बालस्नेहसंमेलन

आवडल .
आमाला काय अजुन अनुभव न्हाय बॉ . तुर्तास हेवढच

गमतीदार आहे हे.
नाचाच्या वेळेस समोर मुले हरवून तश्शीच उभी असतात आणि विन्गेत टीचर्स मात्र त्यांचे लक्ष वेधून घ्यायचा प्रयत्न करत वेगवेग्ळ्या स्टेप्स करत नाचत असतात, हे एक हमखास द्रुष्य असते अश्यावेळेस. :D

भन्नाटच!

तुफान लिहीलय ........... नजरेसमोर आले सगळे ...

मस्त. बालवाडीत मला कृष्ण केले होते ते आठवतय. मी कृष्ण आणि २ गोपिका असा झक्कास मामला होता. काहितरी नाच होता. मी बासरी ओठाशी धरुन उभा राहिलो आणि गर्दीत अखंडवेळ आईला शोधत होतो. आई दिसली की थोडाफार नाचायचो. तेवढ्यात आई बसलेली जागा परत मिस व्हायची. मग परत शोधत बसलो. असा खेळ पुर्णवेळ चालु राहिल्या. दोन्ही गोपिका बहुधा जरा बर्‍या नाचत होत्या. पण त्याही अश्या हरवलेल्याच होत्या थोड्याफार. नंतर "ससा ओ ससा..." मात्र मी झोकात म्हटलो होतो असे आई सांगते त्याचे बक्षिसही मिळाले. गाण्यासाठी नरड्याचा उपयोग त्यानंतर मी कधी करण्याच्या फंदात पडलो नाही ;)

माझ्या लेकाला खूप लहान असतानाच चश्मा लागला. तो पहिलीत असताना त्यांचा धनगर नाच होता. लेकाला मस्त सजवलं होतं घोंगडी,काठी देउन. पण धोतर शाळेने आणलेलं . ते कधी धुतलं होतं कुणास ठाऊक! नाच सुरु झाल्यावर धनगारांना खाज सुटायला लागली,चश्मा ,काठी आणि खाज सावरत जबरदस्त डॅन्स चालला होता. पण शेवटी एका धनगरणीची नथ्, धनगराच्या पागोट्यात अडकली,नाच बाजुला राहुन दोघांनी फ्री स्टाइल फायटींगचा डेमो दिला!! बाकीच्या धनगरांनाही त्यात इन्टेरेस्ट आल्याने त्यांनी नाच सोडुन दिला!! दमलेल्या बाई मग उरलेसुरले धनगर घेउन स्टेजमागे घेउन गेल्या. चश्मेवाला मात्र फायटींगमध्ये चश्मा पडल्याने दुसर्या नाचाच्या वेळेला मधेच धोतर सुटुन दिसणारी चड्डी, सुटलेले पागोटे आणि काठी अशा अवतारात येउन चश्मा,हशा आणि टाळ्या घेउन पळुन गेला!!!

@" सगळे विदूषक जर आता हसले नाहीत तर एकेकाला फटके देईन" असे सुनावतात. मुख्य रड्या विदूषक गप्प. बाकी गप्प. तेवढ्यात गाण्याचा नंबर. विंगेतून स्टेजवर जाताना एकेकाच्या चेहर्‍यावर हसू. गाणं सुरू होतं. रंगीत तालीम दोन वेळा झाली असूनही ३० पैकी १०-१२ विदूषकच नाचत असतात. बाकीचे पाय हलवत समोर प्रेक्षकांमध्ये आई बाबांना शोधत असतात.>>>

खूप दिवसांनी असं छान काहीतरी निरागय वयाबद्दल वाचायला मिळालं.

आवडले....

आवडले. मस्त लिहिलंय खूप.
शाळेतल्या आठवणीना उजाळा मिळाला. आई बाबा दोघेही काय काय कल्पना लढवायचे प्रत्येक स्पर्धेसाठी. ती सगळी आधीची तयारी, साहित्याची जमवाजमव हे पण खूप आनंददायी असतं. आणि तेव्हा तर इंटरनेट वगैरे नव्हतं. मग वेशभूषा कशी करायची त्यासाठी तुम्ही कोण होणार आहात त्याप्रमाणे आधी फोटो शोधायचा, कुणालातरी विचारायचं, मग त्याप्रमाणे सगळी तयारी, घरातल्याच वस्तूंमधून मग काही करत येतंय का हे शोधायचं हे सगळं फार मस्त वाटतं. मला आईने नर्स केलं होतं एकदा, आणि त्यासाठी घरीच साडी शिवली होती, ती साडी मी पुढील स्नेहसंमेलन आले तरी नर्सची साडी म्हणून मिरवत होते. आणि कधी दवाखान्यात नर्स भेटलीच, तर अशीच साडी माझ्याकडे आहे याचा आनंद असायचा. राणी लक्ष्मीबाई झाले होते तेव्हा सगळी तयारी झाली आणि स्टेजवर जाताना मी घरात घालायच्या चप्पल घालून गेले. आता तो फोटो बघताना हातात ढाल आणि पायात स्लीपर हे बघून हहपुवा होते :)

धमाल वर्णन अन निरीक्षणशक्ती !
तुफान हसले !

