तायडीचे पोहे भाग १

तायडीचे पोहे १

कांदा पोहे या विषयावर अत्ताच काही लिहायचे नाही असे ठरवले होते. मुख्य म्हणजे उगाच ब्लॉगवाचून आमचे (दिव्य) विचार जर समजा उपवर मुलीला समजले आणि तिला ते एखाद्यावेळी पटत नसले तर ती उगाच काढता पाय घ्यायची. पण सध्या ब्लॉग जास्त प्रिय असल्याने एक तरी प्रकरण लिहावेच असं ठरवलं आहे. बायकोचं काय आहे? आयुष्य पडलं आहे तिच्यावर प्रेम करायला ! (ही ओळ तात्पूर्त्यास्वरुपाची असून ! नंतर अदृष्य झाल्यास आश्चर्य मानू नये)

हीच गोष्ट कथाकथन स्वरुपात देखील उपलब्ध आहे. व्हिडो चे ५ भाग आहेत व लेखाचे दोन. निवांत वेळ असेल तर कथाकथन ऐका, अन्यथा लेख आहेच !

व्हिडो: भाग१, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५
लेख: भाग १ (हाच), भाग २

भाग १

कथा घडते एका अटोपशीर व ब-यापैकी मोठ्या पण पुण्यापेक्षा छोट्या शहरात. त्याला आपण आटपाटनगर म्हणूया. माझा आते भाऊ जो माझ्याच वयाचा आहे त्याचं लग्न ठरलं होतं. त्याच्या लग्नसमारंभास उपस्थित राहता यावं म्हणून मी भारतात गेलो होतो- हे आजवर सगळ्यांना सांगितलेलं खोटं कारण तुम्हाला सांगणार नाही! खरं तर मी गेलो होतो स्वत:च्या लग्नासाठी मुलगी पहायला. उगीच ताकाला जाऊन भांडं कशाला लपवा? त्याच्या लग्नाला माझ्या दृष्टीने वेगळं महत्त्व प्राप्त झालं होतं. एक तर त्या निमित्ताने भारतात जाऊन स्वत:च्या लग्नासाठी मुली पहायच्या होत्या, शिवाय त्याच्या लग्नाकडे रंगीत तालमीच्या दृष्टीनेही पाहता आलं असतं. त्यामुळे त्याचं लग्न जणू काही माझंच लग्न असल्यासारखं मी मनावर घेतलं होतं. कपडे खरेदी पासून मांडव परतणी पर्यंतचे सगळे विधी लक्ष देवून पाहायचे असं ठरवलं होतं. शिवाय बारकाईने सगळीकडे लक्ष दिल्यास एखादवेळी हवा तो "गड" ही सर झाला असता. म्हणून इथून निघतानाच सर्व शक्यतांचा विचार करता चांगले कपडे खरेदी केले. नखशिखांत बदल असे संबोधन देता यावे म्हनून केसांचीही नवी रचना करून आम्ही स्वत:मध्ये अमूलाग्र बदल घडवून आणला होता. भले भले कधीही स्क्रॅप न करणारे मित्र व अर्थातच काही (पश्चातदग्ध) मैत्रिणी आश्चर्याचा पारावार न राहिल्याने मला स्क्रॅपून तो मीच असल्याची खात्री करुन घेत होते. त्यामुळे या हंगामात आमचे जय बजरंगा होवून जाईल अशी खात्री वाटत होती!

आजकाल अमेरिका म्हटल्यावर जसं काही अमेरिकेने भारतावर १०० वर्ष राज्य केलं होतं व अमेरिकेत पाय ठेवले की परकीयांचे डोके छाटले जाते असा समज करुन घेतल्यागत सगळ्या पोरींचे मायबाप व खुद्द पोरी "नको रे बाबा ती अमेरिका" चा सूर लावत आहेत. शिवाय अमेरिकेतल्याच ज्यांची लग्ने ३०-३५ वर्षांपूर्वीच आटोपली आहेत अशा काही फितूर आज्यांनी "मैत्रीण" सारखे उपक्रम सुरु करुन विमानात बसतानाच त्यांच्या या नव्या मैत्रिणीला नव-याची तक्रार कुठे करायची अशी माहिती पुरवणारी पत्रके वाटायचे उपक्रम हाती घेतले आहेत. आज्यांना आपण आपल्याच नातवाच्या पायावर धोंडा हाणीत आहोत हे कुणीतरी सांगाय पायजे. असो.

