी एक जन्मला)
गा.ग.जो. झोपाळू नरसोबा! प्रथमच ऎकतोय!
मी. जाऊ द्या मी नास्तिकांशी बोलत नसतो. सत्यनारायणाला खारका वाटायला निघालेत (माझाच
डाव उलटून). उद्या गोकुळाष्टमीला केक वाटाल.
गा.ग.जो. हे तुम्ही कुणाला सांगाताहात.
मी. तुमच्या शिवाय दुसरं कोण आहे इकडे? सॉरी, दुसरं कुणी नाही. पूर्णविराम.
गा.ग.जो. आपला कहीतरी गैरसमज होतोय. तुम्ही कुठे राहता?
मी. (इथे खरी कसोटी आहे. डीटेलवार पत्ते सांगण्यात आपल्यासारखा हातखंडा कुणाचा नाही) तुम्हाल झोपाळू नरसोबा ठाऊक नाही. रेडेकर तालीम टाऊक असेल...
गा.ग.जो. ती कुठेशी आली?
मी. रविवारात. घाणेकरांच्या कोळशाच्या वखारीला लागून.
गा.ग.जो. काढीन शोधून. घाणेकर तालीम.
मी. घाणेकर तालीम नाही. वखार. त्यालालागून रेडेकर तालीम. रस्ते पाड्यावरनं खाली या सरळ (येथे हवा तसा अर्थ घ्यावा). त्यांना विचारा पापडवाले बेंद्रे कुठे राहतात ते. बेंद्रांच्या वाड्यावरनं गल्ली जाते. तिच्या टोकाला माशेलकर खाणावळ. तिथे वडे चांगले मिळतात. एका वड्याचे ६ पैशे. त्यांना विचारा संपतराव लॉंंड्री. ५ पैशे एका विजारीचे. पुणं भरपूर महाग झालंय हो.
गा.ग.जो. जरा सावकाश सांगा हो. मी लिहून घेतोय. आता कुठे कापडवाल्या बेंद्रांकडे आलोय.
मी. कापडवाल्या बेंद्रे नाही. पापडवाले बेंद्रे. तिथे सोवळ्यातले पापड मिळतात. ४ पैशे एक डझन. आमच्या सौ जास्त चांगले पापड बनवतात पण. बेंद्रांना विचारा माशेलकर खाणावळ व पुढे संपतराव लौंड्री. ते भोरफ्यांचा वाडा दाखवतील.
गा.ग.जो. अहो अहो जरा सावकाश सांगा. माझं लिहून झालं नाहीये.
मी. सावकाश कसं सांगू? बस आली म्हणजे.
गा.ग.जो. ती कशी येणार?
मी. म्हणजे?
गा.ग.जो. हा स्टॉप क्यान्सल झालाय.
मी. काय म्हणता.
गा.ग.जो. हो मग. पंधरा दिवासांपासून हा वनवे झालाय. म्हशींना ही ह्या बाजूने प्रवेश बंद मग बस कशी येईल.
मी. मग मघापसून का नाही सांगितलंत.
गा.ग.जो. अरे व्वा! मग तुम्ही थांबला असतात का? आणि काय हो साहित्यिक असून तुम्हाला गावातले वनवे माहित नाहीत? कमाल आहे! नाव काय तुमचं?
मी. (स्वतःचे नवे बारसे साजरे करत) गोविंद गोपाळ दहिभाते.
गा.ग.जो. आजच हे नाव ऎकतोय.
मी. मी पण! (गा.ग.जो. शुद्धीवर आहेत की बेशुद्ध पडले हे मागे ना पहाता मी सटकतो. काही भोग दैवावर टाकून सुटतच नाही हो.) =))

================================
=)) पु.लं.च्या "पुरचुंडी" किंवा "उरलं-सुरलं" या २ पैकी एका पुस्तकातल्या लेखातला हा भाग आहे. =)) त्यांचे अश्या तर्‍हेचे संवादंही प्रत्यक्ष दृष्य उभं करून जाम हसवतात! =))

