फॉर्मॅलीटी

हा हा हा.. छान.!
मी पण आता आधीच प्लेट मागून घेतो आणि जे आवडत नाही, जे संपणार नाही, ते आधीच काढून ठेवतो. कोणी काय म्हणायचे ते म्हणो.

वत्सा, गोष्टी साध्या सोप्या केलेल्या नेहमीच बर्‍या.

भिडस्तपणा दाखवलात तर असेच होणार.
मी खालील वाक्ये वापरतो. फटकळपणाचा शिक्का आहेच कायमस्वरूपी पण एकदा बोललो की आपण मोकळे :)
"मला अमुकअमुक पदार्थ आवडत नाही परंतु तो पानात वाढलेला आहे म्हणून मी तेवढाच खाईन."
"हा पदार्थ मी खाऊ शकत नाही, त्यामुळे तो पानातून काढून ठेवा. मी तो कुठल्याही परिस्थिती खाणार नाही आहे."
" मला हा पदार्थ फारसा आवडला नाही.तुम्हाला आवडला असल्यास तुम्ही परत हा करू शकता पण मला खाण्यासाठी (गृहीत)धरू नका."

आधी कुठेतरी वाचल्यासारखं वाटतंय.

निसोंनी डुआयडी काढला की काय?
जाता जाता, हे काथ्याकूट मध्ये हवे होते.. आणि टफिंच्या धाग्यापेक्षा फारच मिळमिळीत (चांगला वाईट हे काय ते तुम्ही ठरवा) आहे हे पण नमूद करतो..

मी नावडता पदार्थ सर्वात आधी संपवायचं ठरवला आणि तो पदार्थ संपल्यावर फॉर्मलिटी म्हणून म्हटले चांगला झालाय असे म्हणायचा अवकाश,तर क्षणाचाही बिलम्ब न करता माझे ताट त्या नावडत्या पदार्थने लगेच भरून टाकण्यात आले.

याच्या उलट झाले माझ्यासोबत. कोणाकडे गेले असताना मी म्हणालो पोहे चांगले झाले आहेत तर मित्र म्हणाला एवढं फॉर्मल नको बोलू :)

अवांतर:

मला वाटत बोलताना स्वत:च्या शब्दापेक्षा टोन कडे लक्ष द्यावे. एकच वाक्य वेगवेगळ्या टोन ने म्हटल्यामुळे लोक वेगवेगळे अर्थ काढतात.

उदा. एखादी भाजी खरात झाली असेल आणि आपण फॉर्मॅलिटी म्हणून "भाजी चांगली झाली आहे" असे म्हटले त त्या व्यक्तीला वाटू शकेल की थट्टा करत आहे.

जर एखादा पदार्थ खायचा नसेल तर इन्फॉर्मल व्हायच्या नादात - मी xyz कधीच खात नाही असे ठसक्यात म्हणू नये. मंद स्मित करावे आणि नको मला असे म्हणावे.

मी बाहेर कुणाकडे गेलो कि तिथे आदरातिथ्याचा भाग वा पारंपारिक चालीरितीचा भाग म्हणून चहा किंवा खायला न विचारताच आणुन ठेवले जाते. मला आयबीएस चा त्रास होतो म्हणुन मला काहीच नको आहे हे मी सांगतो. आयबीएस म्हणजे काय/ असा प्रश्न जिथे येण्याची शक्यता आहे तिथे पोटाचा त्रास आहे हे मी सांगतो. हे सांगितल्यावर 'असं कसं? घ्या हो थोडे. थोड्याने काही होत नाही.' अस म्हणून आग्रह केला जातो. मला आयबीएस चा त्रास होतो हे महान पातकाची कबुली द्यावी असे सांगावे लागते. जस जसा आग्रह केला जातो तस तशी माझी चिडचिड वाढत जाते. प्रत्येक ठिकाणी जवळपास हेच घडत. त्यांची सांगण्याची वा प्रेमळ आग्रह करण्याची पहिलीच वेळ असेलही कदाचित पण माझी सांगायची ही शंभरावी वेळ असते. त्यामुळे सुट्या पैशाला वैतागलेल्या कंडक्टरसारखी अवस्था होते. सुरवातीच्या काळात हा अत्याचार सहन करण्याची क्षमता होती. पण या दोन वर्षात तीही नाहीशी झाल्याने मला काही नकोच आहे हे मी स्पष्टपणे वा प्रसंगी थोडे उद्धटपणेही सांगतो. मग माझ्याकडे विक्षिप्त नजरेने पाहिले जाते. नातेवाईकांच्याकडे गेलो तरी परत परत तेच तेच सांगावे लागते म्हणून मी त्यांच्याकडे देखील जाणे टाळतो

या खाण्याच्या आग्रहावर एक डाकू डाव वापरावा.. मला हे पदार्थ वर्षभर खायचे नाहीयेत. तो अमुकतमुक मित्र वारलाय.. त्याप्रीत्यर्थ हे पदार्थ वर्षभर सोडलेत!
बात खतम.. यावर कोणीहि आग्रह करत नाही.

पहिली गोष्ट मला ताटामध्ये भरपूर पदार्थ वाढले की ते सगळे कसे संपवायचं याच जाम टेन्शन येते.

दुसरे माझ्या आवडीचे पदार्थ/भाज्या करतात खरे पण ते इतके वाढतात की ते सगळे पदार्थ आता माझ्या मनातून उत्तरले आहेत.

प्रत्येक वेळेस सांगून सुद्धा पुन्हा पुन्हा तेच रिपीट करत. मागच्या खेपेला सगळ्यांसमोर बायकोला सांगितलं की जेवायचं पान तू करत जा. बिचाऱ्या दोन्ही मेहवण्यांच्या बायका हिरमुसल्या पण मी व्यवस्थित जेवलो.
(सासुरवाडी मधील वागायची फॉर्मॅलिटी मी कधीच सोडून दिली आहे. बरोबर केले की चूक यावर धागा काढावा म्हणतोय.)

मि तर सासुरवाडि ला जेवायचेच बंद केले आहे.

१) मी कुणाकडे आणि कधीही गेलो तरी (आणि स्वतःच्या घरी सुद्धा) स्वतःचं ताट स्वतःच वाढून घेतो. त्यामुळे नावडते पदार्थ वाढून घ्यायचा प्रश्नच येत नाही .

२) जेवतांना सुद्धा मी कधीही कुणालाही मला वाढायला सांगत नाही. हवे ते पदार्थ, हवे तितकेच वाढून घेतो.

३) एखादे वेळी आग्रह झाला आणि मला नको असेल तर `आय एम डन!' म्हणून सांगतो.

३) आजतागायत ताटात एकही पदार्थ उरलेला नाही. :)

मुद्दा क्रमांक १, २, आणि ३ अवलंबले आहेत.

मुद्दा ४ ) ताटात काही उरणार नाही हे कटाक्षाने पाळतो. ताटात जर कोणता पदार्थ राहिलाच तर संपूर्ण जेवण झाल्याचे फील येत नाही. रुखरुख लागते.

एक उलटी सुचुवेशन आहे.

पोटात तर भूक आहे, जेवण ही उत्तम बनवले आहे पण यजमान काही आग्रह करत नाहीत अशा वेळेस फॉर्मॅलिटी बासनात बांधून खुंटीला अडकावी का?

बिंधास्त अम्का पदर्थ शिल्ल्क असेल तर वाढा! फॉर्मॅअलिटि इथ ही नको

हाहा समो, आता जेवणाची आमंत्रण मिळतात का रे!