तर माझ्या स्थळांच्या यादी मध्ये आटपाटनगरातल्याच एका मुलीचे स्थळ होते. अनायसे मी आटपाटनगरात आलोच होतो तर मुलगी पाहून घ्यावी असं सगळ्यांच म्हणणं पडलं आई बाबा आटपाटनगरात नव्हते म्हणून मुलगी पहायला जाताना सोबत कोणाला न्यावे हा गहन प्रश्न पडला होता. आतेभावाच्या लग्नाचा स्वागत समारोह संध्याकाळी साताला सुरु होणार होता. पाच वाजता जाऊन मुलगी पाहण्याचा कार्यक्रम आटपून संध्याकाळच्या कार्यक्रमाला हजर व्हावे असा बेत ठरला. बाकी सगळी जवळची मंडळी स्वागत समारंभाच्या तयारीत व्यस्त असल्याने सोबत येण्यासाठी म्हणून कोणी उपलब्ध नव्हते. मग आमच्या बाबांनी एका काकांचे नाव सुचवले. "महाडेश्वरकाका !". मी त्यांना या पूर्वी कधी भेटलो नव्हतो, पण बाबा म्हणाले "एक तरी वयाने थोर पुरुष माणूस सोबत पाहिजे", मग निमूटपणे मी पूर्णत: अनोळखी महाडेश्वर काकांना सोबत नेण्याचे कबूल केले. महाडेश्वर काकांना कधी येताय हे विचारण्यासाठी फोन केला तर काकांनी पलीकडून मलाच प्रश्न केला "काकूला येऊ दे का रे?" काका बरेच काकूंच्या आज्ञेतले दिसत होते. किंवा काकूला नेले नाही तर संध्याकाळी घरात मानापमानाचा फड रंगायचा, अशी काही अवस्था काकांची झालेली दिसत होती. आता हो म्हणावे तरी आणखी एका अनोळखी व्यक्तीला घेऊन जाणे आले. नाही म्हणावे तर काकांची पंचाईत व्हायची. शेवटी हो नाही करत मी काकूंना घेवून या काही अडचण नाही असं म्हणून फोन ठेवला.

पाच वाजता आम्ही तुम्हाला घ्यायला येतो असा पोबाचा (पोरिचया बाबा(पा)चा) निरोप आला. मी संध्याकाळी मुलगी पहायला जायचे म्हणून तयारीला लागलो. माझी ही पहिलीच वेळ असल्याने थोडं टेंशन होतं. आपल्याला कोणी तरी पाहणार अशी जीवनातली पहिलीच वेळ होती. कॉलेजमध्ये मला पाहून तोंड वळवणा-या किंवा अगदी रस्ताबदलून जाणा-या मुलीच आजवर माहित होत्या. वाहतूक सिग्नल लागला तर मागे आम्ही आहोते हे पाहून सिग्नल तोडून जाणा-या वीरांगणाही पाहिल्या आहेत. तेव्हा मला "भावी नवरा" या नजरेने पाहणारी कन्या पहिल्यांदाच पाहणार होतो. त्यामुळे वाईट दिसून आपला चानस का घालवावा या विचाराने मी जरा केस वगैरे व्यवस्थित करत होतो. नेमका मी आरशात बघताना मला माझ्या आते बहिणेने बघितले व ती हसत हसत पळत सुटली. तिने सगळ्यांना "दादा कसं करतोय" ते अगदी साभिनय करुन सांगितलं. सर्वांनी मग चेष्टा करण्याचा आपापला वाटा उचलला. आतेबहिणीला दादाची आणखी मजा बघायची होती म्हणून तिकडे मला पण यायचं म्हणून आमच्या मागे लागली. आणखी न चिडवण्याच्या अटीवर मी तिला नेण्याचं कबूल केलं.

