गोष्ट एका माणसाची - १

|| ॐ ||

पावसाची रिपरिप अजुनही थोडी चालु होती . गेला आठवडाभर पाऊस काही ऐकायच नाव घेत नव्हता . सारे ओढे नाले अगदी भरभरुन नर्मदामाईला मिठी मारत होते . नर्मदेच्या प्रचंड प्रवाहाचा खळखळाट इथे ही ऐकु येत होता . इतकया दुरवरही ...अगदी स्पष्ट ...त्यात आजच्या ह्या जराश्या उघडीपी मुळे जणु रातकिड्याना जागे केले होते अन तेही सुरात सुर मिळवायचा प्रयत्न करत होते त्याला शेजारच्या पिंपळपानांच्या सळसळीचीही सोबत होती . सार्‍यानाच जणु लय सापडली होती . हवे मध्ये प्रचंड गारवा भरुन राहिला होता. नुसताच गारवा नव्हे तर तिथेही निसर्गाने मुक्तहस्ताने उधळण केली होती . मातीचा, झाडांचा, पानांचा, गवतांचा,.... कित्येक वास त्या हवेत भरुन राहिले होते ... घोंगावणार्‍या वार्‍याची झुळुक जेव्हा हळुच दरवाज्यातुन आत येत होती तेव्हा अंगावर उमटणार्‍या प्रत्येक रोमाचापेक्षा , त्या बोचर्‍या थंडीच्या जाणीवेपेक्षा , निसर्गाने बाहेर मांडलेल्या खेळाची जाणीव मनाचा जास्त ठाव घेत होती .तसा सुर्यास्त तर बरेच दिवस दिसला नव्हताच पण किमान दोन - तीन प्रहर नक्कीच उलटुन गेले असावेत . क्षितीजावर चांदोबा हळुच ढगांमागुन डोकावायचा प्रयत्न करत होता .

ते एक शंकराचं जुनं पुराणं मंदीर होतं . अप्रसिध्दच असावं बहुधा कारण एक शिवलिंग , त्याचावरची २ बिल्वपत्र अन कोपर्‍यातल्या दगडी समई सदृश दिव्यात शांतपणे तेवत असलेल्या ज्योती व्यतिरिक्त दुसरी कोणतीच मानवी अस्तित्वाची खुण नव्हती .

आणि कदाचित म्हणुनच "त्याने" ही जागा निवडली होती .

तसा मागच्या गावातल्या आश्रमात त्याला फार आग्रह झाला होता - " महाराज इथेच थांबा , पावसाळा सुरु झालाय , आता चातुर्मासही लागेल , स्वामीजी इथेच रहा आता चार महिने . तुमच्या निमित्ताने आम्हाला काही सत्संग होईल ...तेवढंच पुण्य गाठीशी पडेल " पण त्याच्या साठी निर्णय फारच सोप्पा होता -" खुप खुप आभारी आहे मी तुमचा ...पण ....जर लोकांच्याच ह्या भाऊगर्दीत रहायचे असते तर येवढं सगळं सोडुन इथे माईच्या पायाशी का आलो असतो ? इथे राहण्यापेक्षा परत जाईन ना ... तिकडे घरी ... तुमच्या ह्या आश्रमापेक्षा कित्येक पट जास्त उपभोगात लोळत पडेन ना "

त्याच्या ह्या वाक्याने सगळ्यांनाच हतबुध्द केले शेवटी त्याने सर्वांना त्यांचा ओळखीचे ते गुढ स्मितहास्य दिले अन बाहेर पडला ...

आता धुनी शांत पेटली होती , निखार्‍यांची उब चांगलीच जाणवत होती . शेणाच्या गोवर्‍यांच्या धुराने ते मंदीर भरुन गेले होते ' आता धुनीत शेणाच्या गोवया घालतात का ? किंवा घातल्या तर त्याला धुनी म्हणतात का ?' ह्या बालीश प्रश्णाने त्याच्या चेहर्‍यावर तेच ते निष्पाप स्मितहास्य मनातल्या मनात उमटले . ' बर बाबा , धुनी नाही तर नाहे स, शेकोटी म्हणु ? चालेल ? ' आता मात्र तो हळुच खुदकन हसला .आणि त्याचे ते हसणे हळुच नर्मदेच्या खळखळाटात अन रातकिड्यांच्या सुरात विरुन गेले .

तो तसा जास्त मोठ्ठा नसावा ...३४- ३५ कदाचित ... काळे भोर केस अगदी मानेवर रुळणारे कानांवरुन रुळत रुळत न कळत दाढीत विरुन गेलेले ... कपाळावर अन इतर अंगावरही ठ्सठशीत भस्म फासलेलं ... कुण्या शेतकर्‍यानं दिलेली बंडी अन त्यातुन जाणवणारं कमावलेलं शरीर , दंडावर करकचुन बसलेल्या जपमाळा , काय तर म्हणे " बुवाबाजीला उपयोगी पडतं " म्हणे असं सगळ्यांना सांगायच ...मग लोकही हसायचे ' भोलाबाबा ' भोलामहारज' म्हणायचे तोमात्र नेहमीच स्मितहास्य देवुन सटकायचा.

आता मात्र धुनी अगदी संथ झाली . त्याचा आधीच सतेज असलेला चेहरा त्या प्रकाशात उजळुन निघाला . तो अगदी ताठ पण सुखासनात बसलेला . दोन्ही हातांचे तळवे एकमेकांवर ठेवुन धरलेले . धुनीच्या उबी मुळे त्याने अंगावरची ती जुनीपुराणी गोधडी बाजुला सारली , त्याचा शेजारी निखारे हलवण्याचा चिमटा , कोण्या एकाने दिलेली अन आजवर वापरायची इछा न झालेली चिलीम , काही पुस्तकं सांभाळणारी त्याची झोळी वगळता काहीच नव्हते .

पण आज त्याच्या मनात काहीतरी खळबळ चालु होती जणु त्याला काही बोलायचे होते... काही तरी लिहुन ठेवायचं होतें , काहीतरी जे उरल्या सुरल्या आयुष्यभर शिदोरी म्हणुन पुरेल ... काही तरी असं की ज्यामुळे ह्या स्विकारलेल्या आयुष्या पुढे कधीच " का ?" हा गंभीर प्रश्न उभा राहणार नाही ... त्याने झोळीतुन कागद पेन काढले , पण सुरवात काय करावी हे बराच वेळ त्याला उमजेचना ....

तेव्हा मग ती पावसाची रिपरीप, नदीचा खळखळाट ,रातकिड्यांचे संगीत, पिंपळपानांची सळसळ , हवेतला गारवा , देवळातले ते शिवलिंग , शांत तेवणारी धुनी , देऊळ भरुन राहिलेला धुर , सारेच जणु दोन क्षण स्तब्ध झाले ,

त्याच्या चेहर्‍यावर तेच नेहमीचे स्मितहास्य उमटले अन मग त्याने त्याच्या खोल धीर गंभीर आवाजात त्या शांततेला भेदुन जाणार्‍या ॐ काराचा उच्चार केला अन वही वर लिहायला सुरुवात केली ....

|| ॐ ||