मुलीस पत्र

मातृदिनानिमित्त सुचलेलं दिसतय.
छान झालय.
साखर तोंडावर गोड बोलून , पाठीत सुरा खुपसते.
हे समजले नाही. माझ्याकडचा साखरेचा डबा माझ्याच पाठीत सुरा खुपस्तोय असे डोळ्यासमोर येऊन दचकले.;)

गरींबांच्या मनात त्यांचा अपमान होण्याची नेहमी धास्ती असते. त्यांच्या मानापमानाच्या कल्पना टोकदार असतात आणि म्हणूनच त्यांचा चुकूनसुद्धा अपमान करायचा नसतो.

??????????????????????

!

बोलणे खुंटले!

(बाकी, आईचे मुलीस पत्र हा आई आणि मुलगी यांच्यातला खाजगी मामला नसावा काय? म्हणजे, ठीकाय, Pandit Nehru could get away with it, and probably got paid for it, as well, वगैरे वगैरे, पण म्हणून सगळ्यांनीच आपापली खाजगी पत्रे जाहीरपणे चव्हाट्यावर आणायची? यह बात कुछ जँची नहीं|

उद्या 'व्हॅलेंटाइन्स डे'ला नवराबायकोंतली - किंवा सिग्निफिकंट अदरांतली / वुड-बी सिग्निफिकंट अदरांतली - जाहीर प्रेमपत्रेही प्रसिद्ध होऊ लागली, तर बहार यावी.)

नाही, उपदेश चांगलाच आहे...
पण काही गोष्टी तरीही राहूनच गेल्या.
हे जरा विचित्र वाटलं. अरे? मुलगी नोकरी करायच्या वयाची झाली तरी या गोष्टी शिकवायच्या राहून गेल्या? मग इतकी वर्षे शिकवलं तरी काय?
आपल्या विशीतल्या अपत्यांना या गोष्टी ठाऊक नसतील असं जर कोणा पालकांना खात्रीने वाटत असेल तर ते अपत्य अलरेडी वाया गेलेलं आहे निश्चित...

बाकी ते साखरेचं लफडं मलाही समजलं नाही....:)
खुलासा होईल का?

प्रसंग : एक अपयशी, चीडलेला, गोंधळलेला नवयूवक ( अर्थातच रॉकीचा मूलगा) आपले वडील म्हातारपणी एका तरूण बॉक्सींग वीश्ववीजेत्याशी लढायचा हट्ट धरत आहेत पाहून अजूनच खचलाय व आपल्या वडीलांच्या पराभावामूळे जगात आपलीही छी:थू होणार असा होरा आहे म्हणून तक्रार करायला आलाय...

रॉकी : इतनेसे थे तूम जब तूम पैदा हूए (हाताकडे बोट दाखवतो). तूम्हे बढते हूए देखना मानो एक हसीन सपनेका साकार होने जैसा था. फीर एक वक्त आया के तूम अपने फैसले खूद लो और दूनीयाका मूकाबला करो, जो तूमने कीया. लेकीन इस खेल मे तूम बदल गये. तूम तूम नही रहे, तूमने दूसरोंको तूम्हे बूरा कहनेका मौका दीया. और जब हालात और बत्तर हूए तो तूमने कीसीको इसका दोशी बनाना चाहा.

मानापमान -रियु मी तुला कधी हे सांगीतलं का की गरींबांच्या मनात त्यांचा अपमान होण्याची नेहमी धास्ती असते. त्यांच्या मानापमानाच्या कल्पना टोकदार असतात आणि म्हणूनच त्यांचा चुकूनसुद्धा अपमान करायचा नसतो.

आणी श्रींमंतांचा अपमान करायचे अर्थातच आपल्यात गट्स नसतात :)

रॉकीचा मूलगा : (अजूनही वडीलांशी असहम व नाराज)

रॉकी : मै तो हमेशा यही कहता हूं यह दूनीया सूरज की चमक या इंद्रधनूष के रंगो जैसी नही है. यह बहोत जालीम और पथ्तर दील है. अगर तूम इसे तूम्हे दबानेका मौका दोगे तो यह तूम्हे दबाएगी और तूम्हे अपने घूटनोंपर लाकर छोड देगी.

