शतशब्दकथा स्पर्धा-२०१७: ती आणि द्वारकाधीश

तो निघाला आणि 'ती' वेडीपीशी झाली. तिने आतुर नजरेने त्याच्या नेत्रात स्वतःला गुंतवले. पण तो बधला नाही; तेव्हा मात्र ती शांतपणे म्हणाली,"जातोस? जा! तुला अडवणार नाही. हे अर्थहीन... प्राणहीन....जीवन तुझ्या आठवणींवर कंठेन आणि तुझ्यातच विलीन होईन. मात्र तुला मी आठवेन..मग मात्र......" तिने त्याच्याकडे पाठ केली. यमुनेच्या काळ्या मऊशार वाळूतून तिची सुकुमार पावलं आपली ओळख उमटवत राहिली......

द्वारका वसली आणि तो विसावला. आता समुद्र किनाऱ्यावर उतरत्या सूर्य किरणांमध्ये त्याला ती हवी होती...त्याची दमदार पावलं शुभ्र मऊशार वाळूतून अस्तित्व उमटवत तिला शोधत होती. वाऱ्यावर उठणारे पाव्याचे मंद...मधुर स्वर आणि उडणारे उत्तनिय तिची आठवण जागवत होते......आज द्वारकाधिशाला 'ति'च्या अर्ध्या वाक्याचा अर्थ लागत होता....