हायटेक चितळे बंधू

स्पष्ट सांगतो, नाही आवडला लेख...
(मुद्दामच नविन प्रतिक्रिया लिहून ट्यार्पीमधे भर घालून प्रोत्साहित न करता, इथेच संपादित करतोय)
मला काय म्हणायचंय ते मृत्युंजय ह्यांनी नेमक्या शब्दात सांगितलंय आणि 'परा'शीही सहमत, अश्या 'इन्वायटिंग' धाग्यांना असेच प्रतिसाद योग्य वाटतात. अर्थात तुमचे आधीचे लेख आवडलेत आणि म्हणूनच अपेक्षा जास्त आहेत.....

ते फळकुट काय दुसरीक पघायला नाई मिळाल कधी!

कोथरूडची शाखा "श्रीकृष्ण" - कर्वे यांची आहे आणि बरीच लहान आहे. गेल्या ३-४ वर्षात जरा व्यवसाय वाढला आहे.

ते मोठं कार्ड चितळे बंधू यांच्या मुख्य शाखेत - बाजीराव रस्ता विश्राम बाग वाड्याजवळ माझ्या मते संगणक जेव्हा आले तेव्हा पासून आहे - सुमारे १०-१२ वर्षे तरी झाली असावीत.
काका हलवाई शास्त्री रोड इथेही तशीच कार्ड पद्धती ५-६ वर्षांपासून आहे.

इतक्या व्हॉल्युम (मराठी?) मध्ये - वस्तुंच्या / गिर्‍हाइकांच्या, चितळ्यांकडे कधीही गोंधळ नसतो हे महत्त्वाचे.

एकीकडे ताजी बाकरवडी हवी - काही आठवडे किमान ८ दिवस तरी सहज उत्तम राहणारी वस्तु तुम्हाला सकाळी बनवलेली नको संध्याकाळी ६-७ वाजता. आणि तरीही बाकरवडी संपली यावर कमी बनते का विकली जाते हा विनोद करणे म्हणजे अगदी पाचकळ आहे.

आता चितळ्यांची बाकरवडी (इतकी ताजी २-४ तासापूर्वीची नक्कीच नाही) हलदीराम सोनपापडी सदृश पॅकिंग मध्ये इतर शहरात आणि महाराष्ट्रा बाहेर सुद्धा मिळते.

असो... पुणेरी पणाचा नुसता आव आणून पुणेरी होता येत नाही..

चितळ्यांची महती जेव्हा कळली तेव्हापासून तिथे जाऊन ताजा ताजा माल घ्यायची खूप इच्छा होती. मात्र वरचेवर पुण्याला जाणे जमले नाही. जेव्हा संधी मिळाली तेव्हा खास चितळ्यांचे दुकान "to be visited" लिस्ट वर ठेऊन गेलो. मात्र त्यावेळी "ते बघ चितळ्यांचे दुकान.... या वेळेस बंद असते. आता संध्याकाळीच उघडेल" हे वाक्य मित्राकडून ऐकावे लागले.
असो.....
चितळ्यांच्या ताज्या बाकरवडीचा आनंद तुम्हाला (दुकानाबाहेर का होईना) घेता आला हे चांगले झाले...

या धाग्याचे काश्मीर होणार असे दिसतेय. "कैच्याकै" अस्मितांना डिवचण्याचा उत्तम प्रयत्न ;)

तुम्हाला बाकरवड्या आवडतात , तुम्ही विवाहित आहात ...आणि हो तुम्ही बिल दिलेत हे समजले !

तुम्हाला बाकरवड्या आवडतात , तुम्ही विवाहित आहात ...आणि हो तुम्ही बिल दिलेत हे समजले !

तुमची वाट लागणार आता. धागा मात्र गाजणार. १००+ नक्की.

(दहा रूपयाचे पॉपकॉर्न द्या हो!)

आनंद,

तुमची लेखनशैली छान आहे आणि लेख तुफान आवडला. :)
पुलेशु...

वाचकांनी निखळ वाचनानंद घेण्यासाठी ह्या लेखाकडे पहावे ही विनंती. उगाच चितळेंना टारगेट केल्यामुळे तर्क-कुतर्क काढू नयेत.. ( हाही मी एक पुणेकर असल्याचा परिणाम ;) ) एक लेख म्हणून उच्च दर्जाचे लेखन आहे हे नक्की सांगू इच्छितो

धाग्याची शंभरी होउदे नाहीतर नाही, अविचिबावपंसं तर्फे तुम्हाला कायदेशीर नोटीस मात्र नक्की येणार.

