चॉकलेट

पक्याला वाईट सवय. स्टेशनवर घेऊन जायचा मला. आगगाड्यांचा खडबडाट नुसता. गर्दी म्हणजे नुसती चेंगराचेंगरी. थांबलेल्या मालगाड्या बघण्यात काय हशील? स्लीपर कोचात जावून झोपणं, असले उद्योग त्याचे. एकदा एसी डब्यातून हाकललं आम्हाला, साल्या झाडूवाल्याने, छ्या.

चकमक चकमक रात्र होती.
अशीच खडबडत एक रेल्वे आली. थांबली. आणि निघून गेली.
जगाचं ओझं पाठीवर वाहीलेला माणूस दिसला. अगदीच थकलेला. माझ्या शेजारी येऊन बसला. म्हणजे बाकड्यावर.
मी सिगारेट काढली. अन उगाचच्या उगाच त्याला माचीस मागितलं. हे पक्याचे आवडते उद्योग. पण आज तो कुठे उलथलाय?
तो टकलू माणूस माझ्याकडे भांबावून बघतच राहिला. साल्या माचीस मागितलं रे. जाऊंदे सोड.

तर तो टकलू माणूस. त्याने एक उंची सिगार काढली. पेटवली. आन बसला वढत. च्यायला.
तलप आली की काय काय करावं लागतं. सरळ उठून स्टेशनच्या बाहेर आलो. डबडं विकत घेतलं. अन बसलो फुकत पानपट्टीवरंच.
काळ्या काळ्या अंधारात पांढरा पांढरा धूर. पॉश कारगाड्या, रिक्षा, टॅक्सी अन बरंच काही. आता एक कटींग भेटला तर काय धमाल कीक बसेल.

एकाएकी काळ्या केसाळ हातानं मानकुटंच पकडलं. खोकलोच.
"चलय चल, साल्या भुरट्या" म्हणून लांबड्या दांडक्यानं फटके मारले पिंडरीवर. मग वढतच घेऊन गेला मला ठेसनात.
रेल्वे स्टेशनमध्येच एक पोलीस स्टेशन होते. हे म्हणजे ठेसणातच येक ठेसण हुतं. च्यायला काय पण. म्हायीतच नव्हतं. दिसलंच नाही.

तर तो टकलूसुद्धा मागून येत होता. हे एक नवीनच लचांड.

वर पंखा गरगर फिरत होता.

"विनिस्पेक्टर सायेब, मी काय ह्यांची ब्याग घेतली नाही, आस्सा उठून गेलतो, फुल मोकळा, बिडी फुकायला, इच्चारा"
खुर्चीवर बसलो तरी केसाळ हवालदारानं माझं गचुरं धरलंच हुतं. अट्टल चोर सापडल्याच्या आनंदात इनिस्पेक्टर साहेब तंबाखू मळून खात होते.

"रिमांडवर घ्या ह्यला, सालटंच काढतू ह्येचं"
च्यायचा घोडा. आता मिरचीची पुड. बर्फाची लादी. वर पुन्हा येसूर.

"आपुन बऱ्या बोलानं सगळं बोलाय तयार हाय सायेब, आपुन दाखवतो ती ब्याग कुठाय"
इनिस्पेक्टर हलका हसला आन म्हणाला "चल, हितंच आसंल कुठतरी ठेसनात, दाखव"

चकमक चकमक रात्रीचं आम्ही फलाटावर आलो. केसाळ हातात मानगुट अडकलेलंच. हातात दावं गुंडाळलेलं. ह्यांच्याकडं बेड्यासुध्दा न्हायीत. दळींद्रे साले.
नशीब गर्दी नव्हती. नाहीतर तुटून पडली असती.

टकलू आणि मी ज्या बाकड्यावर बसलो तिथं आलो. तिथं एक माणूस बसला होता. मी उगाचच्या उगाच म्हणलो "चित्तूर". तसा तो आम्हाला बघत उठला आणि थराथरा कापत निघून गेला. च्यायची. ही पक्याची सवय. तो असल्यावर मज्जा असते.

"चित्तूर मजी?" काळा रेडा गुरकावला.
"आसंच आपला टाईमपास" काळा रेडा क्षणभर येडाच झाला. त्याला अजून येडा केला असता पण त्यानं मला बदडला असता.

"हे बघा विनिस्पेक्टर साहेब, त्या तिथं पक्या बसला हुता, त्या ताराच्या कुपनाच्या ढोबळ्यात"
"बरं" इनिस्पेक्टरनं ढोबळ्यावर ब्याटरी मारली.
"आपुन पायानं सुटकेस म्हागं सारली, हे आपल्याला कबूल, पण पक्यानं मागच्या मागं उचलली"
"बरं" इनिस्पेक्टरनं ढोबळ्याच्या तारा वर उचलल्या.
"तवा आपुनबी हितून सटाकलो, आन टपरीवर वाट बघत बसलो"
"चल हिकडून चल" इनिस्पेक्टर ढोबळ्यातून पलिकडं गेला. मग आम्हालाबी जावं लागलं. ब्याटरीनं झाडं झुडपं बघत, पाला उचकाटत, वेटींग रुमच्या खिडकीखालून आम्ही रस्त्यावर आलो.

"आता लास्टंचं इचारतू, पक्या कुठाय?" इनिस्पेक्टरनं लास्टंचं विचारलं. काळ्या हवालदारानं दांडकं दाबून धरलं.
मी गुमान देवळाकडं हात दाखवला, "गणपतीम्हागं आमचं भेटायचं ठरलं हुतं"

रातीचे नऊ दहा तरी वाजले असतील. साला टकलूबी आमच्याबरोबर होता. मग चमचम चांदण्या बघत आमची वरात देवळाकडं.

"तू पलिकडून जा ह्यला घीऊन, मी हिकडच्या साईडनं येतो, शेट तुम्ही थांबा गेटवरंच" इनिस्पेक्टरनं सूचना दिल्या. काळ्या रेड्यानं त्याच्या हातातलं दावं ढिलं सोडलं. पळता कसं येईल त्याला.

जवा देवाळाच्या मागं गेलो. तेव्हा मी हळूच म्हणालो "चित्तूर" . अंधारात पक्या धूम पळाला. हातात कायतर होतं त्याच्या. बहुतेक ब्यागेसारखंच कायतरी. मग मला सोडून दोघे पक्याच्याच मागं सुसाट पळाले.
"ही चित्तूरची काय भानगड हाय?"
काळा रेडा "काय म्हायीत" म्हणून पळंतच राहिला.

च्यायला, मला एकटंच सोडून दोघे पळालेसुद्धा. बरोबर हाय म्हणा, ब्याग मिळाल्यावर आमचं काय काम?

मागं एकदा चित्तूरलापण असंच झालतं. सुरुवात वेगळी असली तरी एंडीग मात्र सेम होतं.

पण आता मी ठरवलंय. तलप आली असताना चोरी करायची नाही. केली तर अर्ध्यावर सोडायची नाही. सोडली तर टपरीवर बिड्या फुकत बसायचं नाही.
कारण प्रत्येक वेळी पक्या भेटलंच असं नाही.

विचार करत करत मी स्टेशनवर निवांत चालत आलो. वेटींगरुमच्या खिडकीजवळ झुडपात गेलो. पालापाचोळा दूर केला. खड्ड्यातली ब्याग हातात घेतली. आणि पाण्याच्या टाकीकडं निघालो. पक्या माझी वाट बघत तिथंच येऊन बसलेला असणार.