बाबाची चप्पल

बाबाची चप्पल

फार तर पन्धरा सोळा वर्षान्चा असेन नसेन. बाबाची चप्पल माझ्या पायाला यायला लागली. मग कधी तरी बाबा घरी असताना बाबाची नजर चुकवून त्यान्ची चप्पल मुद्दाम घालून जाण हा स्वभाव बनला. बाबा चिडायचा म्हणायचे तुझी चप्पल घालून जा म्हणून. पण त्या चिडण्यात ही गम्मत वाटायची. का कोण जाणे पण त्या चपलेच्या स्पर्शात खुप खुप आपले पणा वाटायचा. बाबा सदोदित बरोबर असल्याचा भास व्ह्यायचा. बाबाने रागावून मग स्वताच्या चपले सारखी चप्पल आणून दिली. पण तरीही बाबान्ची चप्पल घालून घेण्यात जी गम्मत होती ती ह्या नव्या चपलेत नव्हती. बाबाला आवडायचे नाही आणि तेच मला आवडायच. परीक्षेला जाताना त्याची चप्पल घालून गेलो की खुप छान वाटायच. अगदी पेपर सोप्पा जायचा.

पाय मोठा झाल्यावर मग ती चप्पल पायाला येइनाशी झाली. तरीही कोम्बून पाय त्यात भरायचो. मग पुढे शिक्षण झाल्यावर नोकरी निमीत्त बाहेर गावी गेल्यावर चपलेचा सन्बध तुटला. अगदीच तुटल्या तुटल्या सारख झाल. बाबा आजारी पडल्यावर मग घरी बाबाच्या चपले जवळ आलो पण मात्र पुन्हा चपलेच्या खेळाची गम्मत येइनाशी झाली. ईस्पीतळाच्या वार्‍या सुरू झाल्या. अनेकदा अतिदक्षता कक्षाच्या बाहेर बाबाची चप्पल असायची. ती परत बाबाच्या पायात यावी म्हणून देवा जवळ प्रार्थना करायचा. काही वेळा देवाने माझी प्रार्थना ऐकलीही. पण पुढे कदाचित देवाला हा चपलेचा खेळ पुढे चालवायचा नसावा. तो पटकन बाबाला घेऊन गेला. खल्लस. पटदिशी खेळ सम्पला. बाबाच्या अन्त्यविधीला देवाला चिडवायला मुद्दाम बाबाची चप्पल घालून गेलो. कदाचित मुद्दाम कदाचित चुकून असेल. बाबा जळताना चप्पल माझ्या पायाशी होती. ती हृदया जवळ यावी म्हणून कवटाळून छातीशी घेतली. तीही लगेच मला बिलगली माझे स्वान्त्वन करायला. काही अश्रु चपलेवर ओघळले काही मनातच राहीले. ते असे कधी कधी बाहेर पडतात. आत्ता सारखे. बाबा गेला पण जाताना आपली चप्पल देउन गेला. वारसा हक्काने ती माझ्या कडे आली.

पुढे चपलेने मला धीर दिला. बाबाची वाचनाची आवड मी लिखाणातून भागवली. चालण्याची आवड मैलोनमैल प्रवास करून भागवली. बडबडण्याची आवड बडबडून भागवली. खाण्याची आवड खाद्य पदार्थान्चे दुकान सुरू करून भागवली. परोपकाराची आवड अनेकाना मदत करून भागवली. आता खर्‍या अर्थाने चप्पल माझ्या पायाला यायला लागली होती.

अनेकदा मी बाबाची चप्पल पायात घालून बाहेर जातो. घरचे ओरडतात पण मी ऐकत नाही. त्याना माझे आणि चपलेचे नाते त्याना माहीत नाही त्याला ते तरी काय करणार? कधी कधी मी कुण्या स्नेह्याकडे जातो. चप्पल त्याच्या घराबाहेर काढतो. स्नेही मग विनोद करतात. म्हणतात. तुझ काय बर आहे. तुझी चप्पल कधीच चोरीली जाणार नाही (मनात: इतकी जुनी पुराणी चप्पल कोण नेणार?) सर्व जण हसतात मी सर्वात मोठ्याने हसतो आणि हळुच म्हणतो ही चप्पल माझ्या बाबाची आहे आणि " In real sense, I stepped into my father's shoes"

केदार साखरदान्डे