तुमच्यासारख्यांना असेच अनुभव यायचे. :)

तुम्ही विनाकारण खरेतर खिल्ली उडवण्याच्या हेतूने धागा काढला आहे म्हणून तुमच्या माहितीत थोडी भर घालतो.

काही लोकांच्या चेहर्‍यावरुनच ह्यांना आत जाण्याचा रस्ता कुठला आणि बाहेर जाण्याचा रस्ता कुठला हे समजणे शक्य नाही हे जाणवते. पुश / पुल लिहिलेले काचेचे दरवाजे देखील हे लोक उलट्या क्रियेने उघडायला बघतात. त्यामुळे अशी लोकं दिसली रे दिसली की पुण्यात त्यांना शुक-शुक वैग्रे करुन / हाका मारून पुढचे नुकसान (आणि त्या ग्राहकाची फजीती) दोन्ही टाळतात.

१) गेल्या काही काळापासून ग्राहकांना होणारा गर्दीचा त्रास, एकच दरवाजातून आत बाहेर होण्यासाठी उसळलेली लगबग आणि मुख्य म्हणजे CCTV आणि ग्राहक सुरक्षेचे पोलीसांनी केलेले आवाहन ह्याला प्रतिसाद म्हणून एका बाजूने जाणे आणि एका बाजूने येणे अशी सुविधा सुरु करण्यात आली आहे.

२) 'प्रणाली' वैग्रे शब्द माहिती असणार्‍यांना ते फळकूट काय आहे हे कळाले नाही ते पाहून अंमळ मौज वाटली. बाकी त्या फळकूटावरती तुम्हाला स्क्रीन दिसलेली पाहून तर आम्हालाच मोती बिंदू झाल्यासारखे वाटायला लागले.

अ) पुण्यातल्या कुठल्याही दुकानात तुम्ही खरेदी करता तेंव्हा ते दुकानदारावरती उपकार नसतात. उलट तुम्हाला तिथे खरेदीची संधी दुकानदाराने उपलब्ध करून दिली हे तुमचे भाग्य असते हे लक्षात ठेवावे.

३) एकत्र येणार्‍या दोन्ही व्यक्तींना कार्ड देण्याचा हेतू म्हणजे, निदान ठरवून आलेली खरेदी तरी दोघे वेगवेगळ्या काउंटरवरती एकेकट्याने करतील आणि गर्दी कमी होण्यास मदत होईल.

अ) बर्‍याचदा लोकांना आपण खरेदीला आलो नसून मेहूण म्हणून आलो आहोत असे भास होत असतात. ते तसे नसते. तुमच्यापेक्षा जास्ती महत्वाची लोकं आजूबाजूला उभी असतात.

४) चितळ्यांच्या दुकानात 'ताजा माल आहे ना?' असा प्रश्न पडणे म्हणजे तर कहर आहे. मुळात चितळ्यांची येवढी ख्याती ऐकून आणि आधी देखील तिथल्या मालाचा अनुभव असताना असा प्रश्न पडणे म्हणजे लाज आहे.

५) चितळ्यांचे दुकान आणि शर्मा / अग्रवाल ह्यांचे दुकान ह्यातला फरक तुमच्या लक्षात येणे शक्यच नाही हे तुमच्या लिखाणावरून जाणवत असल्याने तुम्ही तिथेच पुडे वैग्रे फोडून उदरभरण सुरु केलेत ह्याचे आश्चर्य वाटले नाही.

६) मिठाई अथवा तत्सम कुठल्याही दुकानात न आढळणारे 'मदत / चौकशी' सारखे काऊंटर फक्त आणि फक्त चितळेंच्या दुकानात आहे, आणि मुख्य म्हणजे अतिशय प्रशस्त अशा ह्या काऊंटरला सतत कमीत कमी ३ मदतनीस (एक स्त्री) हजर असतात.

७) सरकारने एका विशिष्ठ जाडीच्या पिशव्यांवरती बंदी घातल्याचे आपल्याला माहिती नसेलच, ते माहिती करून घ्या. पाव किलो वैग्रे बाकरवडी घेऊन गावजेवणाचे सामान खरेदी केल्याचा आव आणला तरी पिशवी मिळत नाहीच. मुख्य म्हणजे एका किलोच्या वरील खरेदीवर (कुठलाही पदार्थ) पिशवी न मागता दिली जातेच !