थोड्याच वेळात महाडेश्वर काका आमच्या घरी आले. वय झालेलं असलं तरी केस एकदम काळेकुळकुळीत छान मागे फिरवून व्यवस्थित बसवलेले, जाड चौकोनी चष्मा. पण हा व्यवस्थितपणा फक्त चेह-यापर्यंतच मर्यादित होता. पूर्णबाह्यांचा फिकट रंगाचा उभ्यारेषांचा शर्ट पहिलं बटण न लावता तसाच मोकळा सोडलेला. अस्तन्या मोठ्यामोठ्या घड्याकरुन वर चढवलेल्या, शर्टाच्या खिशाला रेनॉल्ड्सचा पेन, कसली कसली कागदं पावत्या व डायरी यांनी भरल्यामुळे पोटुशाबाई सारखा दिसणारा खिसा ! काका असे तर काकू कशा असतील असा विचार करत होतो तेव्हड्यात महाडेस्व्हर काकू परस्पर तिकडे येतील असं काकांनी सांगितलं व ऐसपैस बसले. होता होता ५ वाजले. गाडी काही येईना व मी तयार होवून बसलो होतो. त्यामुळे थोडासा वैताग झाला. पोबाला फोन लावला. तर त्यांनी "गाडी पाठवलिये येईलच इतक्यात" असं सांगितलं. शक्य तितकं गोड बोलून मी काही हरकत नाही म्हणून फोन ठेवून दिला. शेवटी एकदा हो नाय करत साडे पाचला आमच्या दारात एक पांढरी मारुती उभी राहिली. त्यातनं एका व्यक्ती बाहेर आली व आमच्या घराकडे चालायला लागली. त्यांनी ब्लेझर चढवलेलं होतं. होता तो सूटच पण ब्लेझर सारखा लटकवून आले होते ते काका. पन्नाशीच्या आसपास असावेत. सुटलेले नसले तरी ब-यापैकी स्थूल. अजूनही उभ्या रेघांचा पिवळट शर्ट व गडद निळी पॅंट हाच पोषाख सर्वेत्तम आहे असे मानणारे. आल्या आल्या काकांनी वाघिणीचे दूध असलेल्या भाषेत पहिले वाक्य ठोकले "माय सेल्फ मिश्टर सावळेश्वर, केम हिअर फ्रॉम मिश्टर कार्लेकर टू रिसिव्ह मिश्टर ग्रूम" एका वाक्यातले तीन मिश्टर, व्याकरणातल्या चुका व इंग्रजी बोलण्याचा अट्टाहास पाहून साहेब नक्की सरकारच्या कुठल्यशा खात्यात (BE नसूनसुद्धा पाय-या चढत झालेले) अभियंते किंवा होवू घातलेले हापिसर असतील असा कयास बांधला.

आपल्याला काय करायचेय कोणी का असेनात भावाकडे आलेत म्हणून मी भावाला हाक मारली. तो बाहेर आला व मी पोबाच्या नावाने बोंबा मारत घरात गेलो. थोड्यावेळाने भाऊ आत आला व म्हणाला "अरे ते तुझ्याकडेच आले आहेत." क्षणभर काहीच कळेना. नंतर मला साहेबी ईंग्रजीचा उलगडा झाला. मला त्यांनी ’उमेदवाराचा’ ’ग्रूम’ करुन टाकला होता. मी बाहेरच्या खोलीत गेलो. मला पाहून सावळेश्वर जागचे उठले माझा हात बळंच हातात घेतला व हात पुढे विकट हास्य करत म्हणाले " हॅ हॅ सॉरी वि कुड नॉट कम हिअर इन अमेरिकन टाईम ", सावळेश्वरांच्या वाक्यचा अर्थ लावण्याचा मी प्रयत्न करतोय असे भाव माझ्या चेह-यावर दिसताच त्यांनी पुढचं वाक्य टाकलं " हॅ हॅ, वि आर इंडिअन सो वि कम ऑन इंडिअन टाईम, हॅ हॅ हॅ. वि आर नो डिसिप्लिन्ड लाईक अमेरिका." माणूस मराठी न बोलण्याचा व चुकीचं इंग्रजी बोलण्याचा विडा घेवून आला होता वाटतं. पोरीचा बाप असा मग पोरगी कशी असेल असे विचार करायला लागलो. पण थोड्या वेळाने त्यांनीच उलगडा केला की ते मिश्टर कार्लेकरांचे शेजारी असून मला फक्त न्यायला आले होते. कार्लेकर म्हणाजे ज्यांची कन्या आम्हाला सागून आली होती ते. हा असला सासुरवास फक्त १० मिनिटांचा होता म्हणून मी देवाचे आभार मानले.

