झेपावत्या धरेला गगना कवेत घेई
अंगांग तृप्त कर तू मज लेवू दे निळाई
आधार मीच होते दुबळ्या जगास सार्य़ा
माझ्या मनातूनी का पण शोधते निवारा
जेव्हा तुला पहाते हरपून भान जाई
देतोस रंग ओले माझ्या सुन्या मनाला
क्षितिजास रेखिसी अन सौभाग्यरूप माला
घे जिंकूनी मला तू अपुल्या गृहास नेई
- स्वानंद
प्रतिक्रिया
19 Dec 2010 - 12:51 pm | काव्यवेडी
छान कविता !!
20 Dec 2010 - 8:01 pm | संजयशिवाजीरावगडगे
मस्तच निळाई
20 Dec 2010 - 8:26 pm | प्राजु
मस्तच!! खूप छान आहे कल्पना.