चबुतरा

हिरव्यागर्द झाडीत, जुन्या चबुतऱ्यावर
उन्ह पाऊस झेलीत, उभी आहे दगडी छत्री
पायथ्यात विसावलेल्या कोण जाणे कुणाची
महानिद्रा सांभाळीत, वखवटातात जीवनाच्या

तिच्या आजुबाजुला, निर्मितीचा नंगा नाच
चालू आहे अव्याहत, मरणाच्या एकटेपणावर
हिरवे काळे बुळबुळीत लिंपण लावीत
जीवनाने पाय रोवले आहेत छत्रीच्या माथ्यावर

उडणारे पक्षी मधूनच कधी टेकतात
अस्वस्थ माना वळवून शोधतात
शोधतात मागे राहिलेल्या कुणाला
तळात छत्रीचा कुणीतरी, नेहमीसाठी जवळ.

हंबरत येवून एखादी गाय पळभर
विसावते छत्रीच्या दगडी चबुतऱ्याशी
घासून मान थोडी शमवते रुखरुख
तो शांत आतमधे, नाही कसलीच बोच

कॅमेरा रोखून कोणी प्रवासी घेतो फ़ोटो
खांबाशी रेलत्या हसऱ्या फ़टाकडीचे
तिच्या कमनीय गोलाई्च्या निकटतेत
जीवनाच्या उबेने छत्री काळवंडलेली

छत्रीच्या आडोशाला विसावतात दोघे
हळूच कुरवाळत तो तिच्या हातांना
इतक्यात नजर तिची शिलालेखावर
वाचते खाली निजलेल्याचा मृत्युलेख

ई॑ऽईऽऽ कुठे आणलेस तू मला, चल निघू
किळस झटकून दोघे दूर पळतात
मरण जपत जीवनाशी नाते तोडलेली
छत्री तशीच स्तब्ध, अचल, थिजलेली.

पावसाळ्यात मरणाच्या पायथ्यामधून
तरारतो हिरवा कोंभ, सृजनाचा उद्धट
वाढतोही भराभरा जाड पाऊले रोवित
गतकाळाच्या छाताडाला रेलून धक्के देत

छत्री हादरते, भेगाळते, खचाया लागते
कालनिद्रेची शय्या जीवनाने ग्रासलेली.
जपलेल्या त्या कोणाच्या काळजीने
काळवंडतो छत्रीचा कोडेला पांढरा चेहरा

म्हणतात ना वर, देर आहे, अंधेर नाही
येतात यमदूत देवासारखे अचानक
छाटून त्या कृर वृक्षाच्या तंगड्या
लोळवतात त्याला मृत्युच्या ठायी.

आगांतुक कलेवराची राख आणि काही काड्या
लोळण घेतात सुंदर लिंपलेल्या छत्रीच्या पायाशी
जीवनाचे मरण बघून हलकेच हसते छत्री
आणि होते स्तब्ध, अचल, जीवनरहीत, शांत,........