असा अनुभव फक्त पुण्यातच येऊ शकतो.

हे हे हे...
आपले लेखन हे एका जुन्या लेखाची आठवण करून देते.;)
आपण आत्ता आत्तापर्यंत हिरव्या देशात होता आणि एकदम मातृभुमीला पोहोचलात हे सांगण्यासाठी लेखन केल्याचे बघून ड्वले पाणावले.;)
एकाच शहरावर इतक्या विविध प्रकारे लेखन होऊ शकते आणि त्यावर आमचे ड्वले ढवळे होतील इतुके प्रतिसादही मिळू शकतात हे पाहून निर्मळ आनंदाची अनुभूती मिळाली. तरीही शंका आहे कि नक्की पुण्यातच होता काय आपण?

दुर्बिण आणि शिनेमा !!! अन तो पण थेटरात ... शिव शिव शिव.
जमणा बदळ रहा है.

मी आजी/माजी/भावी पुणेकर नाही, त्यामुळे पुणेकरांबद्दल अधिकारवाणीने बोलू शकत नाही पण अपवादाने नियम सिद्ध होतो असं म्हणतात.

एकदा मी पुण्यात गेलो होतो.
पण मला टिपीकल पुणेरी म्हणावा असा काहीच नुभव आला नाही. बब, असा नुभव फक्त पुण्यातच येऊ शकतो, असे म्हणायला हीही रकत नाही. ( :) / ;) )

-सूर्यपुत्र.

केवळ पुण्यातच असं घडु शकत असे ज्यांना वाटते त्यांनी हा ही अनुभव वाचुन पहावा.

असं काही घडलं की आनंदाने मन अगदी भरून जातं. आणि निव्वळ, पुढचे दोन महिने सायकल चालवावी लागणार नाही, पोलिस चौक्यांचं पुन्हा पुन्हा दर्शन घ्यावं लागणार नाही, विसरभोळे म्हणून आपल्यावर व्यक्तीगत टीका होणार नाही इतका स्वार्थी विचारच त्यामागे नसतो. त्याही पलिकडे काहीतरी जाणवतं. हे जग सुंदर आहे असं वाटायला लागतं. माणसाच्या माणूसकीवर पुन्हा एकदा विश्वास ठेवावासा वाटतो. 'आज फिर जीने की तमन्ना है' सारखी गाणी खरोखर मनाला भिडतात.

अगदी सहमत.(शेवटची ओळ मुद्दामच काढली आहे.)

प्र. का. टा आ.

अकारण तोंडाला बांधलेली फडकी, गॉगल आणि फालतू गोष्टींचा अभिमान याव्यतिरिक्त उल्लेख करावा अस काहीच पुण्यामध्ये सापडत नाही.

आणि अस्सल पुणेरी असणार..

त्याने विचार केला कि समजा मी गाडी चोरली तर या बाई घरात पाऊल ठेवल्या ठेवल्या मिपा वर "पुण्यातल्या ताज्या अनुभवावर" लेख लिहिणार. मग मिपावर सगळे नामांकित येउन आपल्या पुण्याला शिव्या घालणार (आयतं कोलीत, दुसरं काय?). नकोच ते. हि गाडी सोडून देउ. दुसर्या बर्याच चांगल्या मिळतील.

शिवाय चोरांच थोडं वाघा-सिंहा सारखं असेल. आयती शिकार (चावी लावून ठेवलेली) का खावी? कशावरून ही स्कुटर म्हणजे "हाकेचं बकरं " नसेल. मचाणावर लेखिकेने लेख लिहूनपण ठेवला असेल. आपण हात मारायचा अवकाश त्या तिकडे "सबमिट" चं बटण लगेच दाबतील.

प्रतिसादाचं वजन हलकं आहे. तो तेव्ढ्याच मापात घेणे..

-एक पुणेकर.

