Summer Job - last part

Summer Job - last part

CORE 40 च्या तारखा जाहिर झाल्या. मुलं आभ्यासाला लागली. बरेच जण माझ्या मुलाकडे अभ्यासात मदत मागू लागले पण कोणी tutor म्हणून काम देत नव्हते. पालकांना परवडणारच नव्हते. त्यातच त्याच्या Y-Press च्या project ला NBC च्या लोकांकडून नकार आला. पण दोनच दिवसात टिम पुन्हा जोमाने नवे नेटवर्क शोधू लागली. त्या गोंधळात job hunting ला जरा विश्रांती मिळाली. त्याच्यासाठी ही विश्रांती आवश्यक होती.

मे च्या सुरुवातीला ESPN चा होकार आला. त्यातच Y-press च पत्रक आलं. IPS school 15 बरोबर प्रोजेक्ट होता. त्यात summer employment opportunity होती. पण या वेळेला हा काही उत्साहाने अर्ज करायला धावला नाही. दोन दिवस वाट पाहून मी परत विषय काढला.

"I don't know mom, those are IPS kids" चिरंजीव गुर्मीत उत्त्तरले.

"म्हणजे?" मी विचारलं.

"hello, inner city"

तो 'inner city' अशा काही टोनमधे बोलला की बस्स. आता माझा संयम संपला होता. "They are just kids. Don't label them. I thought you knew better."

माझा आवाज चढलेला बघून तो जरा वरमला. त्याने सारवासारव सुरु केली. "mom, those kids are tough."

"tough नसतील तर त्यांचा निभाव लागेल का? पण या प्रोजेक्ट मधे भाग घेणार आहेत म्हणजे त्यांना शिकायचय. तुला त्यांना शिकवायला जमणार नसेल तर तसं सांग. पण नेहमीचं stereotype नको."

दोन दिवस तसेच गेले. शनीवारी तो सांगत आला. "mom, this one girl on my team, she is applying." मी काहीच बोलले नाही.

"पण ती मोठी आहे. ती एकटी बसने जाते माहितेय" २५-३० स्पीड लिमिट असलेल्या गावातील मुलाच्या द्रुष्टीने ईंडियानापोलीसमधे एकटी बसने फिरणारी मुलगी धैर्याची परिसीमा होती. "and pay is not that great, but they will give lunch and snack" त्याची बडबड चालू होती.

"mom, मला जमेल?" त्याच्या प्रश्नाला पटकन 'हो. नक्की जमेल' म्हणायचा मोह झाला. पण आज हे उत्तर चालणार नव्हतं.

"try केल्याशिवाय कसं कळेल? आणि काही चुकलं तर इतर असतील ना ते करतील मदत. चुकत चुकत शिकशील."

माझं उत्तराने त्याच समाधान झालं असावं. अर्धा तास टि. व्ही. बघायची परवानगी मिळवून स्वारी हलली.

चार दिवसांनी त्याने अर्ज केला. एक जागा शिल्लक होती. ती याला मिळाली. १० दिवसाचे काम होते.

परीक्षा पार पडली. दोन दिवसांनी रिझल्ट लागला. हायस्कूलची २ क्रेडीत पदरात पडली होती. शाळा संपताच प्रोजेक्टची तयारी सुरू झाली. बघता बघता कामाचा पहीला दिवस उजाडला. देवाला नमस्कार करुन लेक निघाला. त्याला सोडून येताना इतपर्यंतचा प्रवास आठवत होता.

संध्याकाळी त्याला आणायला गेले. "mom, I am glad I took this job." खांद्यावरच ओझं उतरलं होतं.

आता त्याचं रुटिन सुरु झालं. रोज संध्याकाळी ती वस्ती, मुलं या बद्द्ल भरभरून बोलत होता. त्याच्या वाट्याला आलेल्या ३ मुलांचा उल्लेख आता "my kids" असा होऊ लागला. त्यांच्या छोट्या मोठ्या धडपडीचं कौतुक होऊ लागलं. त्यांची स्वप्न, त्यांच्या अडचणि तीही त्याला सांगू लागली. "most of the people living there are honest, hard working people like us" असं आता तोच आम्हाला सांगू लागला. त्याच्यातला हा बदल सुखावणारा होता. या सुखाची परिसीमा मात्र काल अनपेक्षितपणे झाली.

संध्याकाळी त्याला नेहमी प्रमाणे pickup केले.

"mom, it's nice that I am getting paid but it would have been better if this was a volunteer position" मागच्या सीट वरुन शब्द आले. माझा कानावर विश्वास बसत नव्हता. गाडीतलं पोर आपलच आहे ना म्हणून मी मागे वळून पाहीलं. तो आपल्याच तंद्रीत होता. "helping Izack reach his potential is the right thing to do, and I shouldn't be getting paid for doing the right thing."

बस्स! मला आता economy कुठे जाईल याची काळजी नव्हती. या सुट्टीत माझ्या लेकाने केलेली कमाई त्याला आयुष्यभर पुरणार होती.