अ) वर्तमानापत्रात आणि न्यूज चॅनेल्सवरती क्रिकेट आणि विद्या बालन सोडून इतर विषयांवरती देखील बातम्या येतात.

सर्वात महत्वाचे :-

चितळे कोणालाही पत्रीका पाठवून 'अगदी सहकुटूंब सहपरिवार खरेदीला यायचे हां!' असे आमंत्रण देत नाहीत. तेंव्हा उगाच 'किती ती यातायात' असल्या टाईपात कुंथू नये. आपण ज्या कुठल्या शहरात राहता तिथेच आपल्या आवडीचे दुकान बघून खरेदी करावी.

सध्या टंकाळा आल्याने येवढेच.

धन्यवाद.

चितळेंच्या माजोरीपणाचा फ्यान
डबल माजोरी परा

_/\_ पराशेठ
बाजार उठवला!

लेखन आवडले नाही. चितळ्यांवर लिहिले आहे म्हणून नाही तर एकंदरीतच ते 'नावे ठेवणे' या क्याट्यागरीतले वाटते. तुम्हाला एक ग्राहक म्हणून अगदी (कोणत्याही) दुकानाच्या समोर, बाजूला, मागे, तळघरात वाहन पार्क करण्यापासून ते दुकानात शिरून वस्तू घेऊन बाहेर (दुकानाच्या कायदेशीर हद्दीबाहेर) पडेपर्यंत अनेक 'सेवा' अपेक्षित असतात. त्या न मिळाल्यास खुशाल दुकान बदला. त्यांना पुन्हा हिंग लावून विचारू नका. भारतात सुदैवाने अनेक उत्तम मिठाईवाले आहेत. चितळे हे काही एकमेव नाहीत. तुम्हाला इतक्या खटकणार्‍या गोष्टी वाटतायत तर स्वत: फिरकू नका म्हणजे असा त्रास पुन्हा होणार नाही.
बाकी त्या फळकुटाबद्दल बोललेले त्या काउंटरवरच्या मनुष्यास समजले नाही म्हणता? पण ते नक्की काय आहे? कुठे आणि कधी बनवले आहे याची कल्पना तुम्हालाही नाही. जर्रा शोध घेतलात तर समजेल.

लेख अवडला

पु.ले.शु

पर्‍याशी सहमत.
एकुणच आम्ही पुण्यात पोटे भरायला येऊन असली रडगाणी गाणार्‍यांना नेहमीच सांगतो
'जा रे बाबा. तुझ्या तुझ्या देखण्या नि वक्तशीर, नेटक्या गावी. आमचे गबाळे नि उद्धट पुणे राहू द्या आमच्यासाठी. आम्हाला प्रगती वगैरे काही करायची नाही. उगाच आमचे डोके उठवू नका. काय दिवे लावायचे ते आपापल्या गावी जाऊन लावा. वर इथल्या बाकीच्यांनाही घेऊन जा नि रोजगार द्या. आम्ही आपले शांतपणे एकवेळ जेवून राहू इथे.'
फक्त सांगलीच्या लोकांना एक विनंती. चितळेंच्या नावे 'पुणेकर' म्हणून इतका शंख झाल्यावर आता ते भिलवडी-वांगीचे आहेत म्हणून त्यांना घेऊन जाऊ नका. आता ते सर्टिफाईड पुणेकर झालेत ना, तसेच राहू द्या.

“मग आधी नाही सांगता येत? जरा एक पाउल अजून पुढे पडले असते तर झालेला अपमान कुणी सहन केला असता? बाकरवडी विकत घ्यायला आलोय बाहेरून बरणीतले लाडू बघण्या साठी नाही” मी जरा तुसडेपणानेच विचारले.

सदर प्रसंगातला खरेदीकर्ता धुतल्या तांदळाचा नाही हेच वरील वाक्यातुन जाणवले.
बाकी पराशी बर्‍याच अंशी सहमत.

- गणा मुंबैकर.

आनंदा,

लेख भारीच रे! पुणेकर आणि मुबैकर ह्या वादाचा चष्मा न लावता लेख वाचला तर मजा आली.
तसं म्हटलं तर पुणे मुबै वाद ह्या लेखाने उद्भवू शकतो खरा!

