देह / अवयव दान - काळाची गरज

मला वाटलं कि काहीतरी गूढ, अगम्य आणि अगाध वाचायला मिळेल बट एनिवेज

अवयव दानाबद्दल मला सुद्धा उत्सुकता आहे, मधुमेह असलेल्या व्यक्ती अवयव-दान करू शकतात का ? जाणकारांनी कृपया खुलासा करावा

ठाण्यात श्री.श्रिपाद आगाशे नेत्रदान व त्वचादाना बद्दल मागील ३३ वर्ष प्रचार करीत आहेत.
अधिक माहीती साठी खालील लिंक्स पहा ..

http://netradaan.blogspot.in/

http://epaper.eprahaar.in/detail.php?cords=400,92,2222,1646&id=story4&pa...

चांगला धागा, माहिती वाचायला आवडेल.

मला जे जे शक्य आहे ते सगळं दान करायचं आहे. नवर्‍यालाही सांगुन ठेवलय की माझं श्राद्ध पिंड वगैरे भानगडी करायच्या नाहीत.

ह्या संबंधी काही विरोधी मते नुकतीच वाचनात आली आहेत. जर मिपावरच्या डॉक्टरांनी त्यांचे अनुभव सांगितले तर आमच्या सारख्या सामान्यांना बरीच मदत होऊ शकेल.

मी व्यक्तिशः असं मानते की आपण मातीतुन आलोय आणि मातीतच परत जाणार आहोत. आपल्या आधी काही नव्हतं आणि नंतरही काही नसणार. जे आहे ते फक्त ह्या क्षणात. आपल्यामागे काही रहाणार असेलच तर त्या फक्त आठवणी. मग मृतदेहाची किंमत ती काय? त्याचा कसला मोह?

सध्या आहे त्याच आयुष्यात गरज नसताना इतक्या मोहमाया जवळ करुन ठेवल्या आहेत, एवढी भावनिक गुंतवणुक केली आहे की कधी तरी हे सोडुन जायचंय ह्या विचारानेही त्रास होतो. पण जाणार हे तर सर्वात मोठं सत्य नाही का? मग एकदा गेलं की गेलं.. पुन्हा मागे काय रहाणार.. कसं रहाणार, ह्याची चिंता कशाला?

माझ्यानंतर निसर्गाने दिलेल्या ह्या शरीराचा शक्य तितका चांगला उपयोग व्हावा. दान दिल्यानंतरही काही उरलं सुरलं तर ते ही पुरुन टाका, त्याचं खत बनवा.. जाळुन टाका..राख बनवा.. काहीही करा.. मला फरक पडत नाही.

माझ्या प्रियजनांच्या आयुष्यात मी चांगली आठवण म्हणुन असेन.. तसंही आपण खरे कुठे असलोच तर एखाद्याच्या मनातच असतो.. शरीर फक्त माध्यम आहे. ते असो वा नसो, माझ्या माणसांच्या मनात मी कायम असणार आहे. बसं, मला तेवढ्याचाच मोह शिल्ल्क ठेवुन जायचंय..

मिपा वरच्या डाॅ मदत करावी। मी आत्ता ३२ वर्षांची आहे,व गेली १२ वर्षे मला एपिलेप्सी आहे। मी देहदान किंवा रक्तदान करु सकते का? ज्याला माझ रक्त किंवा अवयव मिळतील तो एपिलेप्सीचा शिकार तर होणार नाही न?

चष्मा असताना नेत्रदान करु शकतात बहुतेक.. माझ्या आजीने केले होते.. डोळ्याचा नक्की कोणता भाग दिला जातो हे मला माहीत नाही.

यक्रुताचा भाग दान करता येतो हे गेल्यावर्षी कळले. मुलाने यक्रुताचा भाग वडीलांना दान केला. वडीलांचे यक्रुत निकामी झाले होते. शस्त्रक्रीयेनंतर दोघांची यक्रुते नंतर शरीराच्या गरजेप्रमाणे पूर्वपदावर येतील असे त्यांचे म्हणणे.
मिपावरील डाक्टर प्रकाश टाकतीलच...

आजच इ-सकाळमध्ये यासंबंधी अजून माहीती आली आहे. हा त्याचा दुवा. किती तासांत अवयव प्रत्यारोपण शक्य आहे याचे काही आकडे पाहून आश्चर्य वाटले, पण मला स्वतःला याबाबतीत काही ज्ञान नाही.

