लेख

कथा – लंचटाईम

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

कोणत्याही गोष्टीची अपुर्वाई ही त्या गोष्टीच्या अभावाखेरीज समजत नाही हे अगदी खरय. दरवर्षीच होळी आणि दरवर्षीच पोळी, त्यात काय मोठे कौतुक आहे असं वाटायला लागले होते. पण कालच्या होळीला आम्हा सगळ्यांच्याच गळ्याला बसु पहाणारा फास आकस्मिक सुटला. तेंव्हा कुठे आम्हाला नव्याने होळीचा आनंद समजला. पुरणपोळी तर बाजुलाच, दत्त्या होळीसमोरच्या नुसत्या गुळ खोबऱ्यावर प्रसन्न झाला. संध्याकाळी धोंडबाने त्याच्या आणि दत्त्याच्याही घरचा पोळीचा नैवेद्य गावात आणला होता, तोही दोन दोन. एक होळीसाठी आणि एक पोवळासाठी. त्यादिवशी खरी होळी झाली पोवळाची. त्याला आम्हा सगळ्यांच्या घरच्या पोळीचा घास भरवला गेला होता.

कथा - माझा बहावा
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

वसंत ऋतूपासून बहाव्याची झाडे फुलू लागली आहेत .
त्या बहाव्यांना समर्पित .

वसंतात फुलावा- मनाचा बहावा ,
त्याचा बहर -कोणी डोळे भरून पहावा !
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

सकाळी सकाळी शब्दकोडे सोडवत बसलो होतो. बाबांनी पुण्याहुन येताना हे पुस्तक आणले होते. त्याच्या प्रत्येक पानावर अगदी पानभरुन शब्दकोडे होते. या कोड्यांसाठी रविवारच्या वर्तमानपत्राची वाट पहायला लागायची पण आता पुर्ण पुस्तकभरुन कोडी समोर असताना मला पेन हातातुन सोडवत नव्हता. आईने पाठीमागुन हात धरुन हातावर दिड रुपया ठेवला. कोड्याच्या नादात पहिल्यांदा माझ्या लक्षात आले नाही. पण मग हातातला दिड रुपया पहाताच माझी ट्युब पेटली.
मी पैसे खाली ठेवत म्हणालो “मी अजिबात नाही जाणार हां दळण घेऊन आता. मी कोडी सोडवतोय.”

मिपा शशक स्पर्धेने प्रेरित होऊन मी देखील काही खरडलय.

" पप्पा आज नक्की यात्रेला जायचं ना? आज शेवटचा दिवस."

"हो बेटा. आज नक्की"

"ताई, बाबा आज हो म्हणाले, तू काय घेणार? मी ढोल घेईन बाजूच्या बाळ्याने घेतलाय ना तसा"

"बाळ्या, आज आम्ही यात्रेला जाणार"

"आजी तू पण येशील ना?"

"नाही रे, मला चालवत नाही"

"बरं, तुझ्यासाठी पण काहीतरी आणीन"

घडाळ्यात रात्रीचे दहा वाजलेले.

"घे आज पण आला तुझा बाप ढोसून, झोप नाहीतर आज बी दिल तो फटके." - आई.

आजीची सहानुभूतीची नजर चोरून त्याने चादर तोंडावर ओढली.

महामार्ग सोडून उजवीकडे वळले की दुरुनच आमच्या गावची वेस दिसते. दुरुन नुसती काळ्या चौकोनी इमारती सारखी दिसणारी ही वेस जसजसं जवळ जाऊ तसतसं आपलं सौंदर्य दाखवायला सुरवात करते. नविन माणूस जवळ आला की वेशीची भव्यता पाहून चकित होतो. सगळ्यात वरती नगारखाण्यासारखी जागा. त्याखाली बंदूकींसाठी असलेली तिरकी भोके, म्हणजे जंग्यांची रांग. दोन्ही बाजूला कोरलेली अलंकारीक फुले. मधोमध सोंड उंचाऊन चित्कारणारा हत्ती. भव्य दारांपैकी एकच शिल्लक असलेले दार. त्या दाराकडे पाहूनच वेस किती मजबूत असणार याचा अंदाज येतो. हत्ती सहज जाऊ शकेल इतक्या उंचीच्या दारावर हत्तीने धडक मारू नये म्हणून ठोकलेले खिळे काढून टाकले आहेत.

दगड
----------------------------------------------------------------------------------
उजाडलं होतं, माणसांची वर्दळ सुरू झाली होती.
ती भिकारीण पडल्या जागेवर उठून बसली . तिने आजूबाजूला नजर फिरवली.तिच्याही पोटात आग पडली होती. रात्रीपासून खायला काहीच मिळालं नव्हतं

आज अंक्याची mains असल्याने सकाळी साडेआठलाच हडपसरला गेलो होतो.त्याला केंद्रावर सोडून लगेचच परत यायला निघालो.

PMTटँडवर वेळ सकाळची असूनसुद्धा गर्दी होतीच.कोथरुड डेपोची बस पकडायला मी गेलो तर माझ्या आधी १०- १५ मंडळी बसच्या पुढच्या दारातून आत घुसण्याचा प्रयत्न करत होती. बसायला जागा मिळणार नाही असच वाटत होत पण हार मानिन तो मी कसला?? त्याच गर्डीमधून धक्के देत, मोबाईल आणि पकिटकडे लक्ष्य देत मी बसमध्ये शिरलो.नक्कीच काहीतरी achieve केल्याची फिलिंग होती....!!!

सोसायटीत बरीच भटकी मांजरे होती. शाळा सुटल्यावर आलेली मुले त्या मांजरांना खाऊ घाल, त्यांच्या अंगावरून हात फिरव वगैरे खेळ करीत. तसे बघितले तर सर्वच मांजरे लावारीस नव्हती. गुंड्या बोका चिपळूणकरांनी घरात उंदीर झाले म्हणून पाळला होता. पण पट्ठ्याने उंदरांना कधीच तोंड लावले नाही. त्याला पाहून कधी कुठला उंदीर जीव वाचवायला पळून गेलाय असे हि सहसा कुणाच्या दृष्टीस पडले नाही.

"गेल्या जन्मी उंदीर होता वाटतं, मेला एक उंदीर धरेल तर शपथ" असे चिपळी (उर्फ मिसेस चिपळूणकर) कधी कधी करवादायची.

पेंटर