मोर्‍या बापट (भाग ३)

दुसऱ्या दिवशी सुट्टी असल्याने रात्रीच्या प्रवचनाचा झोपेवर विशेष परिणाम झाला नाही. भल्या सकाळी ९ वाजता जाग आली तीच मुळी बायकोने तारस्वरात सुरु केलेल्या मंजुळ भूपाळीने. “कुठे रात्री अपरात्री भटकत असतोस देव जाणे. कधी कधी मला वाटतं की तुला कुणीतरी झपाटलंय. कारण आज काल तु झोपेत पण बडबडायला लागला आहेस. आज सकाळी पण काही तरी मोऱ्या, लेकुरवाळी, धोंड का खोंड असं काही तरी असंबद्ध बडबडत होतास.” माझ्या चेहेऱ्यावरील अविश्वासाचे भाव बघून “हो किनई गं माऊ?? बाबा सकाळी झोपेत बडबडत होता ना??” असं म्हणत बायकोने तिच्या बाजूने एक साक्षीदार उभा केला. “मम्मा म्हणाली ते खरंच आहे बाबा …. तु झोपेत सकाळी काहीतरी बडबडत होतास …. मी पण ऐकलंय ….” आता माझ्या मुलीने पण शपथेवर सांगितलं माझं धाबे दणाणले. मी झोपेत बडबडतो याचा साक्षात्कार मला नुकताच झाला होता.

शक्यतो मी बाहेरील मित्रांच्या, नाक्यावरच्या खबरी घरी सांगत नाही पण माझ्या या बडबडी मुळे मोऱ्या प्रकरण बायकोला सांगणं क्रमप्राप्त होतं. एकंदरीत मोऱ्या तिला “gossip” चा विषय वाटला. चहा पिता पिता तिने नेहेमीप्रमाणे मोऱ्यावर जास्त विश्वास न ठेवण्याचा सल्ला दिला. तसेच त्याच्या साठी बायको शोधण्याच्या नसत्या भानगडीत पडू नये असे फर्मान सोडले … त्या साठी त्याचे नातेवाईक आहेत असेही ठासून सांगायला विसरली नाही. “४-५ महिन्या पूर्वी झालेल्या माणसावर किती विश्वास टाकायचा? काय माहित त्यानेच बायकोचा छळ केला असेल तर? या अश्या नवऱ्यांचा काय नेम?” आणि हे ती तिच्या नवऱ्याला सांगत होती. तिच्या मेंदूत मध्यमवर्गीय बायकी विचारांचा किडा रेंगाळत होता. अश्या सल्ल्यांच्या नादी लागू नये ही अनुभवाची शिधोरी गाठीशी असल्याने हिच्या बोलण्याकडे सोयीस्कर रित्या दुर्लक्ष केलं. माझे सगळे मित्र हिला लुच्चे, लफंगे आणि बेभरवशी का वाटतात या विचारात इतका गुंग झालो होतो की एक दोन वेळा चहाचा घोट घेण्यासाठी ओठांना लावलेल्या कपात चहाच शिल्लक नाही हे लक्षात देखील आले नाही. माझा हा वेंधळेपणा बघून माझी बायको इतकी गोड हसली की तिचे हास्य मोऱ्याचे विचार डोक्यातून काढून टाकण्यास पुरेसे होते.

पुढे २-३ दिवस मोऱ्या मला भेटला नाही. आणि नंतर जेंव्हा जेंव्हा भेटायचा तेंव्हा एकच वाक्य असायचं …”आपल्या कामाकडे लक्ष ठेवा साहेब…. जरा बघ कुठे काहीतरी सापडलं तर.” सापडलं तर??? “अरे मोऱ्या …. तुझ्या साठी बायको शोधायची म्हणजे बाजारात एखादी वस्तू शोधण्या सारखं आहे का?” असं मी म्हणालो की लगेच तो म्हणायचा …”इथे नाक्यावर उगीच वाच्यता नको. निदान या वर्षी तरी घरी दिवाळीत कंदील लागून दे रे”. कधी कधी त्याची कीव यायची आणि कधी कधी वाटायचं हा मला काय विवाह मंडळ चालवणारा समजतो की काय? मोऱ्याचं असं माझ्या मागे हात धुवून लागणं मला बेचैन करायचं. मोऱ्याचं वय आणि आर्थिक परिस्थिती हे सर्वात मोठी अडचण होती. माझ्या माहिती मध्ये मोरेश्वर बापट यांच्या स्थळाविषयी सांगून ठेवले होते पण म्हणावे तसे यश मिळत नव्हते. मध्ये एक दोन इच्छुक विधवांची स्थळे आली होती असं मोऱ्या म्हणाला. पण केवळ फोटो बघूनच मोऱ्याने नकार घंटा वाजवली होती. त्यामुळे सध्या तरी मोऱ्याच्या एकटेपणावर आणि मटर पनीर वर मार्ग मिळाला नव्हता. मोऱ्याचे दोनाचे चार होण्यासाठी मी काही विशेष प्रयत्न करत नव्हतो. अर्थात तसे प्रयत्न न करण्यामागे काही खास कारण देखील नव्हते. मोऱ्याला बायको मिळण्याचे सोयरसुतक नव्हते पण मोऱ्या सोकावत होता. रोज रात्री तो जे माझ्या मेंदूचे चाटून पुसून चावे घ्यायचा ते आता झेपण्या पलीकडे गेले होते. याची परिणीती एकच होणार होती …. हळू हळू मी मोऱ्याला टाळणार होतो. ;)

