विसरले नाही !

असे रसिक सोबती मिळायला भाग्य असावं लागतं.
अतिशय छान लेख.खूप मनापासून लिहिलंय तुम्ही. अगदी त्या मैफिलीचा भाग असल्यासारखं वाटलं.

सुरेख !
अश्या मैफिलीचा भाग असणं म्हणजे स्वर्गसुख !

गाण्याच्या मैफिलीच नव्हे तर कोणत्याही आवडत्या गोष्टीसाठी एकत्र येणारा समान आवडींचा गट फार आनंद देतो.

अनेक गावी असे अनेक (चांगल्या अर्थाने) शौकिन लोक पदरमोड करुन नियमित मैफिली जमवतात, अगत्याने चहा कॉफी सोय करतात. अशा अनेक अनामिक लोकांच्या एकत्र परिणामामुळे ती गावेच एक छान ओळख कमावतात.

एखादी कॉमन आवड नसूनही केवळ गप्पांना एकत्र येणारेही ग्रुप बनतात. हे सर्व तीसेक वर्षापूर्वी जास्त होतं असं वाटतं. आता लोक "उगीचच" एकत्र येणं कमी झालं आहे. वाढती अंतरे, व्यवस्थापन (व्याप) आणि खर्च कोण करणार वगैरे हाही भाग असू शकेल. नुसत्या मध्यंतरातील कॉफीवर कदाचित आता लोक समाधानी नसतील राहात. ;-)

आताही आहेत फक्त एकत्र येण्याची माध्यमे बदलली आहेत

सुरेख आठवणी .

खुपचं सुंदर लिहिलंय आजी..हो अशा मैफिल मी गावाकडे अनुभवली आहे.पण तोच प्रश्न सध्या व्याप इतके वाढले आहेत की तो चार्म हरवत आहे, मागच्या वर्षी गणपतीमध्ये अचानक माईक घेत ओंकार प्रधान गायले होते मस्त वाटलं होतं.
आठवणी मला उदास करत नाहीत. नवी टवटवी देतात.. सुरेख.

एके काळी अशा मैफिली माझ्या खोलीत होत असत.

माझे काही डॉक्टर मित्र कुलाब्याला नौदलाच्या मेसमध्ये येत असत ( जिथे मी राहत होतो) तेथे संध्याकाळी माफक मद्य आणि जेवण झाल्यावर माझ्या खोलीत येत असू.

माझ्याकडे फिलिप्स ची सुंदर म्युझिक सिस्टीम होती त्याचे दोन फूट उंच लाकडी स्पीकर होते त्याचा आवाज अतिशय सुदर होता. त्यावर गाणी लावून आम्ही बसत होतो
कोपऱ्यात एक १५ वॉटचा पिवळा दिवा मंद पणे तेवत असे आणि आम्ही शांतपणे रात्री तलत मेहमूदची गाणी ऐकत गप्पा मारत बसत होतो. हे मित्र के इ एमचे होते त्यापॆकी अगोदर एकाचे प्रेम जमले त्यानंतर दुसऱ्याचे.

ते कसे जमले/ जमवले याबद्दल सविस्तर कहाण्या ऐकत किंवा आपल्या भविष्याबद्दल किंवा वैद्यकीय सुरस आणि चमत्कारिक कथा ऐकत/ ऐकवत रात्री उशिरापर्यंत आनंदात मैफल जमवत होतो.

पुढे सर्वांची लग्न झाली आणि प्रत्येक जण व्यवसायाच्या आणि प्रपंचाच्या लिगाडात अडकला आणि केवळ आठवणी बाकी राहिल्या आहेत.

आपल्या लेखामुळे त्या आठवणींना परत उजाळा मिळाला

धन्यवाद

टवटवीत, मन प्रसन्न करणारी आठवण !
लेखन आवडले.

आजी, तुम्ही लिहिलेला लेख अप्रतिम आहेच आणि जुन्या आठवणींना उजाळा देणारा आहे.

