भस्म्या !!

अप्रतिम, खरंच विचार करायला भाग पाडलंत!! एक नंबर =D> =D> =D>

मी ॠचा

र॑गुनी र॑गात सार्‍या र॑ग माझा वेगळा !!

खुप मौलीक विचार मांडलेत!!
पण गद्य आहे की पद्य?

पद्य आणि गद्य दोन्ही छान आहे... :)

मदनबाण.....

"Intelligence is what you use when you don't know what to do."
Jean Piaget

छान मांडलं आहेस! तळटीप माथ्यावरपण शोभून दिसेल! :-)

अरुंधती

http://iravatik.blogspot.com/

भिडलं. पद्य व गद्य दोन्हीही नेटकं व विचार करायला लावणारं.

लेख फार आवडला. अश्रद्धेचा भस्म्या रोग : ) .... मस्तच अपर्णा.

माझ नीरीक्षण - स्वतःला वैचारीक , सुधारक, आधुनिक, पुरोगामी सिद्ध करण्यासाठी , स्वतःचा फार विज्ञान्-निष्ठ दृष्टीकोन ठसवण्यासाठी , दिसेल त्याच्या श्रद्धेवर घाला घालायचा हेच काही लोक शिकलेत.
स्वतःची रेषा लांब करण्यासाठी दुसर्‍याची रेषा पुसलीच पाहीजे का? दुसर्‍याच्या श्रद्धेची टवाळी केलीच पाहीजे का?

सवतचि भासे मला| दूती नसे ही माला||
नच एकांती सोडी नाथा| भेटू न दे हृदयाला||

सदर लेखन मुखपृष्ठावर विराजमान झाल्यास आश्चर्य वाटायला नको...!
कविता आवडली हे वे.सां.न.ल.
आणि हो, भाशा पन आवरली :)

भारतीय रेल्वे हागणदारीमुक्त कधी होणार देव जाणे !

सुरेख.
गद्य व पद्य दोन्ही आवडले.

अभिज्ञ.

अग्गदी वाक्य अन वाक्य आवडलं. प्रचंड आवडलं.
ज्यानं आपल्या मातीत खेळलेलं आहे, गुडघे-कोपरं फोडुन घेतली आहेत, तीच माती खेळताना त्या जखमांवर लावली आहे, त्या प्रत्येकाला ह्या लेखनातल्या वाक्यावाक्यातला अर्थ, त्यातुन उभं राहणारं गावाकडचं जगणं सगळं नजरेसमोर छान उभं राहिल जसं मला हा अनुभव आला. :)

छान लिहिलंत. फार फार आवडलं.

खूपच छान कविता...आवडली . निसर्गाचे भान ठेवले नाही तर निसर्ग आपल्याला ठेवणार नाही. मग बसा ग्लोबल वार्मिंग वाढले करत...पाऊस नाही पडत म्हणून रडत...

अवांतर : टारझनच्या प्रतिसादाने डोळ्यात पाणी आले...हसुन हसुन =))

***********************************************************
http://shilpasview.blogspot.com/

(जागरूक)बेसनलाडू

एकूण विचार आवडला, पण अश्रद्ध माणसं सरसकट गोष्टी ओरबाडतच सुटतात हे दुसर्‍या टोकाचं विधान झालं! डोळस विचार आणि अश्रद्धपणा एकाच माणसाच्या ठायी असू शकतो.

अदिती

आवडली.
मस्तच!
- (सर्वव्यापी)प्राजक्ता
http://www.praaju.net/

हाही छान विचार

फारच छान ...
binarybandya™

मस्त!
>>'अति' शिकून तुम्हाला 'भस्म्या' झालाया.<< खरच!
आणि भ्रष्ट लोकांना अति खावून भस्म्या झालाय.

तळमळीची भावना पण काहीशी बाळबोध वाटली.

'एक होता कार्व्हर' मध्ये समर्पक उदाहरण आहे. वरील भूमिका बाळगणार्‍या गावरान शेतकर्‍यांनी सतत पिकं घेऊन मातीचा कस घालवला. शेरात चार बुकं शिकलेल्या कार्व्हरने भुईमुगाचं पीक घेऊन जमिनीतलं नत्र वाढवलं. जमीन सुपीक झाली.

प्रदूषणाच्या कड्यावर येऊन पोहोचायचं मुख्य कारण म्हणजे आपली निसर्गावरील अश्रद्धा.