ऑफिस मध्ये माझा एक सहकामगार होता …. उदय सुर्वे. त्याचे “कांदेपोहे” कार्यक्रम चालू होते. एके दिवशी त्याला विवाह मेलनाच्या (matrimony) संकेतस्थळांवर रेंगाळताना बघितलं. फावल्यावेळात त्याची टर उडवत असताना लग्नाचा विषय निघाला आणि या अश्या वेबसाईटच्या मदतीने त्याचे लग्न जवळ जवळ “फिक्स” झाल्याचे कळले. मी जोरात (मनातल्या मनात) ओरडलो …. “युरेका”. माझी सौभाग्यवती लग्नाच्या ५ वर्षे आगोदरच “फिक्स” झालेली होती त्यामुळे मला असल्या उठाठेवी कधीच कराव्या लागल्या नाहीत. उदय कडून या अश्या संकेतस्थळांची संपूर्ण माहिती घेतली आणि हे पिल्लू मोऱ्यावर सोडायचे ठरवले. अर्थात या अश्या साईटवर माझा अजिबात विश्वास नव्हता पण उदयचे उदाहरण ताजे होते. तसं सध्या फेसबुक मार्फत पण लग्न ठरतात असं ऐकून होतो पण ते मोऱ्या साठी अती झालं असतं. त्याच रात्री मोऱ्याला भेटून त्याला या ऑनलाईन विवाह मेलनाविषयी माहिती दिली की माझा व्याप कमी होणार होता.

ऑनलाईन विवाह मेलनासाठी लागणाऱ्या बऱ्याच गोष्टी मोऱ्याकडे अस्तित्वातच नव्हत्या. या युगात ज्या मानवाला संगणक म्हणजे दूरचित्रवाणी संचाप्रमाणेच असलेला एक तापदायक खोका असे वाटते त्याच्या कडे ईमेल आयडी काय असणार … घंटा?? “हा सगळा प्रकार तुला अजिबात जमणार नाही” असे मोऱ्याला परोपरीने समजावले. पण मोऱ्या भलताच हुशार … त्याने माझाच मोरू केला. “अरे तु तर २४ तास त्या कॉम्पुटरवरच असतोस ना …. आणि तुझा तो आयडी का काय ते आहेच….. मग तुझाच आयडी टाक ना. आणि काही मेल आलाच तर तु चेक करशीलच ना. तसा तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहेच.” मनातून त्याला एक कचकावून शिवी घातली आणि विचार केला साल्या म्हणे तसा विश्वास आहे काय?? जणू काही कुणी बाई या मोऱ्यावर भाळली आणि ती लट्टू असल्याचा मेल मला आला तर या मोऱ्याच्या ताकास तूर न लागू देता मीच त्या उतावळी बरोबर चतुर्भुज होणार आहे…. मोऱ्याला काकापुता करून बरेच समजावण्याचा निरर्थक प्रयत्न करून देखील मोऱ्याने आपला कोकणी चिवटपणा सोडला नाही. आता मोऱ्याचं हे पण लचांड माझ्याच गळ्यात पडणार होतं. मग आलीया भोगासी असं म्हणत २-४ विवाहमेलन संकेतस्थळांवर मोरेश्वर बापटाला विवाहेच्छू उमेदवार म्हणून उभा केला. मोठ्या हौशीने मोऱ्याने वेगवेगळया पोझ मधले आपले फोटो टाकले आणि सगळी माहिती भरली. अपेक्षित वधू बद्दलच्या अपेक्षा माफकच होत्या ….

त्या विवाहमेलनाच्या संकेतस्थळांवर मोऱ्या चांगलाच रुळला होता हे त्याच्या प्रफुल्लित चेहेऱ्या वरून कळतच होतं. सगळ्या फोटोंचे निरीक्षण, गणन आणि अनुमान यांचे मनातल्या मनात विश्लेषण चालले असावे. कारण ज्या फोटोवर तो जास्त वेळ घुटमळत होता त्या स्थळाबद्दल “ही कशी वाटते?” असा टिपिकल प्रश्न विचारताना मोऱ्या आपल्या भुवया पण उडवायचा. मि काय असेल ते माझे परखड मत द्यायचो. इतक्या सगळ्या विविध रंगाच्या, विविध ढंगाच्या आणि विविध अंगाच्या होतकरू बायकांना बघून मोऱ्या पार गोंधळून गेला होता. आता निश्चित कुणासाठी हात पुढे करावा हेच सुचत नसल्याने माझ्याकडे बघून मोरेश्वरपंतांच्या भुवया सारख्या उडत होत्या. शेवटी वैतागून त्याला म्हणालो “चायला बायको तुला करायची आहे. मग तु बघ तुला कुठली उचलता येईल ती…. म्हणजे तुला झेपेल अशी…. त्यात मि काय कप्पाळ सांगणार?” मग हो ना करता करता मोऱ्याने १५ – २० जणींना ऑनलाईन मागणी घातली. सगळं झाल्यावर मोऱ्या मला नाक्यावर घेउन गेला. आता आपलं लग्न झाल्यात जमा असल्याच्या अविर्भावात मोऱ्याचं धुम्रपान चालू होतं. अर्थात त्या पैकी एकाही बाईचं उत्तर आले नाही तो भाग वेगळा. आता मोऱ्या मला दुहेरी पिडणार होता आणि माझी परिस्थिती “गाढव अंगावर घेतलंय ना …. मग त्याचा सोस पूर्ण होई पर्यंत उतरवता येणार नाही” अशी झाली होती.

(क्रमश:)