एक गंमतीशीर भयानक अनुभव

हा हा हा.. छान वर्णन आहे त्या प्रसंगाचे.

टेन्शनच आले असणार. एक तर निर्जन जागी रिक्षा फिरणे, चेक इन करायला उशीर. अनेक एरलाईन्सना निमित्त हवेच असते नो शो करून तिकीट ऐनवेळी इतर कोणाला इश्यू करण्यात. हे विशेषत: हाय डिमांड रुटसवर जिथे ओव्हर बुकिंग सामान्य असते तिथे. हल्ली यावर काही अंकुश आला असेल तर माहीत नाही.

बाय द वे, निर्जन रस्त्यावरून आठवले. जुन्या हिंदी सिनेमात भर मुंबईत सर्व लोक राहत असताना देखील घर ते कोर्ट (साक्ष द्यायला जाताना) हा रस्ता मात्र निर्जन जंगल आणि घाटातून जात असे. वाटेत एकही इतर वाहन नसे. खलनायक गँगला वाटेत बॅरल, दगड धोंडे रचून रस्ता अडवून डायलॉगबाजी सहित साक्षीदाराला किडन्याप करण्यासाठी फुल वाव उपलब्ध असे. पूर्वीची शहरे राहिली नाहीत...

गोंधळ आणि चिंताच.
नशीब विमान मिळाले.
सकाळी किंवा संध्याकाळी शहरांत कोणत्यातरी एका दिशेने भयानक ट्राफिक असते. ते विचारून घ्यावे लागते.

वेळ, पैसा, दगदग, अनिश्चितता, विमान चुकणे या सर्वांपेक्षा आपण सुरक्षित रहाणे हे महत्वाचे. दिल्ली विमानतळावर अगदी पहाटे वा रात्री पहुचण्याचे खूप प्रसंग यायचे (फरीदाबाद ते विमानतळाचा रस्ता -सुमारे ४० कि.मी.- अगदी निर्मनुष्य माळरानावरून जायचा) अगदी ओळखीच्या गाडीवाल्याची गाडी दोन दिवस आधीपासून बुक करायचो. ड्रायव्हर वगैरेची काही अडचण असल्यास मालक स्वतः गाडी चालवायचा. अलिकडे ओला ऊबर वगैरे सोय झाल्यापासून ते स्वस्त पडत असूनही जुन्याकडूनच मागवायचो.

असाच भयानक प्रकार मी सुध्दा गेल्याच आठवड्यात अनुभवला. पण त्याला गंमतीशीर नाही म्हणता येणार. प्रचेतस यांच्या पाऊस २ या धाग्यातील प्रतिसादात लिहिले होते.

छान वर्णन आहे त्या प्रसंगाचे.

प्रचंड टेंशन आले असणार, छान लिहिले आहे.
ओला, उबेर यांमुळे विमानतळ, रेल्वे स्टेशन वर पोहचण्यासाठीची खात्रीची सेवा आता उपलब्ध राहिली नाही. पूर्वी मेरू आणि स्काय कॅब खात्रीच्या होत्या. सर्व शहरात पहाटेच्या फ्लाइट पकडताना हि समस्या असते. मी सुद्धा बऱ्याचदा दुसरी कधी तिसरी कॅब बुक केली आहे.

अय्यो रामा! आधी रिक्षा आणि दुचाकींना टोल भरावा लागत नव्हता, आता रिक्षालाही टोलपात्र केले कि काय कर्नाटकात?
बाकी अनुभव गमतीशीर आहे खरा 😀

पहाटेचे विमान पकडण्यासाठी रात्रीच एरपोर्टला जाऊन चटई टाकून झोपणे बरे ना? दोघे असतील तर सोपे ? (सल्ला देण्याचा हेतू नाही पण एक शंका.)
सकाळची सिंहगड पकडण्यासाठी सिंहगड रोडचे लोक रात्रीच पुणे स्टेशनला ठिय्या देतात म्हणे.

योग्य वेळी हा अनुभव वाचला..

उद्याच सकाळी मला बंगलोरवरून ३ वाजता टॅक्सी पकडायची आहे. हा अनुभव वाचून हॉटेलात विचारले तर त्यांनी सांगितले की शनिवारी सकाळी ओला/उबेर मिळायला त्रास होतो. म्हणून सरळ कंपनीकडून कार बुक करून घेतली.

धन्यवाद.

आपण चांगल्या सहली झाल्या की आनंदाने सगळ्यांना सांगतो,इथे लिहितो. पण असे अनुभवही आवर्जून द्यायला हवेत. पुढील लोकांचे त्रास आणि पैसे वाचतील.

विमानांचे किस्से असतात पण विमानापर्यंत पोहोचण्याचे किस्से धागा हवा.

नाताळच्या सुट्टीत कुठे ना कुठे तरी जायचे ठरलेले. त्यात आता चार चाकी आली होती. भोपाळ पुणे, पुणे लखनऊ आशी रोड ट्रीप यशस्वी पणे पुर्ण व आरामदायक झाल्यानंतर घरच्याचां विश्वास दृढ झाला.

एक असाच अनुभव...

नाताळच्या सुट्टीत कुठे ना कुठे तरी जायचे ठरलेले. त्यात आता चार चाकी आली होती. भोपाळ पुणे, पुणे लखनऊ आशी रोड ट्रीप यशस्वी पणे पुर्ण व आरामदायक झाल्यानंतर घरच्याचां विश्वास दृढ झाला.