रॉकीचा मूलगा : (स्थीर व थोडासा लेक्चरमूळे संभ्रमीत)

रॉकी : मै तूम या कोइ और, हम चाहे कीतने भी वार करते रहे, लेकीन हमारा वार करना मायने नही रखता. मायने रखता है वार को सहना और आगे बढ्ते रहना. बस वार को सहो और आगे बढो. जीत ऐसे हासील की जाती है.

रॉकी : अगर तूम काबील हो तो वो हासील करो जीसके तूम हक्कदार हो, लेकीन कीसीपे ऊंगली ऊठाके ये मत कहो के मै ये नही कर सका, वो नही बन सका, इसकी.. इसकी या ऊसकी वजह से. सीर्फ कायर लोक ऐसा करते है. और तूम कायर नही हो... तूम ऊनसे बेहतर हो......

हेच आपलं तत्वज्ञान, मूलगा असो वा मूलगी सगळ्यांनाच समान :)

आत्मशुन्य लई भारी प्रतिसाद, आवडला प्रतिसाद पण आणि तुमचा अभ्यास पण.

बाकी शुचितै, लेख बरा आहे पण गरिबी आणि स्वाभिमान वैग्रे जे लिहिलं आहे त्याबद्दल श्री.पंगा बरोबर सहमत.

हे पत्र म्हणजे अगदीच ओल्ड-फॅशन वाटताय हल्ली चेपु (फसेबूक) , टिव-टिव (ट्विटर) , ३जी , ४जी आणि ईमेल च्या युगात अंम्मळ नव-वारीत मल्लिका शेरवतल तुळशी वृंदावनाला फेर्‍या मारताना बघतोय की काय अस वाटल.
(कृ ह घ्या)

संदेश खूप चांगला आहे त्या बद्दल तुमच अभिनंदन करतो

स्व-वार्ता- मला अस छान छान लिहिता येईल तो सुदिन असो

शुचि ताइंच्या मानपमानाच्या मुद्द्याशी जरासा सहमत आहे.
कारण बरेचदा अपमानाला कारण आर्थिक तफावत होत असते. उदा. घरात तुम्ही ठेवलेले पैसे गायब झाले तर अगदी पोलिसांपासून पहिला आळ घरातील नोकरमाणसावर घेतला जातो. पण कधी कधी घरातलाच मुलगा किंवा अन्य कोणी व्यक्तीनेही ते पैसे गायब केलेले असू शकतात किंवा स्वतःच दागिने किंवा अन्य चीजवस्तू उचलून अन्यत्र ठेवलेले असतात आणि ते आता आठवत नसते. असा काही प्रसंग आला तर केवळ गरीब आहे म्हणून एखाद्या व्यक्तीवर उगाचच आळ घेउ नकोस, त्याच्या आर्थिक परिस्थितीमुळे त्याचा अपमान करायचा प्रयत्न करु नकोस हे तिच्या आईचे सांगणे अगदीच चूक वाटत नाही. नीरक्षीर विवेक ठेव असेच आईचे सांगणे असावे असे वाटते.

स्तुती - स्तुतीस भुरळू नकोस तसेच कटू बोलणारी व्यक्ती नेहमी वाईटच असते असेही गृहीत धरू नकोस्.साखरेचेच उदाहरण घे. साखर तोंडावर गोड बोलून , पाठीत सुरा खुपसते.तेव्हा सदैव स्वतःचा सारासार विवेक जागृत ठेव.

स्तुतीस भुरळू नकोस तसेच कटू बोलणारी व्यक्ती नेहमी वाईटच असते असेही गृहीत धरू नकोस्.
हे पटले पण यातला साखरेचा भाग मात्र नीटसा कळला नाही.