"शॅल वी लीव्ह?" अस सावळेश्वर म्हणाले व आम्ही कारच्या दिशेने निघालो. मी विचार करता करता चाललो होतो सवयीमळे दरवाजा चुकलो व चालकाच्या दिशेने गेलो तर सावळ्या "हॅ हॅ हॅ" करुन चित्कारला, "वि हॅव राईट हॅंड ड्राईव्ह इन इंडिया" मी पण म्हणालो "होय होय विसरलोच होतो" हे वाक्य मी बोले बोले पर्यंत सावळेश्वरांनी अदबीने कारचा दरवाजा उघडून दिला. आत बसल्या बरोबर मी (भारतातला दुसराच दिवस असल्याने) बेल्ट लावला. तेव्हा सावळेश्वरच्या जोडीने महाडेश्वर पण "हॅ हॅ हॅ" करुन हसायला लागले. सावळ्यानी भारताची माहिती द्यायला सुरु करण्यापूर्वी मी ताबडतोब बेल्ट काढून टाकला व बेल्टची छोट्या शहरांमध्ये कशी आवश्यकता नसते याचे आख्यान मीच सुरु केले. मला मध्येत आडवत सावळ्याने "हाउ मच द पोलीस चार्जेस यू फॉर नॉट विअरिंग बेल्ट?" प्रश्न केला. मी म्हटलं "तिकडे काय आपला ट्राफिक पोलीस नाही त्यामुळे पटवापटवीची भानगड नसते. २५ डॉलर पासून ७५ डॉलर दंड होवू शकतो" सावळेश्वरांनी गणित करायला एक दोन मिनिट घेतले व म्हणाले "थ्री थाउजंड रुपिज?" मी म्हटलं "हो" लगेच महाडेश्वरांनी आपले म्हणणे मांडले "बरोबर आहे हो तिकडे लोकांचे पगार पण जास्त असतात त्यामुळे त्यांना परवडत असेल". मला आता असल्या चर्चाकरुन पकायला लागलं होतं. तेवढ्यात एक बाईकवर पोरगा आडवा गेला सावळेश्वरांना ब्रेक मारावा लागला. "नॉनसेन्स!" माझ्याकडे बघून "सॉरी हां !, दिज यंग बॉईज जस्ट डोन्ट नो हावू टू ड्राईव्ह !" मग भारतातली पोरं कशी टुकार आहेत यावर त्यांची रसना रचना कराययला लागली. एकूणात सावळ्याने माझा जन्म अमेरिकेतच झाला असून मला भारताची अजिबात माहिती नाही असा ग्रह करुन घेतला असावा. कारण मिळालेल्या प्रत्येक संधीवर सावळ्या भारतातल्या प्रत्येक गोष्टीवर तोंड्सुख घेत होता. मला भारतात येवून दोनच दिवस झाले असल्याने मी मला न पहायला मिळणा-या गोष्टी पाहण्यात गुंतलो होतो. रस्त्याने मध्येच एक खड्डा लागल जो की सावळ्याला दिसला नसावा. "सो मच करप्शन दिज डेज आय टेल यू. दिज गर्व्हमेंट सर्व्हंट्स" असं म्हणून काकांचा वरवंटा सरकारी अधिका-यांवर फिरायला लागला. त्यांच्या तोंडचा पट्टा त्यांच्याच गळ्यात बांधावा म्हणून मी "काका तुम्ही पण गव्हर्नमेट सर्वंट आहात ना" अशी आठवण करुन दिली. काकानी आधी थोडंसं रागानं माझ्याकडे पाहिलं व "यूवर सेन्स ऑफ हूमर ईज गुड हां ! असं म्हणून पुन्हा हॅ हॅ हॅ करुन हसले."

