कारुण्याशा

एक शब्द पण समजला नाय..!

असो,

म्होरल्या वेळेला जरा समजतील अश्या कविता येऊ द्या एवढीच विनंती..!

कर्र कर्र कर्र..!
(हे आपलं असंच बर्र का!) :)

आपला,
(खुळा रे खुळा!) तात्या.

बापरे !

>:)

--अवलिया

काहीतरी आहे तेथे.

दुर्बोध कविता. पण काहीतरी गुढ समजले पण सांगता येत नाही. चांगला डोक्याला खुराक.

मुल आणि कविता होईपर्यंत खाजगी असते आणि एकदा "झाल्यानंतर" ते सार्वजनीक होते.
- पाषाणभेद उर्फ दगडफोड्या (- राजेंनी बहाल केलेले नाव)

माझ्या अंदाजनुसार या कवितेचे रसग्रहण फक्त आमचा धनंजयच करू शकेल..! :)

मी त्याच्या रसग्रहणाची वाट पाहात आहे..

तात्या.

सहनही होत नाही आणि सांगताही येत नाही!!!!!!!!! #o
खर्र कट् खर्र कट्!! (कोणीतरी मोठ्ठ्यात मोठ्ठी बाम ची बाटली द्याल का?) ;)
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

अतिशय प्रभावी शब्दयोजना --- कल्पना आणि त्या मांडण्यासाठी वापरलेली संरचना नाविन्यपूर्ण आहे
थोडी क्लिष्ट्ता आणि दुर्बोधता कमी केली तर तुम्ही अतिशय सुरेख आणि आशयसंपन्न कविता लिहू शकाल
शुभेच्छा !!!

कसले जबरी शब्द वापरतेस गं.....!!

राजासाहेबांना अनुमोदन :)

अन जवनिकेतून कर्णिकेकडे खळाळणारा रुधीरप्रवाह
लब डब लब डब

हृदयाच्या स्पंदनांचा आवाज आवडला.. (लब डब हा आवाज स्पंदनांचा आहे असा माझा समज झाला.)
कवितेतली शब्दचमत्कृती नेहमी प्रमाणेच लक्षवेधक आणि अर्थ दडवून ठेवणारी.
हृदयाचा आकार आणि पिंपळपान यात काही साम्य आहे असे वाटले आणि त्याची मजा वाटली.

कविता वाचून समजले काही नाही पण वाचून मजा आली :)
-- लिखाळ.
या प्रतिसादासाठी एकदा जोरदार टाळ्या झाल्या पाहिजेत !!! - लिखाळ जोशी :)

पंखांना क्षितीज नसते,
त्यांना फक्त झेपेच्या कक्षेत मावणारे
आभाळ असते.

कविता कळली नाही पण खूप आवडली

मी अजुनही विचार करण्याचा प्रयत्न करतोय

पंखांना क्षितीज नसते,
त्यांना फक्त झेपेच्या कक्षेत मावणारे
आभाळ असते.

एकदम आपल्या हुसेनमियाँचे घोडे असतात तशीच आहेत की तुमच्या कविता..
त्यांची ती चित्रं बघायला लई भारी वाटतात पण कळत काही नाही तसंच...

विंजिनेर रविवर्मा
मुपो म्हैसूर
----
कळप-मनोवृत्तीचा सूक्ष्म अभ्यास करण्यात आम्ही गढलेलो असल्यामुळे कंपूबाजी करायला आमच्याकडे वेळ नाही

शरदिनी यांचे काव्य हे अतिशय विचारपूर्वक बांधलेले असते, असा माझा गेल्या काही कविता वाचतानाचा अनुभव आहे.

यात त्यांच्या वैयक्तिक अनुभवातील संदर्भांची घट्ट वीण असते. ते संदर्भ सर्व वाचकांना लागतील असे नाही. उदाहरणार्थ पहिल्याच ओळीत -
> एक कारुण्यडगरीवरचा रौद्रभीषण चिपसेट
यात तद्भव मराठी तत्सम संस्कृत हिंदुस्तानी आणि इंग्रजी-तांत्रिक शब्दांची जोड आहे. ही सर्व अनुभवविश्वे वाचक म्हणून माझ्यासाठी एकाच वेळी मनात कधीच उपस्थित होत नाहीत. पण कवयित्रीच्या मनात उपस्थित झालेली आहेत, ती मलातरी प्रामाणिक स्थिती वाटते.