शुचि ताईंनी लिहिलेले पत्र छान आहे. सर्व सल्ले मनापासुन पटले. आणि त्या मानापमानाच्या बाबतीतल्या सल्याबाबत बोलायचं झालं तर तो ही बरोबरच आहे. कितीही झालं तरी सत्य कटु असते पण सत्य ते सत्यच.

बाकी लवकरच मुलास पत्र देखील येऊदे..आतुरतेने वाट बघत आहे.

-

(वाचक) इंट्या.

(पत्र) लेख वाचला नाही.

आमच्या कोदानी चेतन भगत ह्यांना लिहिलेल्या पत्राची सर कोणीही कितीही प्रयत्न केले तरी त्यांच्या पत्रलेखनाला येणार नाही हे नमूद करु इच्छीतो.

कोदाच्या पत्रासमोर इतर पत्रे म्हणजे नागमण्यासमोर दगडं.

धन्यवाद.

शुचीताई,
आईने मुलीस लिहिलेले हे पत्र वाचायला छान आहे.

पण या वयातील आणि सध्याच्या पिढीतील मुलामुलींना असले उपदेश नको असतात. पुढच्या पिढीला परिस्थितीचे आकलन फार लवकर होत असते आणि चांगले-वाईट ठरवण्याच्या तारतम्याचा त्यांचा अधिकार/स्वातंत्र्य आपण मानले पाहिजे.

त्यामुळे ' कोणताही निर्णय विचारपूर्वक घे आणि त्याच्या परिणांमांची जबाबदारीही स्वीकार' एवढ्या एका वाक्यात मुलाला-मुलीला सांगितले तरी चालेल.

त्यामुळे ' कोणताही निर्णय विचारपूर्वक घे आणि त्याच्या परिणांमांची जबाबदारीही स्वीकार' एवढ्या एका वाक्यात मुलाला-मुलीला सांगितले तरी चालेल.

पण मग काही सदस्य 'एकोळी धागा' म्हणुन शिमगा करतील ना?

यावरून अब्राहम लिंकनचं मूलाच्या शाळेच्या हेडमास्तरास पत्र एका शालेय मीत्राच्या घरात त्याच्या वडीलांनी टांगून ठेवल्याचे स्मरते. काय बावळटपणा होता तो ? पत्र न्हवे तर असल काही भींतीवर टांगून लहानग्यांच्या गळी ऊतरवणे... मूळात लिंकनन जे पत्रात लीहलय ते त्याच्या अनूभवाचे सार आहे आणी ते म्हणजेच जणू अंतीम सत्य असल्याप्रमाणे घोकवणे म्हणजे कीव करण्याचा कळसच. ज्या गोश्टी प्रत्येकाने अनूभवातून व्यक्तीगत पातळीवर ऊमजून वीकसीत करायच्या आहेत व मग समवय्स्कांशी शेअर करायच्या आहेत त्याची अशी घोकंपटी कोवळ्या जीवांना करायला लावणे नक्कीच नींदनीय होय. त्या मीत्राचा महामूर्ख बाप हे सूध्दा वीसरला होता की हे पत्र मूलाला न्हवे तर हेडमास्तरांना आहे आणी त्यात सूध्दा "जमलं तर शीकवा" हा सल्ला आहे. हे सगळ शीकवाच असा आदेश न्हवे. :(

कॉलिंग १९१० .. कॉलिंग १९१०
वुई हॅव अ डिलिव्हरी फॉर यु.

फेरविचार! एखादी गोष्ट खरेदी कराविशी वाटली की स्वतःला ३० मिनिटे दे. फक्त ३० मिनिटे आणि फेरविचार कर. त्या ३० मिनिटांनी तरी जर तुला ती वस्तू खरेदी कराविशी वाटली तर जरूर कर.

असे जर ती पोरगी विचार करित बसली तर तिचे आयुष्य विचार करण्यातच निघुन जाईल.