पण पराशी नाही म्हटले तरी सहमत व्हावे लागते आहे. उगा पराला बरें वाटावे म्हणुन नाही तर मीही एक पुणेकर आहे म्हणून.
(पूर्वाश्रमीचा मुबैकर असलो म्हणुन काय झाले ;) )

- ( सोयीनुसार मुबैकर किंवा पुणेकर होणारा ) सोकाजी

ईथे साफसफाई झाली वाटतं.

ती बडिशेप घातलेली गोड बाकरवडी आणि पाणी न काढलेल्या चक्क्याचं (चक्का कसला दहीच ते) पातळ श्रीखंड म्हणून विकलं जाणारं दही साखर...
ब्याsssssssक

आनंदराव, लेख खुमासदार आहे. एक वाचक म्हणुन मजा आली.

मजेदार लिखाण म्हणून ठीक आहे. पण मी त्या दुकानात अनेक वेळा गेलेलो आहे. अत्यंत चिंचोळ्या जागेत असूनही या सिस्टीममुळे तेथील व्यवस्था कायम चांगली वाटलेली आहे. प्रवेश समोर रस्त्यावरून्/फुटपाथवरून येणार्‍या माणसांकरता तेथेच न ठेवता बाजूने ठेवल्याने लोकांची गडबड होते, पण एकदा कळले की त्यात गैरसोय काही नाही.

चार-पाच वेगवेगळे 'आयटेम' घेऊन काउंटरवरच्या ला टोटल करायला लावण्यापेक्षा ती कार्ड सिस्टीम जास्त एफिशियंट वाटली.

आणि मुख्य म्हणजे त्यांच्या दारासमोर जागा असेल तर गाडी लावता येते. इतर 'स्वीट मार्ट्स' प्रमाणे पार्किंगच्या जागेत पाणीपुरीची गाडी लावून आपली गैरसोय करून साईड बिझिनेस केलेला नाही ( अर्थात जेथे तो केलेला आहे तेथे आपले लोकही बिनदिक्कतपणे बाहेर नो पार्किंग मधे गाड्या लावून आतील मूळच्या पार्किंगच्या जागेत उभ्या केलेल्या गाड्यांवरचे पदार्थ हाणत असतात :) ).

लेख मस्त जमला आहे..

मी अजिबात खवैय्या नसल्याने गेल्या ४० वर्षात मी चितळेंच्या दुकानात मोजून चार वेळा गेलो असेन . त्यामुळे तेथील व्यवस्थे बदद्द्ल व खवचटपणा ( असला तर ) बद्द्ल अनभिज्ञ म्हणून भाग्यवान !

चितळे ग्रेट आहेतच आणि त्याहून ग्रेट पराचा पुणेरी प्रतिसाद ;)

सर्वात महत्वाचे :-

चितळे कोणालाही पत्रीका पाठवून 'अगदी सहकुटूंब सहपरिवार खरेदीला यायचे हां!' असे आमंत्रण देत नाहीत. तेंव्हा उगाच 'किती ती यातायात' असल्या टाईपात कुंथू नये. आपण ज्या कुठल्या शहरात राहता तिथेच आपल्या आवडीचे दुकान बघून खरेदी करावी.

सदाशिव पेठेत राहिलेला ( आणि शाळा शिकलेला).....

३/४ विजार बाहेर घालणार्‍या लोकांबद्दल माझे चांगले मत नाही. माझ्या मताला पुष्टी देणाराच लेख. वाचून डोक्याचे दही झाले.

चितळेबंधूंच्या दुकानावर तुम्ही केलेल्या रोमहर्षक स्वारीचे वर्णन ठिकठाक जमले आहे.

बाकरवडी आवडली की नाही ह्या बद्दल काहीच लिहिलेले नाही. ते लिहिले असते तर आणखी काही स्तुतीपर शब्द लिहिता आले असते.

असो...

