तिन्हिसांजेची वेळ. अंधार पडायला सुरुवात झालेली... एका घनदाट जंगलातून मोलमजुरी करून घराचा गाडा हाकणारी एक स्त्री आपल्या तान्ह्याला कडेवर घेऊन झपझप पावलं टाकत पायवाट कापत असते. काळोख मिट्ट व्हायच्या आत जंगल पार करून घर गाठायचं असतं... अचानक वारे वाहू लागतात. आभाळ भरून येतं, झाडं आडवीतिडवी होत एकमेकांना झोडपू लागतात... पायवाटेवरचा पावलापुरता प्रकाशही अंधुक होतो आणि ही स्त्री घाबरते... ती भीती वादळाची नसते. अधाराचीही नसते. ती भीती, कडेवरच्या बाळाच्या सुरक्षिततेची असते...
वादळ आणखीनच जोर धरतं. झाडं बुंध्यापासूनच पिंगा घालू लागतात आणि पायवाटेवरून बाळाला छातीशी धरून एकएक पाऊल पुढे सरकणाऱ्या तिला वारापाऊस झोडपू लागतो. मधूनच झाडाची एखादी फांदी वाटेवर, डोक्याचा नेम धरून कोसळताना दिसते, आणि ही स्त्री सावध होते. बाळाला छातीशी घट्ट धरते, आणि वादळवारा, पावसाचा मारा, फांद्यांचे फटके स्वत:च्या पाठीवर झेलत दमानं पुढे जात रहाते.
अचानक सुरू झालेलं वादळ काही वेळाने शांत होतं. पाऊसही मंदावतो...
तोवर जंगल संपून गावाची वेस सुरू झालेली असते.
ती स्त्री पदरात घट्ट लपेटलेल्या बाळाकडे पाहाते.
ते शांत, आश्वस्तपणे झोपलेलं असतं.
मग ती आई समाधानानं हसते.
काही वेळापूर्वी भयाण संकटाशी सामना करताना आलेला शीणही विसरते, आणि बाळाला आणखीनच घट्ट, उराशी कवटाळते.
कारण ती आई असते...
*****
“शेतकऱ्याचा प्रश्न हा असाच प्रश्न आहे. ते आपलं बाळ आहे असं समजून, आईच्या मायेनं त्याला संकटातून जपत बाहेर काढलं पाहिजे.
त्यात राजकारण झालं, तर अगोदरच समस्यांचे तडाखे सोसणारा शेतकरी अधिक घायाळ होईल...”
शेतकऱ्यांच्या समस्यांवर बोलताना एका सत्ताधारी पक्षाच्या नेत्याने मला ही गोष्ट सांगत प्रश्न समजावायचा प्रयत्न केला.
.... माझ्या मनातलं प्रश्नचिन्ह बहुधा त्याने वाचलं असावं.
“माझ्याकडे पद आहे हो... पण ते शेळीच्या शेपटागत! काही वेळा, येडं राहाण्यातच शानपना आसतोय!...”
तो म्हणाला.
त्याच्या सुरातला खेद मला स्पष्ट जाणवत होता!!