मला मराठीत हृदयाच्या ठोक्यांचा आवाज "लब-डब" मुळीच ऐकू येत नाही - धकधक किंवा धडधड असा ऐकू येतो. पण इंग्रजी तांत्रिक पुस्तकामधून असा आवाज इथे उसना घेतला आहे. त्याने माझ्यासाठी रसभंग हू. पण मग वाटते - असा रसभंग व्हावा हेच कवयित्रीचे उद्दिष्ट्य आहे काय?

अशाच प्रकारे, पूर्ण कविता मला कल्पक आणि स्वयंभू वाटते आहे. सांगितलेला अनुभव माझ्या मनाला भिडला नाही, ही वैयक्तिक बाब आहे.

ही कविता शरदिनी यांच्याच "डुर्र डुर्र" कवितेच्या चौकटीत रचलेली आहे. ही रचना-चौकट पुन्हा वापरावेसे कवयित्रीला का वाटले असावे, याबद्दल कुतूहल आहे. दोन्ही कविता डोळ्यासमोर आणता, एक कविता दुसरीचे विडंबन आहे, अशी अंधुक कल्पना मनात येते. अशी कल्पना वाचकाच्या मनात तरळू द्यायचे कवयित्रीचे विचारपूर्वक उद्दिष्ट्य आहे काय?

आ हा हा हा
आजचा दिवस सार्थकी लागला. उद्या लिहायला वाचायला शिकुन काय कमावले असे कोणी विचारले तर मी अभिमानानी सांगीन की मी शरदीनी ह्यांच्या कविता वाचल्या, त्यावर प्रतिक्रीया दिल्या.
आपल्या कविता म्हणजे मत्त सागराच्या छातीवर डौलाने डोलणारे एखादे गलबतच.

'कारुण्याशा...' असे करुण आशा असलेले शिर्षक घेउन आलेली हि कवीता साडेसत्तावीस सेकंद माणसाल विचार करायला भाग पाडते आणी साडेबत्तीस सेकंद निशब्द करुन टाकते.
त्यातुन आपण वापरलेले काही मराठी शब्द हे जणु आता काळाच्या पडद्याआड गेले आहेत, त्याचा वापर बंद झाल आहे. जुन्यापान्या शब्दांना त्यांचे अढळ स्थान पुन्हा प्राप्त करुन द्यायचा आपला हा प्रयत्न निश्चीत कौतुकास्पद आहे.

©º°¨¨°º© परा ©º°¨¨°º©
फिटावीत जरा तरी जगण्याची देणी, एक तरी ओळ अशी लिहावी शहाणी...
आमचे राज्य

लिहा हो बिंधास्त लिहा. ग्रेस ने " निळ्या आकाशाची जांभळी हाक" असे लिहिले तर ते ग्रेट वाटते
कविता जेवढी वैयक्तीक होते तेव्हढी ती दुर्बोध होत जाते. सर्वस्पर्षी कविता पॉप्युलर होते कारण ती व्यापक अनुभवावर लिहिलेली असते
"पिपात मेले ओल्या ऊंदीर" हे जेंव्हा लिहिले गेले होते तेंव्हा तेही दूर्बोध होते.

भर दुपारी उन्हात फिरताना तुम्हाला वळीवाच्या भिजलेल्या क्षणांची आठवण येत नसेल तर समजा की आयुष्यात तुम्ही रणरणत्या उन्हाची काहीली अनुभवलेलीच नाही

हे मला अजून तितकेसे भावले नाही. पण जृंभणश्वान यांच्याशी व्यनि-व्यवहार झाला, त्या नंतर हे ठीक आहे असे मानतो.

काही म्हटले तरी विशिष्ट संदर्भ वापरणे हे कवयित्रीला स्वतःला प्रामाणिक वाटणे महत्त्वाचे. वाचक म्हणून मला शब्दांची निवड न पटणे किंवा पटणे गौण आहे.

सुन्दर चर्चा ... अहाहा !!!

'शरदिनी' नाव खूप महिन्यांनी (वर्षांनी?) बोर्डावर पाहिलं म्हणून धागा उघडलं तर चक्क (ओरिजिनल) मास्तरांनीच धागा वरती आणलेला दिसला!

शरदिनी बाईंच्या कविता येऊ द्यात पुन्हा एकदा!

झाले हे काही कमी नाही.