अश्याच एका पावसाळ्या रात्री .........

प्रतिसादासाठी मनपुर्वक आभार

खरतर ही कविता जुनी आहे.
कॉलेजमधे असताना लिहिलेली.

इंजिनिअरिंग करताना पनवेल ते बोरीवली अप डाउन करायला लागायचं. तेव्हा बेलापुरला ट्रेन सोडुन पुढचा प्रवास बेलापुर पनवेल एस टी ने करावा लागायचा.

तेव्हा एक मुलगी मला नेहमी सकाळी बेलापुर एस टी स्टेंडवर दिसायची. ती बहुतेक भारती विद्यापीठमधे शिकत असावी कारण नेहमी त्या स्टॉप पर्यंत तिची मला सोबत असायची.

छान होती "ती" दिसायला. गोल चेहरा, कुरळे केस, तपकिरी डोळे, पाठीवर बेग आणि कानात हेडफ़ोन. बर्याचदा जिन्स आणि कुर्ता ह्या पेहरावात असायची. कधी कधी कुर्त्याच्या जागी टी-शर्ट ही असायचा पण जीन्स ही फिक्स होती. स्टॉपच्या एका टोकाला टेकून गालावर रुळणाऱ्या तिच्या बटांचा कुरळेपणा आपल्या बोटांनी अजुन वाढवत असायची. मी त्या स्टॉपच्या दुसऱ्या टोकाला उभा राहून तिला त्रास होणार नाही ह्याची काळजी घेत जितक शक्य तितक जास्त तिला न्याहाळत असायचो. ती आपल्याच धुनकीत असायची, सारखी गुनगुनत असायची. मी तिला असं चोरून पहाताना कधीकधी अचानक ती माझी नजर पकडायची. मग मी घाबरून जायचो. पुढले काही क्षण तिच्याकडे पहायचोच नाही.

पण पुन्हा ये रे माझ्या मागल्या.

माझ्या अश्या चोरून पहाण्याच तिला नक्की काय वाटत होत हे मला माहीती नाही. पण एक दोनदा मला असं जाणवलं होतं की तिने माझी चोरी पकडल्यावर माझी होणारी गडबड बघून ती गालातल्या गालात हसायची बहुतेक.

हळूहळु मी स्टॉपवर तिच्या अगोदर येउ लागलो. आज ती कुठल्या रंगाचा ड्रेस घालून येईल ह्याचे अंदाज बांधु लागलो. एखाद दिवशी ती नेहमीच्या वेळेवर नाही आली तर तिच्या येण्याच्या आशेवर एक दोन एस टी सोडु लागलो. ती आली नाही दिवस फार वाईट जायचा माझा.

मला बर्याचदा वाटायच की आपण बोलावं तिच्याशी. पण कधी तसा चान्स मिळाला नाही तर कधी चान्स होता तर हिम्मतच झाली नाही. हां सिलसिला वर्षभर चालला. पण बेलापुराच्या बस स्टॉप मधल्या त्या दोन टोकांमधलं अंतर कधीच कमी झालं नाही.

आणि अचानक मग एका दिवसानंतर तीच येणंच बंद झालं. एक दिवस...दोन दिवस....एक आठवडा...महीना........मी मात्र तिच्या वेळेवर नेहमी हजर असायचो मी वेळाही बदलून पाहिल्या पण ती पुन्हा कधी दिसलीच नाही. स्टॉपच्या त्या रिकामी टोकाला विचारावसं वाटायच की," तुला तरी ती काही बोलली का? की परत कधी येणार आहे?".

पण तो काही बोलला नाही......

बहुतेक त्यालाही ती न सांगताच गेली होती.......माझ्यासारखी

आता कधी पुन्हा त्या स्टॉपवरुन गेलो की पुन्हा ती आठवते. तशीच स्टॉपच्या एका टोकाला उभी राहून गालावर रुळणार्या बटांना आपल्या बोटांनी अजुन कुरळे करताना. पण आता मी तिच्याकडे चोरून पहात नाही अन तीही मी तिच्याकडे असं चोरून पहातो म्हणुन लपून हसत नाही.

- एक एकटा एकटाच

(ह्या कवितेतले काही संदर्भ त्यावेळच्या माझ्या तिच्याबद्दलच्या फ़ेंटसी नुसार मी मुदामुन बदलले होते. जसे बसस्टॉपची शेड केली. दिवसाची रात्र आणि रोमान्स वाढवायला थोडा "पाउस" आणला.

माझी "तुझी वाट बघता बघता..." ही कविताही जेव्हा मला जाणवलं की "ती" मला बहुतेक आता कधीच ह्यापुढे दिसणार नाही तेव्हा लिहिली होती......

मला माहीतीय की सिच्युअशन फ़िल्मी वाटत असली तरी ह्यातली माझी "हिरोईन" मात्र खरी होती.)