मधेच आपापल्या आई-आजीला हेरून त्यांच्याकडे बघत शायनिंग मारत नसलेल्या स्टेप्सही नाचल्या जातात.

ज्या स्टेपला फुगड्या आहेत. तिथे जोडीदारीणच हरवते. ती कोपर्‍यातच ठुमकत असते. तिला ओढत आणून फुगडी उशीराने साजरी होते. तोवर बाकीच्यांची पुढची स्टेप नाचणं सुरू.

हसून हसून पुरेवाट झाली *clapping*

बहुतेक सर्व वाचकांना थेट स्टेजवर घेऊन जाणार्‍या आठवणी, मस्त मांडल्या आहेत.

धाग्याचं नाव वाचलं आणि हे आठवलं..
३:१५ :)

www.youtube.com/watch?v=pRWmISaz-pk

अतिशय छानपणे सर्व वर्णन वाचायाला मिळाले. लहाणपण अगदी मुर्तिमंत डोळ्यासमोर उभे राहिले. लहाणपणाच्या गोष्टी म्हणजे अखंड उर्जेचा स्त्रोत असतो. त्याच्या आठवणीही मनात ताजेतवाणेपणा निर्माण करत असतात.

हैद्राबाद येथे गेलो असताना एका बाल संमेलनास उपस्थिती लावली त्याचे फोटो
आपण वर्णन केले ते किती स्थलकालातीत आहे याचा मला अनुभव आठवला
स्टेजवर या '' गौरी ''ओळखण्यासाठी फार कसरत करावी लागते

'' गौरी ''

स्टेज मागील तयारी आणि सूचनांचा शेवटचा तास

लै भारी

माझेी लेक पहिलेीतच आहे त्यामुळे मागचे २ - ३ वर्ष नर्सरेी पासुन हे असेच एक से बढकर अनुभवग घेत आहे. नुसता धुमाकुळ असतो राव.

हा हा हा !!

छान बालगोपाल किस्से !!

बर्‍याच दिवसाणी दर्शनाचे समाधान आहेच !!

लहानमुलांची संमेलन भन्नाट्टच!एकाहुनएक मजेशीर अनुभव आहेत.एकदा मुलाच्या शाळेत संमेलन होते. सिनिअर केजीचा वर्ग आणी संमेलनचा विषय होता 'गीतरामायण'.यांच्या वर्गाला 'स्वयंवर झाले सीतेचे'गाणे होते.यात चिरंजिव शत्रुघ्न झाले होते.पुर्ण गाण्यात फारसा नाच मुख्य पात्रांना नव्हताच फक्त हार घेउन उभे रहायचे होते.पण शेवटच्या काही गण्याच्या ओळींवर 'सातफेरे' करायचे होते.मग काय इतक्या वेळ उभे असलेली रामसीतेची जोडी सुसाट गोल गोल पळायला लागली.साधारण त्याच वेगात उर्मिला लष्मुणासकट पळायला लागली.भरत आणि मांडवी मात्र घटस्फोट झाल्यासारखी उभीच राहीली रागाने बघत.आणी शत्रुघ्न झालेला आमचा बाब्या हलेचना.शेवटी श्रुतकिर्ती झालेल्या त्याच्या जोडीदारीणिने त्याचा हात जोरात ओढला आणी जे गरगरा स्वतामागे फीरवलान आणी एकदाच गाण संपल.
त्याच्या पुढच्या वर्षी 'दिंडी' विषय होता.त्यात आमचा बाब्या तुकरामबुवा झालेले.चानचान सजवुन ,हातात चिपळ्या देउन बुवांना उभे केले.उभे रहायचे आणी हळुहळू गोल डोलत फीरायचे होते.स्टेजवर भरपुर संत,विठोबा रखुमाइ,वारकरी असा अख्खा वर्गच असावा.एकएक संत पुढे येउन जात होते. आता ठरल्याप्रमाणे बुवांनी याव ना!पण बुवा हातात पागोटे आणी चिपळ्या एकनाथांकडे सोपवून पुढे येउन उभे रहीले.मग टीचरने एकदाच पगोटे डोक्यावर ठेवले आणि मी हुश्श केले.आता तेच पिल्लु हायस्कुलात गेल्याने मुलींबरोबर नाचणार नाही, जाम नखरे करतात त्या असे सांगितले आहे.त्यामुळे ती मजा नाही.
मला मात्र शाळेत फारच राग आला होत बाइंचा.बालशिवाजीवर नाटक बसवले होते चवथीत असताना.मी जिजाउ झाले होते.छान नउवारि,दागीने,कंबरपट्टा,अंबाडा आणी वर गजरा जो फारच आवडायचा.सगळ नटुन शाळेत गेले तर बाईनी डोक्यावर पदर दिला आता गजरा दिसणार कसा?मला तर रडुच फुटायला लागल. मला लोंबका गजरा हवा होताना दिसणारा, पण कुण्णी माझ एकलच नाही.जिजाउ कसा लोंबका गजरा घालणार म्हने.

