विहीर

त्या जोडप्याच्या चिकाटीला दाद दिली पाहिजे. आणि फिटनेसलाही. अशी जिद्दी जोडपी क्वचित आसपास दिसतात. विहीर खणणे नसेल पण काही उद्योग, प्रकल्प चिकाटीने उभा करणारे लोक हे याच प्रकारातले.

जिद्द काय असते ते दाखविणारा प्रेरणादायी लेख. एकदा ठरवलं तर कितीही अशक्यप्राय गोष्ट पूर्ण करता येते. The Mountain Man म्हणून मागे एक सिनेमा आला होता. त्यातही तो एकटा व्यक्ती डोंगर फोडून रस्ता करतो अशा त्या सिनेमा गोष्टीची आठवण झाली.

आजी लिहिते राहा.

-दिलीप बिरुटे

।आता कोणी शहरी पांढरपेशे लोक अशी विहीर खणू जातील का? ।

आहेत काही लोक असे मेहनती त्यांना लोक वेडं ठरवतात.
तुम्ही छान लिहीलं आहे.
असं लिहीत रहा ज्याने तरुणांना प्रेरणा मिळेल.
आम्ही अगदी विहीर नाही खणली पण बरेच ऊद्योग केले आहेत.
आम्हाला सगळे ‘ यडपट ‘ म्हणतात.



अशीच एक विहिर आपल्या मिपाकर अन्या बुद्धे च्या मित्राने खणली आहे.

बापरे ! नमस्कार या पतिपत्नीला.
त्याकाळी लोक खरंच मेहनती होते.

मी माझ्या परीने या कथेचा विस्तार करायचा प्रयत्न करतो आजी. धन्यवाद!

वाह, छान वाटलं वाचून, आता विहीर गाडली गेली असली तरी काही पिढयांना तिच्या पाण्याचा गोडवा चाखता आला असेल याचा आनंद आहे.

आजींचे लेख वाचनीय असतात. आजही वाचून वाचनानंद मिळाला.
शेवटचा वृत्तांत जरा निराशा आणणारा होता खरा, पण that's life!

सं - दी - प

खूपच प्रेरणादायक हकीगत आहे. सांगितली पण खूप बहारीची आहे. साधारणपणे कोणत्या काळातली/दशकातली घटना आहे ही ?

कमाल आहे जोडप्याची. तुमचं लिखाण देखील नेहमीप्रमाणेच छान !

"दोघंही दिसायला देखणे, गोरेपान"

अनावश्यक वाक्य!

एखादं व्यक्तीमत्व उभं करताना, त्या व्यक्तीविषयी काही गुणदोष, काही शारिरीक वैशिष्ट्ये यांचे वर्णन येणे स्वाभाविक आहे.

------- सहमत.

दोघांचं लव्ह मॅरेज. दोघंही दिसायला देखणे, गोरेपान. एकमेकांना अनुरूप. प्रतिमा एम् ए झालेली. आवड म्हणून एका माॅंटेसरीत नोकरी करणारी. दिलीप ग्रॅज्युएट. एका शाळेत शिक्षक. त्यांना दोन मुलं. एक मुलगा.एक मुलगी. आदर्श संसार. दोघंही संसारापुरतं कमवायचे. संसार भागायचा.थोडी शिल्लकही पडायची. ते आधी पुण्यात राहात होते पण भाड्याने.

----- या सर्वांपैकी फक्त त्यांचं 'देखणेपण आणि गोरेपणच' का 'अनावश्यक' हे अनाकलनीय आहे. कृपया उलगडा करावा.
समजा, वाचकांपैकी कुणाला 'लव्ह-मॅरेज', दुसर्‍या कुणाला 'अनुरूप', आणखी कुणाला 'ग्रॅजुएट', एकाद्याला 'शिक्षक', तर कुणाला 'दोन मुलं' इत्यादि 'अनावश्यक' वाटत असेल, तर त्या त्या व्यक्तीला तसे वाटण्याबद्दल काही मानसशास्त्रीय स्पष्टीकरण असावे का, असल्यास कोणते, याविषयी कुणी खुलासा करू शकेल तर या मुद्द्याला एक नवा आयाम मिळेल आणि ज्ञानवर्धन होइल असे वाटते.
(-- यात व्यक्तिगत असे काही नसून ही एक सर्वसामान्य जिज्ञासा आहे हे कृपया लक्षात घ्यावे)

अतिशय निर्मळ मनाचा आणि निरागस स्वभावाचा आहे. त्यांच्या निरागसतेमुळे त्या अतिशय अवघड वाटणाऱ्या विषयांवर लिलया आणि लोभसपणे लिहू शकतात. त्यांचे लेख वाचणे हा एक समृद्ध करणारा अनुभव असतो.

प्रस्तुत लेखात कथा पात्रांची त्यांनी ज्या प्रकारे ओळख करून दिली आहे ती लेखकांच्या एका पिढीत रुळलेली अशी पद्धत होती, जसे कि “अवि सावळा असला तरी तरतरीत आणि बांधेसूद होता आणि तरुणी त्याच्या कपाळावर रुळणाऱ्या झुलपांवर फिदा होत असत.” किंवा “ती सावळी असली तरी तरतरीत आणि चार चौघीत उठून दिसणारी होती” वगैरे. कालौघात असे लिखाण नवीन जाणिवांच्या आधारावर बुरसटलेले किंवा दुही निर्माण करणारे वाटू शकते परंतु एक वाचक म्हणून आपणही एक प्रगल्भता दाखवावी आणि आजी नाउमेद होणार नाहीत अशी दक्षता घ्यावी या अपेक्षेने हा प्रतिसाद देत आहे. प्रतिसादातील विचार पटले नाही तरी माझ्याकडून यावर काही प्रतिक्रिया असणार नाही.