कड्यापर्यंत वगैरे लिहायला सोपं असतं, पण कड्यावरून कोसळणं ची तुमची व्याख्या कळली तर बरं होईल. म्हणजे गेल्या चार अब्ज वर्षांत, मनुष्याच्या सहाय्याशिवाय निसर्ग किती वेळा कड्यावरून कोसळला आहे हेही तपासून बघता येईल. कार्व्हरला तुम्ही अश्रद्ध म्हणाल काय? 'शेरी' संस्कृती नसती तर कार्व्हर निर्माण झाला असता काय?

पर्यावरणवादाच्या नावाखाली काही भंपकपणा चालतो त्याला माझा देखील विरोध आहे. पण निसर्ग देव म्हणून आंधळी पूजा करण्यापेक्षा त्याची फळं खाऊन समृद्ध होऊ आणि निसर्गालाही समृद्ध करू अशी भूमिका, विश्वास, श्रद्धा हवी.

'शेरी' संस्कृती नसती तर कार्व्हर निर्माण झाला असता काय? :S
... ह्याच्या अर्थ थेट असा होतो कि, शास्रज्ञ निर्माण होण्यासाठी केवळ शहरी संस्कृतीच कारणीभूत ठरते. हे पटंत नाही. कारण ज्या शोंधामुळे मानवी जीवनात आमूलाग्र बदल झाले, त्या शोधांचे जनक सगळेच काही शहरात जन्मले नव्हते, ना त्यांचे सगळे शिक्षण शहरात झाले होते.

माझ निरीक्षण - स्वतःला वैचारिक , सुधारक, आधुनिक, पुरोगामी सिद्ध करण्यासाठी , स्वतःचा फार विज्ञान-निष्ठ दृष्टीकोन ठसवण्यासाठी , दिसेल त्याच्या श्रद्धेवर घाला घालायचा हेच काही लोक शिकलेत.
स्वतःची रेषा लांब करण्यासाठी दुसर्‍याची रेषा पुसलीच पाहीजे का? दुसर्‍याच्या श्रद्धेची टवाळी केलीच पाहीजे का?..............वा सुंदर..अगदी मनातल बोललात

अतिशय आवडले !!

लेखन मनस्वी आहे म्हणून स्तुत्य आहे.

कल्पना मात्र भाबडी वाटते.

माझे आयुष्य बहुतेक "प्रगत गावांत" आणि शहरांत गेले. तरी "मागास खेड्यांत" मी अनेक महिने राहिलेलो आहे. पारंपरिक ग्रामीण शेतकीने सुद्धा जमिनीची धूप गेलेली मी बघितलेली आहे. मावळात मी होतो, तेथे "ठाकर" या जमातीच्या भटक्या वस्तींमध्ये लसीकरणाला फार विरोध होता. वस्तीच उठून पळून जात असे. ही समस्या सोडवण्यासाठी ठाकरांचा मनुष्य म्हणून मान करूनच काही जमू शकते, हे शिकण्यास फार वेळ लागत नाही. (महाराष्ट्र शासनाचा आरोग्य विभाग म्हणजे ब्रिटिशांचा प्लेग-लसीकरण विभाग नव्हे - पोलीस-सैनिकांच्या बळावर लसीकरण करणार नाही!)
पण लसीकरण-विरोधाच्या श्रद्धेचा मान केला तर सर्वांचेच नुकसान होते.
- - -

मनुष्य म्हणून कवितेतल्या "मी"चे अवमूल्यन कोणी केले तर निंद्य आहे, मान्य. कुठल्याही मनुष्याचे अवमूल्यन करू नये. पण त्याची सरमिसळ कवितेत "मी"च्या सर्व कृतींच्या अवमूल्यनाशी केलेली आहे.

ही सरमिसळ केल्यामुळे नीरक्षीरविवेक हरवलेला भाबडेपणा आलेला आहे, असे मला वाटते.
- - -

शिवाय "पाखरांसाठी आंबे राखून ठेव" असे कवितेतल्या "मी"चा बा म्हणतो. हे बहुधा हल्लीच्या पर्यावरणवाद्यांच्या सांकेतिक "सेव्ह बर्ड्स" नाचल्यासारखेच असावे. सांकेतिक नसते, तेव्हा खरेखरचे धान्य पक्ष्यांपासून दूर ठेवायला पारंपरिक शेतकरी गोफणीने पक्षी मारतात, ते तुम्हीही बघितलेच असेल. पारंपरिक श्रद्धा जीवमात्राची संकेतापेक्षा अधिक, खरोखरची काळजी घेते, असा काही भाबडेपणा कवितेत दिसतो.

पुन्हा : मनस्वी असल्यामुळे कविता कविता म्हणून स्तुत्य आहे.