सभ्यतेची अभिरूची : नागपुरी तडका

शायण्याने बगीच्यात जाऊ नये म्हणतात
बिनावार्‍यानं झुडपं तिथं, खल-खल हालतात

हा हा हा
खरयं..

भाषा काय लाजवाब जमून आलीये. मला खूप आवडली ही कविता.

हात्तीच्या बैनमाय,
गंगाधरराव तुमीतं भल्लेच झामल झामल करुन र्‍हायले वं भाउ. शेती वावर सोळुन कालीजात घुमुन र्‍हाइले. =)) =))

जोक्स अपार्ट, खास वर्‍हाडी शैलीत तुमचा अधिकार उच्च आहे. एकदम झक्कास. वर्‍हाडी झटका. :)

छान! पुलेशु!

नागपूरी तडक्याचा चांगलाच ठसका बसला! मस्त जमलंय!

नाग्पुरी तडका जोरदार! :)

गंगाधर भौ .. जमून गेलं बावा तुमाले !

मस्त

सुंदर कविता... :)

जे काही करे ते अंधारात करे
उजेडात मात्र इज्जतीले मरे

मस्त
नागपुरी तडक्याचा ठसका लागला.
:)

जबरदस्त कविता आणि तडकाही लगेच जाणवला.

अतिशय धन्यवाद, आणि अशाच सुंदर सुंदर कविता लिहित राहा.

हर्षद.

खुप सुंदर कविता गंगाधर राव..मजा आली वाचताना

लै मजा आली वाचताना

लै मजा आली वाचताना

तडका वर आणते आहे.

मस्त

मस्त

दात कीसणे हा नवीन वाक्यप्रचार कळला. मस्तच तडका.

बोम्ली म्हणजे काय, हे न कळल्यामुळे पहिल्या दोन ओळी कळल्या नाहीत.

वाचताना मजा आली. सोळा-सतरावर्षांपूर्वीची गोष्ट हिवाळ्याचे दिवस होते, मुलांसोबत चिड़ियाघर बघायला गेलो होतो. त्या वेळी मुलगा ४-५ वर्षांचा असेल. दिल्लीच्या चिड़ियाघर मध्ये, मध्यवर्ती भागेत एक बदकांनी आणि अनेक विदेशी जल पक्ष्यांनी भरलेले सरोवर आहे, आणि समोर विस्तीर्ण बगीचा. जमिनी वर सतरंजी पसरवून, पक्ष्यांना बघत घरून आणलेले जेवणाच्या पदार्थांचा आस्वाद घेत होतो. मुलाला 'सु सु' आली होती, त्याने विचारले बाबा, कुठे जाऊ. समोर काही झुडपे दिसत होती, मी म्हणालो, तिथे जाऊन उरकून ये. मुलगा तिथे गेला, आणि अचानक दचकून ओरडला. त्या झुड्प्यांचा खाली उतार होता. तिथे एक 'जोड' बसलेला होता. वरून 'पाउस' पडताच ते दचकून उठले.... हासता, हासता डोळ्यांतून पाणी निघाले. असो. जिथे पोरबाळे घेऊन कुटुंब चिड़ियाघर बघायला येतात. तिथे असले प्रकार... काय म्हणावे ...