माझ्या आईने देहदान केले. तसा फॉर्म आधीच भरून दिला होता आणि त्यांनी एक आयकार्ड दिले होते, त्यामुळे तळेगाव जनरल हॉस्पिटलमध्ये देहदान करताना अजिबात त्रास झाला नाही, असे बाबांनी सांगितले. नाहीतर सर्व मुला/मुलींची लेखी संमती घ्यावी लागते आणि त्यात खूप वेळ जाऊ शकतो, असे ऐकले आहे. माझ्या माहितीप्रमाणे जे अवयव इतरांना उपयोगी पडतील, ते वापरले जातात आणि/किंवा विद्यार्थ्यांना शिकण्यासाठी शरीर वापरले जाते. तुम्हाला योग्य वाटेल ते करा, असे बाबांनी त्यांना सांगितले होते आणि मी पण मुद्दामहून काही विचारले नाही. मी साधारण ३० तासानी पोचलो तेव्हा एक्सेप्शन म्हणून मला अंत्यदर्शन घेऊ दिले (त्यांच्या नियमानुसार एकदा देहदान झाले की कुणाही नातेवाईकाला दर्शन देत नाहीत.) डीन माझ्याशी बोलले तेव्हा म्हणाले की आपल्या देशात इतकी लोकसंख्या असूनही देहदान, नेत्रदान किंवा इतरही अवयवांचे दान करायला खूप अनास्था आहे. ही परिस्थिती बदलली तर खूप बरे होईल.

माझ्या आईने देहदान केले.
--/\--
--/\--

आपण एका कागदावर जरी लिहून ठेवले कि माझे
हे हे अवयव दान करा तरी पुढे सोपे जाते असे रेडीओवर
ऐकले आहे

उत्तम विषय. धागा वाचतेय.

या धाग्याचे शीर्षक बदलल्यास धाग्यात नक्की काय आहे हे वाचकांना कळेल आणि जास्त लोकांपर्यंत ही चर्चा पोहोचेल.

अवयव दानाविषयी लेख लिहिण्याचं बरेच दिवस मनात आहे, मी त्यातला तज्ञ म्हणून नाही, तर याविषयी आस्था आहे म्हणून, पण मी वेळ काढण्याआधी कुणी लिहिलं तर वाचायला आवडेलच. तोपर्यंत यासंदर्भातलं एक बोलकं शिल्प-चित्र खाली देतो आहे जे आमच्या कँपस मध्ये ट्रान्स्प्लॅट सेंटरच्या बाहेर लावलं आहे:

In Their Last Hour They Gave a Lifetime

डोळ्याची रचना कॅमेरासारखी असते. बरेचदा फक्त पुढच्या लेन्सला ओरखडा पडुन कॅमेरा खराब होतो; तद्वतच डोळ्याचा सर्वांत पुढचा पारदर्शी गोल भाग म्हणजेच काचपटल (काॅर्निआ CORNEA) याला ईजा झाल्यास तो पांढरा पडुन कायम स्वरुपी अपारदर्शक होतो व हा डोळ्याचा कॅमेरा खराब होतो, धुसर दिसते किंवा बिल्कुल दिसत नाही. खेडवळ भाषेत याला डोळ्यात फुल पडणे म्हणतात..
काॅर्निआ हा अद्भुतच अवयव आहे. या काचेसारख्या पारदर्शी थराला रक्तवाहिन्या नसतात. हवेतला आॅक्सिजन याला पुरतो.. म्हणुनच म्रुत्युनंतरही ६ तासांपर्यंत हा जिवंत असतो. नेत्रदानादरम्यान म्रुतदेहाचा प्रत्यक्ष नेत्रगोल म्हणजे पूर्ण डोळा न काढता, बारीक सर्जिकल ब्लेडने हा १.२ सेंटीमीटर व्यासाचा वर्तुळाकार काॅर्निआ फक्त काढुन संरक्षक द्रवात (Preservative) ठेवतात.. म्हणजेच नेत्रदान ही काही भयानक वा बीभत्स शस्त्रक्रिया नाहीय...

अंधत्वाच्या कारणांत बहुतेकदा काॅर्निआ पांढरा पडणे ( Corneal Opacity) हे कारण असते. हे काचपटल अद्यापपर्यंत तरी क्रुत्रिम रित्या तयार करता आलेले नाही; याउलट म्रुत्युनंतर उपलब्ध नैसर्गिक काचपटल सर्वश्रेष्ठ पर्याय आहे.
अश्या अंध रुग्णांचा हा निरुपयोगी काॅर्निया काढुन तिथे नेत्रदानादरम्यान काढलेला स्वच्छ काॅर्निया बसवतात. शस्त्रक्रियेची स्वच्छता व कौशल्य छान असले की जखमा लवकर भरुन हे नवे काचपटल ( काॅर्निया) पारदर्शी झाल्याने पुन्हा आधीसारखे दिसु लागते.. कॅमेर्याची लेन्स बदलली की पुन्हा चांगले फोटो निघतात तसे..!

मंडळी,
नेत्रदान ही अत्यंत सोपी व सुलभ क्रिया असल्याने प्रत्येकच म्रुत्युनंतर नातेवाईकांनी याचा आग्रह धरायला हवा...

ज्यांना इच्छा आहे त्यांना अवयवदाना संबंधी काय करावे लागेल त्याचीही माहिती ह्या धाग्यावर मिळू शकेल

अवयवदानाबद्दलचा अजून एक व्हिडीओ सध्या पाहायला मिळत आहे. खरे तर तो अवयवदानाबद्दल आहे हे अगदी शेवटी कळते, पण या विषयाशी संबंधित म्हणून इथे लिंक देते :
https://www.facebook.com/HeyIndia/videos/1258333037533656/