टच मी नॉट

ग्रेट सर ग्रेट. तुमचा या कड बघण्याचा द्रूष्टिकोन खरच वेगळा आहे. म्हणजे ओसीडी बद्दल अस नव्हे तर एकुणच मुलांच्या वागण्यातील छोट्या , छोट्या चुकां(??) कडे आम्ही पालक अस बघतो कि झाल संपल आता सगळ, त्या पार्श्वभुमीवर हे केवळ वेगळच नव्हे तर विचार करायला लावणार आहे . अस्तुचा मंत्र.
या विषयावर अजुन वाचायला आवडेल.

खूप पॉझिटिव्ह विचार आहे. अजून लिहा!

हा प्रश्न फक्त एवढ्यापुरता मर्यादित आहे? तसं असल्यास ठीक आहे. अन्यथा काही उपाय योजना करणं आवश्यक वाटतंय. बाकी आपण 'सुगम'संगीत कधी पासून ? ;)

हा वेगळा दृष्टीकोन खूपच आवडला, खरेतर असे कौन्सेलिंग शाळांमध्येच होणे गरजेचे आहे.
सगळे पालक असा विचार करत असते आणि आपल्या मुलांना नॉर्मल, अ‍ॅज इज जगू देत असते तर
कितीतरी समस्या मुळातूनच मिटल्या असत्या.

तुम्ही सायकियॅट्रिस्ट आहात बहुतेक. अजून असे किस्से वाचायला आवडतील,
धन्यवाद :)

या कथेत वेगळीच छटा दिसली. तो भास की खरंच तसंच इन्टरप्रिटेशन योग्य आहे हे सांगता येत नाही.

फिक्शन असल्यास तसं मानता येईल.

मानसिक उपचारांऐवजी उलट हँडवॉशच्या इंपोर्टेड ब्रँडचा सप्लाय करणारे (खतपाणी घालणारे) सर/ कोच असा फिक्शनल अँगल आहे का?

अजून उकलून सांगता का स्टोरी. प्रॉब्लम सूटला असं वाटलं नाही.

कथा सांगत राहा सर, मला नै कल्ला म्हणून काय झालं. :(

-दिलीप बिरुटे

कधी होतं त्याचा प्रत्येकाचा वेळ वेगवेगळा असतो.....
इतकंच पालकांनी सांभाळलं तर बरेच प्रश्न हे प्रश्न नसतातच.
धन्यवाद मास्तुरे! __/\__

आवडलं

अव्हिएटर आठवला....

संस्कारक्षम वयातल्या समस्यांची झलक सुंदर रितीने लेखात मांडली आहे.

या नाण्याला दोन बाजू आहेत.

एक बाजू...

प्रत्येकजण (म्हणजे तुम्ही आम्हीच हो !) आपल्याभोवती विचार-आचाराची एक विशिष्ट सीमा आखून घेतो. समाजातली प्रत्येक व्यक्ती आपल्या वैयक्तीक विचारांप्रमाणे आणि मानसिक ताकदीप्रमाणे ती सीमा स्वतःला परवडेल तेवढी ताणते-आक्रसते. या सर्व सीमांची सरमिसळ (ओव्हरलॅप) होऊन त्यांची एक जाडसर सामाजिक सीमा तयार होते.

त्या सीमेपासून (बाहेर किंवा आतवरही) दूर गेलेल्या व्यक्तिच्या संबंधात; (अ) ती व्यक्ती "परकी" असली तर "जमेल व परवडेल तेवढी" छद्मी टीकाटिप्पणी केली जाते आणि (आ) ती व्यक्ती "आपली" असली तर दुसरे कोणी "तशीच छद्मी टीकाटिप्पणी" करेल म्हणून कावरे बावरे व्हायला होते ! :)

ही दुसरी अवस्था म्हणजे "इतर लोक काय म्हणतील?" सिंड्रोम होय. तो टाळायला, "संस्कारक्षम" वयाच्या मुला-मुलींना समजून त्यांच्या प्रश्नांचे निरसन करणे जेवढे जरुरीचे आहे तेवढेच त्यांच्या पालकांच्या गैरसमजती दूर करणे जरूरीचे आहे. (दुसर्‍या शब्दांत : 'कोणकोणत्या गोष्टींना' व 'त्या प्रत्येक गोष्टीच्या कोणत्या स्तराला' किती महत्व द्यायचे किंवा फाट्यावर मारायचे, याचे भान ठेवणे जरूरीचे आहे.) याबाबतीत तारतम्य पाळले तर, "काल सरतो तसे शहाणपण येते."

दुसरी बाजू...

पालक मुलांच्या जवळपास वावरत असतात (हे गृहीतक सर्व पालकांत खरे असेलच असे नाही, पण बहुसंख्य पालकांत ते अध्याहृत धरूया). त्यामुळे, जेव्हा पालक कावरेबावरे होतात तेव्हा ती केवळ "इतर लोक काय म्हणतील?" अशीच काळजी आहे की त्यांच्या म्हणण्याला अजून काही सबळ आधार आहे हे पाहण्यासाठी अजून काही उत्खनन करणे जरूर आहे. जर पाल्यात काळजी करण्याजोगे इतर काही महत्वाचे धागेदोरे सापडले तर त्याची मूळ कारणे आणि म्हणून उपायही जास्त गंभीर असू शकतात.