स्नेहसंमेलनाला जमलेले प्रेक्षक शेवटपर्यंत कार्यक्रमाला हजर राहावेत, ह्या आमच्या मुख्याध्यापकांच्या, स्वार्थी विचारातून मला 'नाच' आणि 'गाणे' ह्या दोन्ही कला सादर करण्यापासून वंचित ठेवण्यात आले होते.

फारच हट्ट केला तेंव्हा, एकदा एका नाटिकेत उभे करण्याचे धाडस आमच्या दिग्दर्शिका बाईंनी केले. प्रत्यक्ष स्नेहसम्मेलनाच्या दिवशी मी माझ्या संवादाला जोडूनच दुसर्‍या कलाकारा(?)चा संवादही बोलून टाकला. तो कलाकार बावचळला. आता मी काय बोलू? अशा अर्थाने विंगेत उभ्या दिग्दर्शिका बाईंकडे त्याने केविलवाण्या नजरेने पाहिल्यावर 'पुढचा..पुढचा डायलॉग बोल' असा अविर्भाव बाईंनी केला. तो न समजून दुसर्‍याच एका कलाकाराने संपूर्ण संदर्भहीन असा डायलॉग घेतला. त्याने नाटक लांबउडी मारून ३ पाने पुढे गेले. सगळ्यांचीच होती नव्हती ती लिंक तुटली. सर्वजण, 'आता काय करावे?' अशा केविलवाण्या अवस्थेत एकमेकांकडे पाहू लागले. सर्वात वाईट अवस्था झाली ती एका कलाकाराची. त्याची तर एक्झीटही झाली होती त्या गाळलेल्या ३ पानांमध्ये. ते लक्षात येऊन, कोणाशी कांही न बोलता, तो खालच्या मानेने, ढुंगण खाजवत, विंगेत चालता झाला. अजून अवघड प्रसंग येऊ नये म्हणून पडदा पाडण्यात आला. प्रेक्षकांनी फार उत्स्फुर्तपणे टाळ्या वाजवल्या बुवा!

आमच्या शाळेत एकदा नाटकात दोन बायका(मुली) भांडतात आणि एकमेकांचे अंबाडे ओढायचा अभिनय करतात असा प्रसंग होता. त्या दोन बायकांमध्ये एक मुलगी बॉबकटवाली होती. तिला खोटा अंबाडा लावला होता.

ऐन रंगमंचावर या दोघी काय जोशात आल्या भांडताना! त्या बॉबकटवालीचा अंबाडा गजर्‍यासकट दुसरीच्या हातात. हा हशा पिकला म्हणून सांगू.

रंगमंचावर असलेली इतर पात्रेही खो खो हसत होती. पण २-३ मिनीटांत भानावर येऊन मग सगळे नीट काम करु लागले.

लेख लै भारी आणि प्रतिक्रियातले किस्से आणखीच भारी!

आमच्या शाळेत एकदा टिपर्‍यांचा नाच बसवला होता. कृष्णाला नाचायचं नव्हतं. मग आयत्या वेळी कोणालातरी बासरी देऊन उभं करू असा विचार बाईंनी केला. माझ्या चुलतबहिणीला नाचाच्या वेळी कृष्ण बनवलं. आधी ती मस्त तयार झाली. पण स्टेजवर उभं केल्यावर तिथे उभी रहायला कशीच तयार होईना. आईऽऽ म्हणून भोकाड पसरून झालं. शेवटी कृष्णाला हातात बासरीच्या ऐवजी बिस्कीट देऊन उभं केलं!

आम्हाला ही जरा ( त्यावेळी ) गोर्‍या गोमट्या चेहर्‍यामुळे गोपिका करण्यात आले होते, पाचवीत होतो, एक तर तो विग ...आणि ती काचोळी.. एम्ब्रॉयडरी केलेली आतुन ...थंडीचे मॉईश्चरायजरचे दिवस ...आम्ही जाणुन बुजुन न लावणारे ;) नुसती खाजवायची , ईकडे कृष्णाभोवती गिरकी घेताना स्साली अजुन फिटिग मुळे खाज सुटायची मग एका हाताने तिथे खाजवायचे आणि दुसर्‍या हाताने टिपरी मारायची ...त्यात खुद्द बंधुराजच कृष्ण भगवान ...त्याला आजही मुड झाला की मला ...सुराधा खाजवेकर म्हणतो =))

लहाणपणी गोपिका आणि मोठेपणीचा कृष्ण ;)

छान लिहिलेय, प्रतिसादातील किस्सेही भारी..
आपली आई मात्र नोकरी करणारी आणि आपण शाळेत दूर दादरला जिथे स्कूलबसनेच जाणे व्हायचे, ते ही अगदी ज्युनिअर केजी पासून.. त्यामुळे स्नेहसंमेलन आणि स्पर्धांचे अनुभव असले तरी आईच्या जोडीने नाहीत.. :(

बेक्कार हसलोय!!! सगळेच किस्से मस्त!!

मस्त, गंमतीदार लिहिलेय ! वाचताना मुलांच्या जगात हरवून जायला होते.