हिंदूह्रदयसम्राट बाळासाहेब ठाकरे यांना काही कारणास्तव हिंदुजा हॉस्पिटल मध्ये दाखल करण्यात आले होते. ते ऐकताच पु. ल. उद्गारले, 'त्यांच्या खोलीच्या दरवाज्यावर आता 'गर्वसे कहो हम हिंदुजा में है' असं लिहायला हरकत नाही.'
---------------------------------------------------------------------------------
साहित्य संघात कुठल्याशा रटाळ नाटकाचा पहिलाच प्रयोग चालू होता. पु. लं. ना आवर्जून बोलावले होते. नाटकाचा पहिला अंक चालू असतांनाच पडद्यामागे धडाम्‌कन्‌ काहीतरी पडल्याचा आवाज झाला. शेजारचा घाबरुन पु. लं. ना म्हणाला, 'काय पडलं हो?''नाटऽऽक दुसरं काय?' पु. लं. उत्तरले.
-----------------------------------------------------------------------------
नवीन शुद्ध लेखनाचे नियम जर उच्चारानुसारी केले तर त्यानुसार होणारे शुद्धलेखन अधिक सुलभ व बिनचूक होईल, असं महामंडळात घाटत होतं. त्यावर पु. लं. नी खालील छेद दिला,'मी नुकताच एका ग्रामीण शाळेत गेलो होतो. तिथं मास्तर मुलांना शुद्धलेखन घालीत होते. ते म्हणाले, 'पोरांनो, लिवा. क्याऽऽऽ ळंऽऽ!'

करा लेको चैन! खा मटार उसळ खा! शिक्रण खा! (मुंबईकर, पुणेकर कि नागपुरकर?)

शेंगदाण्याचा चटणीला स्फोटक चव फक्त सोलापुरातच येउ शकते :माझी खाद्य यात्रा

पेठकर काका मस्कत मधे एखादा धाबा असेल्ल ना शिकरण वाला

रत्नांगिरीच्या समस्त म्हयशी तूर्तास गाभण काय रे, झंप्या?

अजुन काही इथे: http://www.misalpav.com/node/10447

अंतूशेट बर्व्यांपर्यंत माझी कीर्ती पोहोचल्याचे ऐकून झालेला आनंद बापूशेट हेगिष्ट्याच्या प्रश्नाने मावळला.

मला नीट न्याहाळीत बापूशेट म्हणाले, "काय करतात ?"

"करतात काय म्हंजे ? खुळे की काय तुम्ही हेगिष्टे ?

ती रद्दी काढा. दहा ठिकाणी फोटोखाली नाव छापलेलं आढळेल तुम्हाला त्या रद्दित...

माताय , पुलं च काहीही वाचले तरी मूड एकदम फ्रेश होतो..

अय्या .. चपला कुठे ठेवायच्या ?

ओळ्खा पाहू हे वाक्य कशातलं आहे ?

राघूनानांची कन्येस पत्रे:
'आईस म्हणावे, तीने दिलेला स्वेटर डोक्यातून जात नाही. पण स्वेटरपेक्षा टोपीसारखा घातल्याने थंडी जाते. आल्यावर ती टाके ढीले करेलच'.

मी आणि माझा शत्रूपक्षः
"घर तुझं आहे लेका. ते कधीतरी बघायला जावं लागेल म्हणून आम्ही सदैव अर्ध्या चड्ड्या घालूनच गावातनं हिंडायचं का रे?"
"आणि हा पाहिलास का? हा आमच्या नोकरांचा संडास!"

हल्ली पूर्वीसारखे माझा चेहरा टवटवीत दाखवणारे आरसे मिळेनासे झाले आहेत !

...सध्या मलादेखील “काय चाललंय तुमचं सध्या” असे कुणी विचारले, तर ‘श्वासोच्छ्वास’ याहून अधिक समर्पक उत्तरच सुचत नाही.

( एक शून्य मी’ मधून)

केशर मडगावकरने शुभ्र पांढरी साडी नेसली होती.
आमची चाळ देखील चुना फासल्या नंतर अशीच दिसते.
....असामी असामी.....

हिंसेचा निषेध म्हणून चार ऐवजी दोनच पेढे खाऊन स्वल्प उपोषण केले. १० वाजता मोसंबीचा रस घेऊन सोडले!
बटाट्याची चाळ.

अनरिअलिस्टिक म्हणताना बाईंचे पुढचे दोन दात निसटल्यासारखे वाटले ते चपळाईने पुन्हा बसवून बाईंनी आपले भाषण चालू ठेवले.