गोरे असणे याबद्दल काहीसे रेसिस्ट भासणे यात अगदी चूक काही नसावे. पण या कथेबाबत माझे मत असे झाले की गोरेपान किंवा तत्सम विशिष्ट वर्णन हे तथाकथित पांढरपेशे, सुखवस्तू, अगदी ब्राम्हणच म्हणा ना असे.. म्हणजे प्रचलित प्रतिमेनुसार जे लोक सहसा कष्टाची कामे करत नाहीत अशी समजूत आहे अशापैकी ते वाटत असावेत. म्हणून त्यांनी असे सश्रम सकारात्मक काही केले हे अधिक अनपेक्षित आणि उठून दिसणारे झाले. इतरही अनेक विशेषणे ही त्यांना साधारणतः शारीरिक कष्ट न करू जाणाऱ्या वर्गाची आहेत. अनपेक्षितपणा दाखवण्याचा उद्देश मला तरी वाटला.

उन्हात ऑलरेडी रापलेल्या, रफ टफ जोडप्याने असं काम केलं असतं तर कदाचित हा अनपेक्षित फॅक्टर वाटलाच नसता. In fact ते गोरेपान जोडपे या विहीर खणण्याच्या प्रक्रियेत खरेच नैसर्गिक काळवंडले असावेत. :-) असो. इट वॉज ऑन अ लायटर नोट.

प्रेरणादायी अनुभव. नेहमीप्रमाणे छान ओघवतं लिहिलंत आजी. आणखी लिहा.

>>लेखकांच्या एका पिढीत रुळलेली अशी पद्धत
सर टोबी यांच्या प्रतिसादाशी सहमत.

इथे विहिरीऐवजी गोरेपणा, देखणेपणावरील चर्चा विहिर खोदलेल्या जोडप्याने वाचली तर नक्कीच त्यांनी ती परत बुजवायला घेतली असती.
यानिमित्ताने "झक मारली विहीर खोदली" असा वाक्रप्रचार देखील मराठी भाषेत लाँच करावा अशी मागणी मी या ठिकाणी करीत आहे.

दांपत्याच्या जिद्दीला सलाम.
असे झपाटलेले लोक आता कमी होत चालले आहेत की काय असे वाटते.
बाकी कथा लिहिण्यासाठी जे काही पात्रवर्णन असेल त्यात लेखकाचे पूर्ण स्वातंत्र्य असावेच.
शिव्या, शारीरीक गुणदोष, जातिवाचक वैशिष्ट्ये गरजेप्रमाणे असावेच.

आजींचे लिखाण नेहेमीच वाचण्याजोगे असते, त्यामुळे ह्या लेखात देखील तोच अनुभव आला.

त्या जोडप्याच्या निश्चयाचे, निष्ठेचे, अथक परिश्रमाचे अगदी कौतुक वाटले. ती विहीर खोदताना आसपासच्या लोकांनी नक्कीच त्यांचा अनेकवेळा हिरमोड केला असणार. त्यांना नाउमेद करण्याचा प्रयत्न केला असणार. परिश्रमापेक्षा ते जोडपे अश्या नकारात्मक टीकेला पुरून उरले हे देखील कौतुकास्पदच.

आजींचे लिखाण नेहेमीच वाचण्याजोगे असते, त्यामुळे ह्या लेखात देखील तोच अनुभव आला.

त्या जोडप्याच्या निश्चयाचे, निष्ठेचे, अथक परिश्रमाचे अगदी कौतुक वाटले. ती विहीर खोदताना आसपासच्या लोकांनी नक्कीच त्यांचा अनेकवेळा हिरमोड केला असणार. त्यांना नाउमेद करण्याचा प्रयत्न केला असणार. परिश्रमापेक्षा ते जोडपे अश्या नकारात्मक टीकेला पुरून उरले हे देखील कौतुकास्पदच.

आजींचे लिखाण नेहेमीच वाचण्याजोगे असते, त्यामुळे ह्या लेखात देखील तोच अनुभव आला.

त्या जोडप्याच्या निश्चयाचे, निष्ठेचे, अथक परिश्रमाचे अगदी कौतुक वाटले. ती विहीर खोदताना आसपासच्या लोकांनी नक्कीच त्यांचा अनेकवेळा हिरमोड केला असणार. त्यांना नाउमेद करण्याचा प्रयत्न केला असणार. परिश्रमापेक्षा ते जोडपे अश्या नकारात्मक टीकेला पुरून उरले हे देखील कौतुकास्पदच.

गोष्ट आवडली. आजीचें लेखन वाचनीय आणि निरागस असतं. मला एक मुद्दा जाणवला, तो असा:
आजकाल स्वतः काम करण्याला प्रतिष्ठा राहिली नाही. काही वेळा तर तर ते प्रॅक्टीकलही नसतं. म्हणून कथेचा आशय भावला.
मी पण काही कामं स्वत: करायचा प्रयत्न करतो, त्यात खूप वेळ जातो, मनस्तापही होतो. तरी स्वत: करावंसं वाटतंच. कधी कधी तर असं वाटतं की हा मूर्खपणाच आहे आपला. पण शेवटी समाधान मिळतं आणि मुख्य म्हणजे काहीतरी शिकायला मिळतं. उदा. आपला आयकर आपणच भरणे, वाहन परवाना स्वत: दोन तीन हेलपाटे मारून काढणे, घरातली छोटी मोठी दुरूस्ती. आजकाल सोसायटीत लोक दररोज गाडी पुसायला माणूस लावतात. मला हे पूर्णपणे अनावश्यक वाटतं. पैशाचा हिशोब केला तर कधी कधी काम करून घेणं स्वस्तच पडतं.