काकाची गाडी भारतावरुन स्थळाची माहिती व मार्केटिंगवर यायला लागली. "आय टेल यू, मी ऍंड मिष्टर कार्लेकर व्हेरी क्लोज फ्रेन्ड्स. जस्ट लाईक फॅमिली. बॅक इन १९८० ऑन फर्स्ट ऑफ ऑगस्ट वि जॉइनड अवर सर्विस ऑन द सेम डे!" मी मनातल्या मनात काका तुम्हाला नोकरी लागली तो सुवर्ण दिवस १५ ऑगस्ट असो वा २६ जानेवारी वा १४ नोव्हेंबर मला काय फरक पडणार होता त्याने? तरी काका सुरुच होते: "देन मी ऍंड मिश्टर कार्लेकर बॉट द प्लॉट ऑन द सेम अरिआ. एकदम साईड बाय साईड." काका तुमची व कार्लेकरांची कबरही अगदी साईड बाय साईड खोदतो असा विचार बोलून दाखवावा अशी खुमखुमी आली होती पण फोटोतल्या सुंदर कन्येचा चेहरा आठवून मी तो विचार मनातच ठेवला. काका आता जाम सुटला होता. "देन वि बोथ बिल्ट द हाऊस ऑन द सेम प्लॉट. विथ सेम प्लॅन. वि फिनिश ऑन सेम डे बरं का. देन द क्वश्चन केम. विच होम टू हूम. बट आय सेड टू मिस्टर कार्लेकर. यू आर लाईक माय येंगर ब्रदर टेक विचेवर वन यू वांट. बट रिअल ब्यूटी इज अहेड. वि बोथ हॅव टू डॉटर्स बॉर्न अरांउड सेम टाईम. काका इथे चुकलात तुम्ही सेम डे असायला हवं होता. असं मी नेहमी प्रमाणे मनातच म्हणालो. काका काही आवरत घ्यायला तयार नव्हते ! "आय टेल यू फर्दर. दे स्टडिड इन सेम स्कूल. बोथ ऑफ देम गॉट ऍडमिशन इन द सेम इंजिनिरिंग कॉलेज". काका आता जाता जाताल आमचीही पोरगी बघून जा म्हणतात की काय असं वाटाय्ला लागलं ! म्हणजे पुढच्या वेळी एखादा बकरा आणायला ते कार घेऊन गेले असते तर त्यांना सांगता आलं आसतं "बोथ ऑफ देम हॅड पाहण्याचा कार्यक्रम बाय ए सेम गाय ऑन द सेम डे" ! (ऍन्ड बोथ ऑफ देम गॉट रिजेक्टेड!)

आता जसं जसं घर जवळ येवू लागलं तसं काका आता रुळ बदलून पोरीवर आले. "आय टेल यू व्हेरी इनोसंट गर्ल्स. आय सीन देम ग्रो. आय टेल यू , व्हेरी व्हेरी इंटेलिजंट. देअर फॅमिली इज फुल्ल ऑफ जंटलमेन". आम्ही मनात "का हो फॅमिलीत फक्त झंटलमनच का, झंटलमनांच्या बायका कायमच्या माहेरी गेल्या का काय?" आता गाडी मुख्य रस्ता सोडून आतल्या गल्ल्यांमध्ये घुसत होती. ते पाहून जरा मला हायसं वाटत होतं. पण सावळेश्वर भलतेच पेटले होते. घर येईपर्यंत मुलीचं व त्यांच्या खानदानाचं वर्णन ठरल्याप्रमाणे संपत नव्हतं. व काका तावातावाने खडान खडा माहिती सांगायला लागले. मध्येच महाडेश्वरांनी थोडा विषय बदलायचा प्रयत्न केला पण त्यांनी त्यांना अजिबात दाद लागू न देता आपलं राहिलेलं आख्यान सुरु केलं. काका आता मुलीच्या पाचवी पासूनचे परीक्षेत मिळालेले मार्क सांगत होते. काहीही म्हणा काकांच्या स्मरणशक्तीची दाद द्याययला हवी होती. उपवर मुलीचे मार्क, स्वत:च्या मुलीचे मार्क, मार्क कमी असतील तर त्या त्या वर्षीची कारणे शिवाय जोडीला कार्लेकरांच्या धाकट्या मुलीचे मार्क व स्वत:च्या धाकट्यामुलीचे मार्क खाड खाड सांगायला लागले होते. "व्हेरी स्कॉलर गर्ल्स आय टेल यू, आय हॅव मेड हॅबिट ऑफ रिडिंग इंग्लिश न्यूजपेपर्स टू माय गर्ल्स. एव्हरी मॉर्निंग दे मस्ट रीड न्यूज पेपर. ऑदरवाईज आय हॅव टोल्ड देअर मदर नॉट टू गिव्ह देम ब्रेक फास्ट." एका हातात टाईम्स व एका हातात प्लेट घेवून ब्रेकफास्ट मागत असलेला काकांचा भावी जावई माझ्या डोळ्या समोर तरळून गेला.
"सोशली व्हेरी ऍक्टिव्ह गर्ल. शी राईड्स हर ओन स्कूटी. यू गेस्ड इट राईट. मिष्टर कार्लेकर ऍन्ड आय पर्चेस्ड टू स्कूटीज ऑन द सेम डे "!
माझ्या मनात मुलीची प्रतिमा तयार होत होती. फोटो मध्ये अगदी निरागस दिसणारी कन्या व तिच्या सारखेच सेम सेम आयुष्य असणारी सावळेश्वरांची कन्या दोघी एकाच रंगाच्या स्कूटीवर बसून एकाच रंगाचा ड्रेस घालून कॉलेज ला निघाल्या आहेत. तेवढ्यात एकाच वेळी दोघींच्या आया (अर्थात सारख्यच रंगाची साडी घातलेल्या) एकाच वेळी ओरडत बाहेर येतात व पोरीला विसरलेला डबा (ज्यात एकच भाजी आहे) देतात. व पोरी एकाच वेळी टाटा करुन एकाच वेळी गाडी सुरु करुन निघून जातात असे स्लो मोशन मध्ये एक चलचित्र माझ्या डोळ्यासमोर घडून गेले.

