मी भुत पहिले आहे...(विश्वास नाही बसत...? माझा पण विश्वास नाही बसत)

रविवार होता....आई सोमवारी गावी जाणार होती. आक्काकडे ..माझी बहिण ( आक्का)..आक्काने चटणी आणायला सांगितली होती येताना. घरच्या मिरच्या होत्या. चटणीचा डंक (चटणी बनवायचे यंत्र) २ ते ३ किलोमिटर दुर होता..माझ्या गावी वीज बारा बारा तास गायब असते अजुनही गायब होणे चालु आहे...सकाळी सहाला लाईट गेली होती..ती संध्याकाळी नेमापरमाणे सहा ला आली.मग बापु (माझे वडिल) चटणी चे सामान घेऊन डंकाकडे गेले..पण लाईट सात ला गायब..निम्म्या मिर्च्या डंकात अन् निम्म्या मिर्च्या बाहेर्...तास भर वाट बघुन बापु घरि परत आले...सगळ्याना वाटले रात्री सात ला गेलेली लाईट सकाळी सात ला येणार्..जेवण झाले आणि सगळेजन झोपलो होतो..तेवढ्यात लाईट आली.घड्याळात बघतो तर काय ९.३० वाजले होते..मग बापु अनि मी दोघे डंकाकडे जायचे ठरले..मी त्यावेळी सातवीला होतो..डंक तसा दोन ते तीन किलोमिटर लांब होता..आम्ही चालत गेलो..पायवाट असल्यामुळे आणी सायकल वरुन जायचे असेल तर वड्याकडच्या वाटेने जायला लागायचे ..आणी ती वाट लय भयानक होती रात्री जाण्यासाठी ...कोणी सहसा जात नसे..आम्ही मधनं जायचे ठरवले. जाताना मध्ये खोताची वस्ती लागली..त्याच्या पुढे मध्येच विठोबाचा माळ होता...त्याठिकाणी एक मोठे तळे होते पाणी नसलेले...काटेरी बाभळीची झाडे त्या तळ्यात राहत होती..तिथेच जवळ एक ओघळ होती .(छोटा ओढा). त्या ओढ्यात मेलेल्या माणसांना जाळले जात असे..जास्तीत जास्त अंतर माळावरुन चालण्यात जात असे....आणि पुढे गेल्यावर नंदिवाल्याची वस्ती...आम्ही साधारण ४५ मिनिटात डंकाजवळ पोहोचलो...दादु नंदीवाल्या डंक चालवत होता..त्याने जेवण आटपले होते..मग लगेच त्याने डंक चालु केला आणि सुमारे दीड ते दोन तास गेला पुर्ण चटणी बणवायला.....

शेवटी चटणी तयार झाली

आम्ही चटणी घेऊन परत निघालो..बापुनी चटणी गटुळ्यात बांधुन डोक्यावर घेतली. विशेष म्हणजे त्यादिवशी पौर्णीमा होती. त्यामुळे चंद्राचा पुर्ण उजेड पडला होता..(दिवसासारखा)..२५ फुटापर्यत चा माणुस स्पष्ट दिसु शकत होता...नंदिवाल्याच्या वस्तीतुन बाहेर पडायला आम्हाला सुमारे १२ वाजुन गेले होते. मग काय बापु पुढे आणी मी मागे पण जरा जवळुन (चिकटुन ) चालत होतो.निम्मा माळ चालुन मागे टाकला होता.अनि तळयाजवळ आलो ..वाट उताराची होती..मी मनातल्या मनात जरा घाबरत चालत होतो . पण चांदोमामाचा उजेड मस्त पडला होता. त्यामुळे मला जास्त भिती वाटत नव्हती...बापु आणी मी त्या वगळीजवळ (छोटा ओढा) आलो..त्या ठिकाणी प्रेते जाळली जात होती ...खरे म्हणजे हे मला महित नव्हते...मी लहान होतो..म्हणुन मी सगळे ठीक असल्याप्रमाणे बापुबरोबर चालत होतो..पण माझ्या लक्षात आले नाही कि आतापर्यंत बापु माझ्या बरोबर गप्पा मारत आले मग ईथे आल्यावर मुकाटयाने न बोलता गप्प का चालत होते...मी जास्त काही बोललो नाही ..बापुबरोबर शांत चालत राहिलो..तेवढ्यात पुढे म्हणजे माझ्या डाव्या बाजुला एक मोठी काळीकुट्ट माणसाच्या आकाराची आक्रुती मला दिसली.साधारण अंतर एक २५ फुट लांब असेल्..मी लगेच बापुकडे पाहिले ..बघतो तर काय बापु माझ्यापासुन पाच फुट पुढे सरकले होते आणि मला समजलेच नाही ..काही बोलत पण नव्हते..मीच बापुला हाक मारली ..बापु सरळ पुढे बघुन चालता चालता मला म्हणाले काय रे!!!..प्रेमाने बोलले..मी म्हणालो ते बघा कोण आहे...बापुनी डोक्यावरचे गाठोडे सावरत मान डाव्या बाजुला वळवली आनि मी पण ..बघतो तर काय काळाकुट्ट माणुस आमच्याकडे चालत येत आहे..उंची साधारण ६ ते ७ फूट ..आणी तो पण उजेडात स्पष्ट दिसत होता....आनी तो २५ फुटा वरुन १५ फुटावर जवळ आला होता..म्हणजे लयचं जवळ...मी घाबरलो..बापुच्या दुसर्या बाजुला गेलो..बापु म्हणाले काही नाही चल तु सरळ्..आणि बापु मोठ्याने राम हरी क्रुष्ण ..राम राम ..विठ्ठल विठ्ठल ...असे जोरात म्हणु लागले...आमचा चालण्याचा वेग वाढला...तो माणुस आमच्या मागे मागे येत होता..मी त्या काळ्या कुट्ट आक्रुती कडे पाहत चालत होतो..आणि अचानक तो माणुस जागीच जमिनीत खाली गेला ..मग मी सरळ बापु बरोवर चालु लागलो..बापु जोरात राम राम ..करतच होते..पुढे गेल्यावर गप्प झाले ...मी विचारले बापु काय होते..काही नाही रे चल्...काय नाय...मी पण न बोलता चालु लागलो....पण ती गोष्ट माझ्या मनात राहुन गेली होती..सात आठ दिवस निघुन गेले...आणि मी अचानक विचारले बापु ते काय होते....बापु म्हणाले अरे ते त्या माळावरचे भुत होते..आंपल्याला दिसले...असे तु भविष्यात कधी पाहिलेस तर देवाचे नाव धे ..काही होणार नाही..मग मी आईला पण सांगितले..आई म्हणाली बाळा नशिबवानालाच भुत दिसते बरं का!...तु घाबरु नकोस्..त्यानंतर मी भुत तर कधीच पाहिले नाही...पण ही सत्य घटणा मी माझ्या मित्रांना सुमारे दोन वर्षानंतर सांगितली..आणी त्यानंतर आता ईथे सांगतोय्...बापु आणी मी अजुन ती आठवण कधी कधी काढतो.....आता यावर तुम्ही किति विश्वास ठेवणार हा तुमचा प्रष्न आहे..माझा भुतावर विश्वास नाही पण ह्या घटनेवर पुर्ण विश्वास आहे..कारण बापु हे या घटनेचे साक्षीदार आहेत्..