गंभीर उदाहरण फार कमी प्रमाणात आढळत असले तरी ज्या व्यक्तीत ते आढळते त्या व्यक्तीच्या (आणि तिच्या पालकांच्या) जीवनावर त्याचे लक्षणीय आणि दूरगामी परिणाम होऊ शकतात... मुख्य म्हणजे अश्या प्रत्येक व्यक्ती-पालक समुहासाठी हे परिणाम १००% असतात... तेथे संख्याशास्त्र (statistics) कामी येत नाही.

थोडक्यात, फार आक्रमक पवित्रा नको पण फार संरक्षणात्मक पवित्राही बरा नाही... ही कृती कठीण आहे, पण हे जग असेच आहे ! ;)

वॉश रुम मधून बाहेर आल्यावर हातावर चार वेळा साबण फासून दहा वेळा हात धुणारी मुलं आठवून हसायला आले.

तुम्ही खुप पॉझिटिव्हली पाहीलत तिच्याकडे पण समाजात वावरताना तिच्या अशा वागण्याने तिच्याकडे पाहण्याचा इतरांचा दृष्टीकोन वेगळा असू शकतो. सगळेच तिला समजून घेतील असे नाही. त्यामुळे ती बरी होईल ह्या आशेवर दिवस ढकलण्यापेक्षा मानसोपचार तज्ञाकडून उपचार करुन घ्यावा असे माझे मत आहे.

आपण चांगलेच आहात गुर्जी पण तरीही अनयाच्या आयुष्यात या आजाराबद्दल सकारात्मक घडो हीच ईच्छा.

मस्तं आहे लेख. अजून साइड पकडता आलेली नाहिये पण.

हम्म.

प्रभू सर
जे आहे ते आहे त्याचा हसत स्विकार करा,आपोआप जाईल हे."
हे पटले नाही.
आईला मुलीला कवेत घ्यायचे होते तरीही मुलगी तयार नाही याचा अर्थ तिची स्वच्छतेबद्दलची कल्पना प्रमाणाबाहेर टोकाची(अतिशयोक्तीची) आहे.
कोणाशीही हस्तांदोलन करीत नाही मग बस मध्ये किंवा रेल्वेत चढणार कशी? केवळ स्वतःच्या गाडीत आणि ती सुद्धा जंतुनाशकाने धुवून?
उद्या नोकरीवर गेली तर वरिष्ठांशी कसे वागणार? हस्तांदोलनानंतर जर ती हात धुते हे कळले तर वरिष्ठ कितिही हुशार असेल तरी समजून घेणार नाहीत. (प्रत्येक माणसाचा अहं असतोच)
आईवडिलांशी मिळून मिसळून वागली नाही तर एक वेळ समजू शकतो. पौगंडावस्थेत असे होऊ शकते. पण समवयस्क मुलांशी मिळून मिसळून वागू शकली नाही तर अतिहुशार असूनही सार्वजनिक जीवनात अपयशी होण्याची शक्यता जास्त आहे. अशी एकलकोंडी मुलं( जर हा मनोविकार नाही असे निदान झाले तर) फक्त संशोधनासारख्या क्षेत्रात टिकू शकतात.
हुशारी हा एक गुण झाला. पण इतर अवगुण असतील तर हुशारी आपली चमक दाखवू शकत नाही असे असंख्य वेळेस सिद्ध झालेले आहे.
या केस मध्ये( जर प्रत्यक्ष असेल तर) हि मुलगी मंत्रचळेपणा( OCD) या आजाराची शिकार झालेली आहे किंवा त्याच्या कडेवर उभी आहे.
वेळेत उपचार झाले नाहीत तर हुशारी असून फुकट जाण्याचीच शक्यता जास्त आहे.
आपल्या लेखात तिच्या हुशारीचे जरा "जास्त" कौतुक होताना दिसत आहे आणि हुशारीमुळे इतर अवगुण झाकले गेल्यासाखे दिसत आहेत.
जाता जाता-- हुशारीचे नऊ प्रकार आहेत असे मानले जाते. https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_of_multiple_intelligences
http://skyview.vansd.org/lschmidt/Projects/The%20Nine%20Types%20of%20Int...
यातील गणिताच्या हुशारीला आपल्याकडे अवास्तव महत्त्व दिले जाते.
असे असूनही सर्वात जास्त सत्ता किंवा पैसे हा गणिती हुशार पेक्षा भाषिकLinguistic Intelligence आणि परस्पर संबंधातील हुशारInterpersonal Intelligence (People Smart”) व्यक्ती मिळवताना जगभर दिसतात. उदा वकील, राजकारणी आणि सनदी नोकर.
हे लोक शास्त्र आणि गणितातील हुशार लोकांना( डॉक्टर इंजिनियर इ.) हे आपले बटीक बनवून वापरताना दिसतात.

सुगम आणि शास्त्रीय दोन्ही आवडले.

हल्लीच्या मुलांची नाटके वाढत चालली आहेत असे वाटते
पूर्वी साला घरी आम्हाला धु धु धुवायचे काही फरक पडायचा नाही, शाळेत इतका मार पडलेला असायचा कि घरचा मार काहीच नसे.

वर मास्तरांनी केलेले लाड पाहून डोळ्यात पाणी आले