सावळ्यावर स्थाळाची माहिती देण्याचे काम सोपवले आहे हे एव्हाना माझ्या लक्षात आले होते. त्यामुळे माझी माहिती तिकडे गेल्यावर पोबा काढणार आहे हा अंदाज आम्ही बांधला.
सावळ्याचा रेडिओ मिर्चीच्या आरजे प्रमाणे अखंड बडबड करीत होता. आता मी सावळेश्वरांच्या मार्केटिंग कडे दुर्लक्ष केले व मनात विचारायच्या प्रश्नांची यादी सुरु केली. पहिलीच वेळ असल्याने थोडं टेंशन होतंच. मुलगी खरंच फोटो प्रमाणे असेल का? फारच तोफखाना निघाली तर आपण आपला किल्ला कसा लढवायचा? आपणही हुशार आहोत हे दिसावे म्हणून कोणते विषय काढायचे? मुलीच्या स्वभावाचा ढंग समजून घेण्यासाठी व तिच्याबद्दल जास्तीत जास्त माहिती मिळेल असे कोणाते प्रश्न विचारायचे? महत्त्वाच्या विषयावर तिची काय मते आहेत हे जाणून घेण्यासाठी काय करता येईल? अशा प्रश्नांची उजळणी माझ्या मनात चालू होती.
सावळेश्वर आता मुलीच्या आईच्या माहेरावर आले होते. "आय टेल यू. देअर मदर इज फ्रॉम बस्वकल्याण. ए वन टाउन आय से. बसवकल्याण गर्ल्स व्हेरी कल्चर्ड. नॅचरल ब्युटी आय विल से. दे विअर द आबोली गजरा ऍंड लॉंग वेणी. व्हेरी डिसेन्ट". काकांना कदाचित भूतकाळ आठवायला लागला होता! "व्हेन मि. कार्लेकर गॉट अ मॅरेज प्रपोजल. आय आस्कड हिम. व्हेअर इज द गर्ल फ्रॉम. ही टोल्ड मी शी इज फ्रॉम बसवकल्याण. आय सेड क्लोज यूवर आईज ऍंड गेट मॅरिड !!! आय एम ग्लॅड ही फॉलोड माय ऍडवाईज, नाऊ सी हाऊ हॅपी ही इज. सो माय ऍडवाईज नेव्हर गोज फेल.माय मिसेस इज ऑल्सो फ्रॉम बसवकल्याण !" असं म्हणून सावळ्याने स्वत:च्या बायकोचं अप्रत्यक्षपणे कौतुक करुन घेतलं होतं.