त्या पोरगीनं गाडी लावली आणि किल्ली न घेता गेली .म्हटलं की आता पंधरा दिवस रोज दारु - चिकन .दारु - चिकन.दारु - चिकन. कोण न्हाई ते बघुन गेलो , किल्ली फिरवाय गेलो तर शीटवर बोका. गाडीला हात बी लावू दिला नाही . वस्सकन अंगावर यायचा. गाडी हालवून , वाकडी करुन बघितली , कुत्र्यागत भुकून बी बघितलं . हालना बी झाल्तं. लै बाराचं बेनं. जाऊ दे च्यायला. सायकल तर सायकल .पलिकडं आणि एक यडं सायकल गेल्तं सोडून .किल्लीसकट.

पुनश्च अभिनंदन!

पा.श.शु.

शतकाबद्दल (मिपास्टाईलने) हबीणंदन

यावरुन तुमची गाडी किती भंगार आहे ते समजलं. चोरांनी सुद्धा हात लावला नाही.
बाकी , आम्ही मल्टीप्लेक्सात जावुन ईंग्रजी चित्रपट वगैरै पहातो हे दाखविण्याचा क्षीण प्रयत्न
मला वाटत तुमची काहीतरी चूक होत असावी. पेट्रोल चेक केल होत का???
किल्ली विसरणारी व्यक्ती नंबर मात्र लक्षात ठेवेल याबद्दल माझ्या मनात शंका आहे.
चोरांचेही काही उसूल असणारच.
आपण आत्ता आत्तापर्यंत हिरव्या देशात होता आणि एकदम मातृभुमीला पोहोचलात हे सांगण्यासाठी लेखन केल्याचे बघून ड्वले पाणावले.

या सारख्या वैयक्तीक शेरेबाजी बरोबरच पुणे आणि पुणेकरद्वेष्ट्यांना धैर्याने तोंड देत केलेल्या शतकाबद्दल अभीनंदन.

काय जमल नाय बा,कायतरी नवीन शोधा पुन्याच्या बढाया मारायला,
मी दोन वर्षे राहीलो पुन्यात,नंतर गुजरातमधे व आता मुंबईत्,त्यात सुरत बेस्ट हाय.

बहुतेक वेळेस पुण्यातल्या ५-६ रिक्षेवाल्यांना थांबवायचा प्रयत्न केला तर सातवा थांबून विचारतो आणि नववा येयला तयार होतो. पण तो दिवस वेगळाच होता...

मी आमच्या घराच्या जवळील चौकात गेलो काय आणि एक रिक्षेवाला आपणहून थांबला आणि म्हणाला ,"साहेब कुठे जायच्यं?".
म्हणलं "रिक्षा खाली आहे का?"
तो हसत म्हणाला, "अहो म्हणूनच तर विचारतोय ना!"
मी गोंधळलो, म्हणलं "जाऊंदेत कदाचीत ते तुझ्या एरीयाच्या बाहेरचे असेल".
तो उत्तरला, "अहो आम्हाला परवाना मिळतो, तेंव्हा आम्ही हे मान्यच केलेले असते की कुठेही जावे लागेल. आम्ही प्रवाशांसाठी आहोत, प्रवासी आमच्यासाठी नाही!"
माझ्या (कृतज्ञतेने) ओलावलेल्या डोळ्यांच्या कडा लपवत मी म्हणले, "मला औंधला जायचे आहे"
तो: "मग चला की" आणि मिटर पाडला.., "साहेब कुठच्या बाजूने नेऊ? 'इकडून' का 'तिकडून' "
माझ्यातला अनुभवी जागा झाला, मनात म्हणलं आता कुठूनही म्हणले तर समजेल की आपल्याला माहीत नाही. म्हणल, "इथून ने".
"अहो साहेब, तो रस्ता लांबचा हाय. मी तिथून नेतो, तिथे सिग्नल्स पण कमी असतात आणि रस्ता पण शॉर्ट हाय. फक्त जरा दोनचार खड्डे लागतील तेव्हढे सांभाळून घ्या"
मला वास्तवीक अर्धातास लागेल असे सांगण्यात आले होते पण या पठ्ठ्याने २० मिनीटात पोचवले! मिटर बघितला, तेव्हढ्यात त्याने कार्ड काढून सांगितले, "८८.५० झाले" मी शंभराची नोट हातात ठेवत म्हणालो की काय पाच-दहा परत केलेस तरी चालतील...
"नाही साहेब, तसे नाही, हे घ्या साडे अकरा रुपये".
"अरे दोन-चार रुपये ठेव तुझ्याकडे" असे माझ्या तोंडातून आपसूक पडले...
"नाही साहेब, ते माझ्या तत्वात बसत नाही!"
मनात म्हणलं, चला! किमान अशा तत्वामुळे का होईना हा पुणेकर आहे याची खात्री पटली!
तेव्हढ्यात "धन्यवाद" म्हणत, त्याने रिक्षा परत चालू केली होती आणि डोळ्यासमोर निघूनही गेला.