मला चितळे या संस्थेविषयी विलक्षण आदर आहे. लोक ज्याची टवाळी करतात तो तर्‍हेवाईकपणा वा कोणाला वाटत असलेला माज सहन करुनही लोक तिथेच का येतात हे विचार करण्यासारखे आहे. शुद्धता आणि गुणवत्तासातत्य हे चितळ्यांचे वैशिष्ठ्य आहे. नपेक्षा खंडोगणती हलवाई असताना आणि रांगेत उभे राहुन खरेदी करायला लोक इथेच का येतात? बाकरवडी आणि आंबा बर्फी खूप लोक बनवितात पण तरीही चितळ्यांच्या वस्तू त्या चितळ्यांच्या वस्तू. उगाच वजन भरल्यावरसुद्धा एखाद तुकडा पुड्यात टाकुन 'बघा आम्ही किती ग्राहकप्रेमी आणि दानशूर आहोत' असे भाव चेहेर्‍यावर आणायचे उद्योग चितळ्यांना करावे लागत नाहीत. किंबहुना जर तुमच्या मालाची गुणवत्ता उत्तम असेल तर तुम्हाला किंमत वा नाराजीची पर्वा करायला लागत नाही हे चितळ्यांनी सप्रमाण दाखवुन दिले आहे. त्यांची खरेदी नोंदपत्र पद्धत निदान भारतात व या क्षेत्रात तरी मी प्रथमच पाहिली - चोख व्यवहार. 'आणखी काय घेतलेत ?' असे अपमानकारक व अजागळ प्रश्न ग्राहकाला विचारण्यापेक्षा हे उत्तम. चितळ्यांचे आणखी एक वैशिष्ठ्य म्हणजे बासुंदीसारखा द्रवपदार्थ जर ग्राहकाने भांडे वा डबा नेला तरच दिला जातो. प्लास्टिकच्या पिशवीवर बंदी नसलेल्या काळातही तो तसा दिला जात नसे. कदाचित यामागे पिशवी अनवधानाने फुटुन अन्न वाया जाऊ नये असा विचार असावा. स्वतःच्या उत्पादनाईतका विश्वास कदाचित प्लास्टिकचे डबे पुरविणार्‍यांवर नसल्यामुळे असेल पण ते अशा पदार्थासाठी डबे ठेवत नाहीत हे खरे, नपेक्षा त्याचे वेगळे पैसे मोजायला ग्राहकाची ना नसावी. हा एक अपवास सोडता चितळे ग्राहकाभिमुख आहेत हे खरे.

कुणाला 'रोख ठोक बोली पण चविष्ठ आणि चोख माला' पेक्षा 'मिठ्ठास बोली आणि सुमार माल' बरा वाटत असेल तर त्याने चितळ्यांकडे न जाणे बरे.

बाकी लेखाविषयी बोलण्यासारखे काही नाही, अवांतराबद्दल क्षमस्व..

आम्ही दरवेळेस पुण्याला आलो की चितळ्यांच्या दुकानात जातो पण बाकरवडी खरेदी करत नाही. मोतीचुराचे अस्सल लाडु व
लाडवाइतके मोठे केशरी पेढे !!! बाकरवडी का घेत नाही असे कधीही चितळ्यांनी आम्हास विचारले नाही.

उगाचच इतका मोठ्ठा पकाऊ लेख लिहिलाय!! खिल्ली उडवण्याच्या प्रयत्नात स्वतःचीच उडवून घेतलीये (पुणे १ - मुंबई ०)

एखाद्याने आपल्या मित्राची गंमतीत खेचावी इतपतच टीका, चेष्टा मूळ लेखकाने केलेली आहे. त्यात आकस वगैरे आढळला नाही. पण अनाहूतपणे चितळ्यांचा, सदाशिव पेठेचा आणि तमाम पुण्याचा मक्ता घेतलेले पुणेकर इतकी खुन्शी प्रतिक्रिया देताना बघून गंमत वाटली. बहुधा मुठेचे पाणी पिऊन असे आडमुठे लोक बनले असावेत. असो.

नाही तरी "चितळे" काय मिपा वाचत नाहीत . ( मग द्या ठोकून "कल्पनाविलास " अनुभव) .
आणि अतिशय महत्वाचे दुकानाची वेळ या बाबतचा सुधीर गाडगीळांचा लोकप्रभातला लेख वाचाच.

पुण्यातील लक्ष्मीनारायण बेस्ट चिवडा मला फार आवडतो. त्यासंबधी फोनवर चौकशी केल्यावर मालकांनी सांगितले कि हा चिवडा पुण्याबाहेर कुठेही विकला जात नाही आणि कुरिअरने पण पाठविला जात नाही.
तरी चितळे यांचा चिवडा आणि लक्ष्मीनारायण चिवडा यांचा कुणी पुणेकराने तौलनिक अभ्यास केला असल्यास त्या संबंधी माहिती द्यावी. चितळे यांचा चिवडा लक्ष्मीनारायण इतकाच किंवा त्याहून चांगला असण्याची शक्यता आहे आणि चितळे यांचा माल पुण्याबाहेरही बर्याच ठिकाणी मिळतो असे वर वाचनात आले म्हणून हि चोकशी .