तेवढ्यात त्यांनी एकदम फोन काढला हॉलो वगैरे काही न बोलता "टू मिनिट्स टू अराईव्ह" एवढंच बोलून फोन ठेवून दिला. आमची कार आता एका घरापाशी येवून थांबली. हिंदी कौटुंबिक सिनेमात अमिताभ, त्याचे दोन लेक, दोन्ही सुना व नातवंडे एकाच रंगाचे कपडे घालून जशी फोटोसाठी उभी राहतात तसं एक एख्खं कुटुंब एका घराच्या मुख्य दाराच्या आत उभं असलेलं दिसलं. कपडे मात्र त्यांनी मराठी सिनेमाच्या हिशोबाने घातले होते. तेवढ्यात त्यांच्यातला अमिताभ म्हणजे कुटुंब प्रमुख सरसावून घराच्या द्वारापाशी आला व बाकी मंडळी माझ्याकडे पाहून आत निघून गेली. बहुतेक मला पाहून त्यांचा उत्साह मावळला असावा. मी कारचा दरवाजा उघडून बाहेर आलो. कुटुंबप्रमुख माझ्याजवळ आले. मध्यमवर्गीय हेड्क्लार्क किंवा विद्यापीठात आपल्याला माहित नसलेल्या हुद्द्यावरचे अधिकारी दिसावेत तसे दिसत होते. केस अर्धे पिकलेले व अर्धे कलप करुन काळे, कलप लावायचे खेळ संपवून आता वय स्वीकारल्या सारखा चेह-यावर भाव. कपाळाला अष्टगंधाचा एक छोटासा ठिपका. त्यांनी पुढे येवून हस्तांदोलन केलं गृहस्थ मराठीत बोलले "फार उशीर नाही ना झाला आम्हाला गाडी पाठवायला" त्यामुळे जरा बरं वाटलं

घरात पाय ठेवला वर स्वामींची भव्य तसवीर. त्याच्या समोरच्या भिंतीवर दुस-या कुठल्यातरी स्वामींची त्याहूनही भव्य तसवीर. माणूस धार्मिक दिसतो असा विचार करत स्थनापन्न झालो. घरातला शोकेसवर नजर गेली. कायद्याची व धार्मिक पुस्तकांचा ढीग लागला होता. काका धार्मिक असून कायद्याचं पालन करणारे असावेत असा एक निष्कर्ष आम्ही काढला. घरात पोरीने केलेल्या कलाकृती लटकवल्या होत्या. कधीकाळी दोन्ही कन्या लहान असताना काका काकू मनालीला गेले असावेत तिथला एक फोटो मोठा करुन लावला होता. मोठी कन्या लहानपणी फारशी स्मार्ट दिसत नव्हती हे लक्षात आल्यावर थोडंसं मन खट्टू झालं. पण त्यात काय एवढं असं म्हणून आणखी कुठे काही तिचा फोटो दिसतो का ते पहात होतो. पोबाने प्रवासाची चौकशी केली. थोड्या इकडच्या तिकडच्या गप्पा सुरु झाल्या. मग पोबाने माझी प्राथमिक परेड घ्यायला सुरुवात केली. शिक्षण कुठे झाले, नोकरी केव्हा लागली, कंपनीचं नाव, कोणत्या क्षेत्रात कार्य करतो, तंत्रज्ञानाचे नाव वगैरे वगैरे माहिती विचारली. मग आमचे कार्यक्षेत्र असलेले तंत्रज्ञान समजून घेण्याचा निष्पळ प्रयत्न पोबाने केला. पण गडी हार मानायला तयार नव्हता. त्यांच्या शंकांचा मेरु अर्धा वगैरे पार करण्यात १०-१५ मिनीटे गेली.
चर्चा अर्धवट सोडून पोबाने बसल्या जागी "पोहे झाले असतील तर पाठवा बाहेर" अशी आज्ञा केली. मी पोबाच्या कोणत्यातरी प्रश्नाला उत्तर देण्यात मग्न होतो इतक्यात समोर पोह्याची डिश आली. खोबरं, कोथिंबीर घालून सजवलेले पोहे बाजुला व्यवस्थित चिरलेली लिंबाची फोड व एका चमचमत्या बर्फीचा तुकडा अशी सजवलेली डिश पाहून जरा बरं वाटलं. आधी डिश हातात घेतली व वर नजर करुन पाहितो तर काय ......