पहिली आठवण १९६६ची आहे. मालाड पूर्वेला स्टेशनला लागूनच एक 'जनता वेफर्स' नावाचे एक वेफर्स विकणारे दुकान होते व लागूनच एक उडुपी हॉटेल होते. वेफर्स दुकानातच बनवले जात त्यामुळे तेथून जाताना देखील वेफर्सचा खमंग वास पसरलेला असायचा. मी त्यावेळी दुसरीत होतो व आमच्या शाळेतील बाई मला तेथून वडा सांबार, मसाला डोसा वगैरे आणायला पाठवीत असत. मी देखील आनंदाने ते काम करीत असे कारण ह्या हॉटेलमध्ये टीव्ही सारखे एक यंत्र होते. त्यात पैसे टाकून आपल्याला हवे ते गाणे 'ऐकता व पाहता' यायचे. जसे काही दूरदर्शनवरील 'छायागीत'. मुंबईत पहिला टीव्ही १९६८-१९६९मध्ये आला त्यामुळे हे यंत्र एक अप्रूपच होते. मी ह्या गाण्याच्या आणि चलचित्रांच्या प्रेमामुळे ह्या हॉटेलात जायला नेहेमीच एका पायावर तयार असायचो.

दुसरी आठवण कॉलेज जीवनातील आहे. कॉलेजमध्ये असताना आमचा आठ मित्रांचा एक ग्रुप होता, (अजूनही आहे) आम्हा सगळयांना गाणी ऐकायला फार आवडायचे. मालाडला उत्कर्ष मंदीर शाळेच्या कोपऱ्यावर एक सर्वोदय नावाचे हॉटेल होते. त्यात एक ज्यूक बॉक्स सारखे यंत्र होते. त्यात पन्नास पैसे टाकून तुम्ही कोणतेही एक गाणे ऐकू शकत होतात. त्या मशीनमध्ये काचेच्या आवरणा खाली जवळ जवळ दोनशे लॉन्ग प्ले रेकॉर्ड्स रचलेल्या असायच्या. त्या काचेवर गाण्यांची लिस्ट व त्या प्रत्येक गाण्या समोर एक नंबर असायचा. स्लॉट मध्ये आठ आण्याचे नाणे टाकून हवा तो नंबर दाबला की ते गाणं असलेली रेकॉर्ड हळूच तिच्या स्लॉटमधून बाहेर यायची, एका सपाट गोल तबकडीवर आडवी व्ह्यायची, मग एक पिन असलेला आर्म त्यावर हळुवार टेकायचा व गाणे सुरु व्हायचे. हॉटेलात कितीही गोंगाट असला तरी आम्ही मित्र पंधरा-वीस गाणी ऐकल्याशिवाय तेथून बाहेर पडत नसू.

गेले ते दिन गेले.

तुमचं हे सुंदर स्मरणरंजन, डॉ. सुबोध खरेंच्या आणि इतरांच्याही आठवणी वाचल्यावर जाग्या झालेल्या या आठवणी.
१९८०च्या थोडंसं अलीकडे पलीकडे असेल. मुंबईत शिवाजीपार्क स्वीमिंग पूलला खेटून एक इराणी रेस्टॉरों होतं. ‘गुलशने इराण’ किंवा ‘कॅफे गुलीस्तान’ असं काहीतरी त्याचं नाव होतं पण ते स्विमिंग पूल कॅफे या नावाने ओळखलं जात असे. इथे एक मोठ्या भागात उघड्यावर टेबले ठेऊन बसण्याची व्यवस्था होती. बाजूच्या समुद्राची गाज ऐकत, समुद्राचा वारा खात तिथे बसणे ही एक मौज असे.
आपण बाहेरून मद्य घेऊन जाऊन तिथे बसून त्याच आस्वाद घेऊ शकत होतो. सोडा, बर्फ, गरमागरम बटाटेवडे आणि मसाला सिंग व तत्सम मद्यप्रेमी लोकांना लागणारे पदार्थ तिथे मिळत असत.

तिथे एक ज्युकबॉक्स होता. १९६० ते ८० या काळातली सुंदर हिन्दी फिल्मी गाणी तिथे २५ पैशांचं(पावली) नाणं टाकून ऐकायला मिळत. काही सुंदर संध्याकाळी यारदोस्तांबरोबर तिथे व्यतीत केल्या आहेत.

गेले ते दिन गेले...