अजाण पक्षी सुजाण वारा
उन्मुक्तावर स्वच्छन्द पहारा
चुकवून अव्यक्तांच्या नजरा
उनाड पाऊस, अवखळ गारा
काळ्या डोही कातळपाणी
हिरवे असुनी रान अधाशी
वेशीवरती उभा थबकुनी
अवकाशीचा निळा प्रवासी
गंध मातीचा, धरा बहरली
पानोपानी ओजही सजले
डोळ्यांत कुणाच्या नीर निळे
हिरव्या तेजाने डोळे निवले
ये रे, ये रे ... अनंत याचना
जलदांचे अवगुंठन सरले
कोसळू लागल्या रेशिमधारा
धरतीचे मग मी पण सुटले !
© विशाल विजय कुलकर्णी
प्रतिक्रिया
25 Jun 2017 - 6:47 am | चांदणे संदीप
कविता आवडली!
मी पण = मीपन??
Sandy
27 Jun 2017 - 9:38 am | विशाल कुलकर्णी
ते खरेतर 'मी'पण असे होते, मोबाइलमधल्या स्पेलचेक्याने काशी केली बहुदा ;)
25 Jun 2017 - 2:15 pm | पद्मावति
सुरेख!
27 Jun 2017 - 9:39 am | विशाल कुलकर्णी
धन्यवाद