त्या रिक्षेच्या मागून येणार्‍या धुराकडे बघत माझे विचारही हवेत तरंगत होते आणि कधी एकदा हे घरच्यांना सांगतो की सगळेच काही "तसे" नसतात, असे झाले होते. तितक्यात, "विकास, ए विकास" ऐकायला आले. म्हणून उत्साहाने बायकोस सांगायला गेलो, पण तितक्यात तिच्याकडूनच ऐकावे लागले, "उठ, आपल्याला नऊ पर्यंत औंधला पोचायचे आहे. रिक्षा मिळायला किमान अर्धा तास तरी लागतो हे लक्षात असुंदेत!" :(

असाही अनुभव पुण्यात येऊ शकतो!

मागे एकदा पुण्यात आलो होतो तेव्हा
स्टेशन वरून चिंतामणी ह्यांना फोन केला व'' रिक्षावाल्याला किती पैसे ..
अनु का द्यायचे'' हे रिक्षावाल्या समोर विचारले
.
आता अस्सल पुणेकराकडून मी हा सल्ला घेतला . आणी त्यांच्याच घरी चाललो आहे .असे समजून रिक्षावाल्याने माझ्या कडून मी देईन तेवढेच म्हणजे आधी ठरले तेवढे पैसे पेठेत जाण्यासाठी घेतले .
व त्याचं संध्याकाळी घरी जातांना पुणेकरांनी आपल्या गाडीतून मला मुंबईची बस पकडण्या साठी इच्छित स्थळी सोडले .
.इतके नव्हे तर बस सुटली पाहून तिचा आम्ही पाठलाग गेला व तिला थांबवून मला बस मध्ये चढवले .
थोडक्यात पुणेकरांचा इतक्याच आलेला हा चांगला अनुभव येथे नमूद करत आहे .

((भविष्यात युरो च्या जीवावर पुण्यनगरीत घरकुल एक गुंतवणूक म्हणून घेण्याच्या विचारात असलेला भविष्यातील नव अनिवासी पुणेकर
मुक्काम पोस्ट........ )

आदितीतै,
यापुढे गाडीवर पत्ता लिहून ठेवत चला,म्हणजे गाडि थेट घरच्या पत्त्यावरच पोहोचवलि जाईल.
:)

(पुणेकर) अभिज्ञ.

आम्हाला ल्हानपनी खालील गोष्टींसाठी पुने आवडायचे
१) चहात पाव बुडवुन खायला भेटतो
२) केक क्रिमरोल खायला भेटतो; आईस्क्रिम खायला भेटते.
३) पुन्यात डांबरी रस्ते आहेत
४) पुन्यात शिमिंट ची घरे आहेत
५) वेगवेगळ्या रंगाच्या ट्युबलाईटीच्या पाट्या आहेत
६) पुन्यात नळाला लई जोरात पानी येते
७) पुन्यात भरजारी पोषाखाचे ब्यांडवाले आहेत
८) पुन्यात रहरदारी हाकायला पोलिस असतो.
९) पुन्यात रिक्षा आहेत
.
.
.
( आता पुनेरी)

पुने तिथे काय उने

काय गडबड आहे रे पोरांनो. मला जरा सुखाने जगू द्याल की नाही.

अजुन चालुच ए का?

चांगला लिहिला आहे हा अनुभव. मला तरी आवडला बाई. इतरांना काय म्हणायचं असेल ते म्हणोत.