रिक्तता.... शून्य

पुढील ध्वनीचित्रफीत पाहिल्यावर हा लेख एका लेखिकेने लिहिला आहे, यावर विश्वास ठेवणे फारच अवघड वाटते -

(विश्वासार्ह)बेसनलाडू

"संत पुरुष असा निघतो जो की या रिक्ततेला न घाबरता तिच्या डोळ्यात डोळे घालून पाहू शकतो. विशेष काही न करता, तटस्थ अवलोकन करीत तो संपूर्ण जीवन व्यतीत करतो."

यासाठी प्रसन्न व्यक्तिमत्व, बाह्यांगी साधी राहणी, मुद्देसूद आणि तेच ते बोलणे यावे लागते. "निराकार सगळ्या आकारांना जन्म देतो. सगळे आकार निराकारातच विलीन होतात", "तुम्ही सगळे करून सवरुन निराकाराच आहात", "ती खारुताई पहा किती छान बागडते आहे, माणसे का बुवा इतकी हिंसक असतात?" असली सुभाषितवजा निरुद्देश बेंगरूळ बडबड जगभरचे सगळे प्रश्न मीच सोडवणार आहे अशा ठामपणे करण्याचे कौशल्य साधावे लागते. 'निर्णयरहित सजगता' वगैरे आपल्यासकट कुणालाच बापजन्मात साधणार नाहीत अशा संकल्पनांची पैदास करावी लागते.

(शक्यतो) पाश्चिमात्य देशातले (पुरेसे) भगतगण जमवावे लागतात. यात एकदोन तरी गर्लफ्रेंड असणे उत्तम. एकदा रिकामटेकडेपणाने आरामात जगण्याच्या सगळ्या सोयी जमा झाल्या की निम्मे काम साधले. मग विशेष काही न करता, तटस्थ अवलोकन करीत संपूर्ण जीवन व्यतीत (की व्यथित) होते. कुठलीच डेडलाईन, धावपळ वगैरे नसल्याने अंतरंगीचा बहर वगैरे मरेतोवर व्यवस्थित टिकून राहतो. असो.

रिकामा वेळ घालवण्याचे सर्वात उत्तम साधन निष्क्रियता हे असते असे माझे तरी मत आहे. आपल्याला रिकामा वेळ आहे व तो आपण निष्कारण फुकट घालवतो आहोत असे वाटून माणूस बैचैन हो ऊ लागला की त्याचे मानसिक स्वा स्थ्य बिघडले आहे असे समजावे. शब्दांच्या पातळीवरील रिक्तता,विचारांच्या पातळीवरील शून्यता असल्या कल्पना डोक्यात येऊ लागल्या की तुमचे मानसिक स्वास्थ्य बिघडले आहे असे समजावे. मग जपजाप्य कर, पूजाअर्चा कर असल्या निरर्थक कर्मकांडांच्यात माणूस मनाची शांती मिळवू पाहतो. ती अर्थातच मिळत नाही.
या विषयावरचे माझे हे ब्लॉगपोस्ट ज्यांना रुची असेल ते वाचू शकतात.
चंद्रशेखर

शुची हे अस विचार करण हेच मुळी पहिला चॅलेंजींग आहे . अन तो विचार शब्दात मांडण तर त्या हुन अवघड! आता विचार काय मी पाहु नाही शकत पण लेख अप्रतिम!

वरील व्हिडीओ तर लय भारी!

शुचि मामी इज बॅक :)

बरे झाले आलीस गो. हलकटपण करण्यासाठी धागाच सापडत न्हवता.

मस्त धागा....आणि विडिओ पण भण्णाट....

व्हिडियो पाहता आला नाही ... त्यामुळे बैचेन आहे.
शुची जी छानश्या धाग्या बद्दल धन्यवाद

जणू मन हे सध्दा (भोग घेण्याचे) एक इंद्रीय आहे, मग मूळ प्रश्न हाच उरतो की जर सर्व मनोशारीरीक पातळीवर आहे तर या आयुष्याचे/ देहाचे प्रयोजन काय ?

किंबहुना आपण जर थोडे शांत झालो तर लक्षात येईल आपला मूळ स्वभाव हाच "शून्य" आहे
मला तसे वाटत नाही, कारण आपण शांत झालो तर काही वेळाने आपोआप दंगा करायची ऊर्मी येतेच. एकदाचे शांत झालो बूवा (तेसूध्द्दा देहाच्या बाब्तीत)असे फक्त देहाने प्राण सोड्ल्यावरच घडते. म्हणून तूम्ही असे म्हणूच शकत नाही की आपला मूळ स्वभाव हाच "शून्य" आहे. कारण आपण तेथेसूध्दा फार काळ टीकत नाही, हा फार तर असे म्हणता येइल की शांत झाल्यावर फ्रेश वाटते, तर दंगा केल्यावर थकल्यासारखे. म्हणून शांततेकडे आपण आकर्शित होतो तर दंगा करायला प्रेरीत. आणी हे आकर्शण हे प्रेरणेपेक्षा कमी कश्टात अनूभवास येत असल्याने त्याच्या परीणामाने ते आपल्याला थोडे जास्त जवळ्चे वाटते ? पण तरीही या दोन्हीही गोश्टी आपण कायम स्वरूपी स्वीकरू शकत नाही. म्हणून तो आपला मूळ स्वभाव ठरत नाही....

रिकामा वेळ कसा आणि कुठं मिळतो?
किंवा वेळ रिकामा कसा काय मिळतो??