या वर्षी आग्रा, फतेपुर सिक्री जाऊ आसा फतवा जारी झाला.लवकर सकाळीच चार चाकीने निघालो. कानपूरच्या जवळ लोकांनी रस्त्यावर उतरून रहदारी बंद केली होती. पोलिसांच्या सल्ल्यानुसार एक आडबाजूचा रस्ता जो जी टी(शेरशहा सुरी मार्ग) रोड ला मिळत होता त्यावर गाडी टाकली. क्राॅस कंट्री रोड, नवी गाडी, कसेबसे मुख्य रस्त्यावर पोहोचलो. जी टी रोड रिकामा, गुळगुळीत पण मैलोन्मैल वस्ती,पेट्रोल पंप, ढाबे काहीच नाही. जागोजागी खांद्यावर दुनाळी टांगलेले दोघे चौघे, भका भका बिड्यांचा धुर काढत उभी, चेहऱ्यावरील हावभाव पाहून डाकू मलखानचीच आठवण येत होती. दोन मुली आणी बायको. सर्व अस्वस्थ व्हायला सुरवात झाली. काटा शंभरवर टेकला होता.

अचानक थोड्या अंतरावर एक रक्तबंबाळ, खांद्यावर चाकू रुतलेला व हातात विट घेऊन फाटक्या कपड्यात भिक्कार माणूस रस्त्यात मधोमध उभा. रस्त्यच्या कडेला टपरी व दोन चार माणसांच एक टोळकं बाजेवर बसलेलं होतं.

इलाका भिंड मुरैना, नोटोरियस, परिस्थितीचा अंदाज आला.सर्व खिडक्या बंद केल्या. ड्रायव्हर साईटची थोडी उघडली, गती कमी न करता विस रुपयाची नोट व काही नाणी त्या माणसाच्या दिशेने भिरकावली आणी गाडी दामटली. आपेक्षे प्रमाणे तो माणूस नोट व नाणी घेण्यास लपकला आम्ही सुखरुप पुढे निघून गेलो.

हुश्श, good sense prevailed.

थोडक्यात सुटलात म्हणायचे.

दिल्ली बाबत अनेकांच्या विचित्र धारणा आहेत. बहुतेक त्याचे कारण दिल्लीत होणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीला राष्ट्रीय चॅनल वर महत्वपूर्ण स्थान दिले जाते. मी शेकडो वेळा कार्यालयातून घरी रात्री 11 नंतर आलो आहे. पंखा रोड होऊन आत मध्ये पाऊण किलोमीटर चालताना भीती फक्त कुत्र्यांची वाटत होती. जुन्या दिल्लीत तर रात्री तीन वाजता ही रहदारी असते.

या आठवड्यात मला एक असाच पण जरा वेगळा आणि भनायक अनुभव आला
अहमदाबाद मधे दोन तीन दिवसांच्या कामासाठी गेलो होतो.
कम्पनीने लॉज बुक केले होते. पण जी रूम मिळाली त्या रूमला एकही खिडकी नव्हती. रूम वातानुकूलीत असल्यामुळे खिडकी नसल्यामुळे काही फरक पडणार नव्हता म्हणून घेतली. सकाळी बाथरूम मधे गेलो बाथरूमला ही अर्थातच खिडकी नव्हती, व्हेंटीलेशन साठी छतावर एक एक्झॉस्ट फॅन होता. अंघोळ करून बाथरून मधून बाहेर जाण्यासाठी दार उघडायला गेलो तर लक्ष्यात आले की दाराचे लॅच लॉक झाले आहे. आणि दार उघडता येत नाहिय्ये.
दाराला हँडल ऐवजी एक गोल नॉब होता त्या मुळे ओढणे शक्य होत नव्हते. त्यात ओले असल्यामुळे हात सटकत होते.
परिस्थिती अशी होती की माझा मोबाईल बाहेर रूम मधे होता. आतून ओरडून कोणाला बोलायचे तर आवाज बाहेर जाणे शक्य नव्हते.
दहा एक मिनीटे शांत बसलो. लॅचचा नॉब टॉवेल ने पुसून काढले. आणि दाराच्या चौकटीला पाय लावून लॅच दोन्ही हातानी दाबून जार एकाच झटक्यात जोर लावुन ओढले. दार उघडले गेले आणि जीव भांड्यात पडला.
हे लिहीताना आता मनात विचार येतोय की समजता ते ओढताना जर तो दाराचा नॉब तुटला असता तर?
माझी रूम आतून कडी लावून बंद केलेली होते त्यामुळे क्लीनिंग स्टाफला आत किल्ली लावूनही रूमचे दार उघडता आले नसते.
बाथरूम मधे फोन नेला असता तर निदान फोन करूनतरी स्टाफला कळवता आले असते. पण तेही शक्य नव्हते.

पहाटेची ओला उबेर कधीही बूक करू नये.
पहाटे रस्त्यावर ट्राफिक नसते अशावेळेस एअरपोर्ट वज्र बसेस हा सगळ्यात रिलायबल ट्रान्स्पोर्ट आहे.

इतकी असंख्य लोकं आपल्या शहरांत सतत प्रवास करत असतात.
तरीही आपल्या शहरांना मेट्रो, एअरपोर्ट रेल्वे वगैरे करायचे अजिबात सुचत नाही. बेंगलोर एअरपोर्ट लांब आहे तर बेंगलोरच्या सीमेपर्यंत तरी एक थेट रेल्वेलाईन टाकावी.

त्या स्टेशनवर कसेतरी पोचले तरी चालेल पण त्या स्टेशनवरुन दर १० मिनिटाला थेट रेल्वे धावलीच पाहिजे. असल्या काही सिस्टीम करावे हे आपल्या लोकांच्या का ध्यानात येत नाही?

काय नशीब आहे आपलं.