अजून एक कॉफी...

गेल्या पावसाळ्यात एक सकाळ... रिमझिमत होते. हातांत छत्री घेवून निघालों.

एरवी गांवांत सकाळला दूधवाला अन् पेपरवाला सोडले तर इतर कुणाचीच विशेष लगबग नसेल. दुकानेही अजून बंद. अजून कुठे आठच तर वाजत होते. रस्त्यांत अजून कुठे घोळका-गलबला नाही. गांव नेहमीच असे आळसावले असे. पुढे दिवसभरांत इतर अनेक कामे होती, तेमुळे ह्या भेटीकरिता सकाळच उत्तम म्हणत वेळ निवडलो होतो.

छोटे साहेब एका बसस्टॉपवर बैसले होते. मला बघतांच हात करत लक्ष वेधले. ‘हाय्’ म्हणून हस्तांदोलन केले. बोलतांना खांद्यावर हात ठेवले चक्क. (असो..!)

पाऊस थोडा अधिकच रिमझिमत होता. ‘छत्री मध्ये यावा की’ म्हंटलों.

‘पर्वा नाही सार, हे काय पाऊस आहे कां..! नुसता रिमझिम की..’ म्हंटले.

म्हंटलो, जाऊ द्या..

‘‘मग, कुठे जावू या? कॉफी डे चलता कां?’’ ते स्वतःच माझ्याकडे विचारले.

“तेच्यापेक्षा उत्तम कॉफी ते तिकडे मिळेल, निम्म्या किंमतींत..” म्हंटलों. कशाला कॉफी डे ला खर्च करूया उगाच?

छोटे साहेब थोडे मागेपुढे केले. पण नंतर, ‘‘उघडले असेल नां? ठीक आहे मग, चला’’ म्हंटले.

मी छत्रींत, अन् ते रिमझिमीत... दोघे चालू लागलो.

पुढले काही मिनिटे बोलण्यात, माझ्या-तेंच्यामध्ये असलेले अंतर फार मोठे जाणवून जावू लागले. मी पूर्वमध्यमवयीन, ते अजून विशींतच.. मी झब्बा-पायजमा-चामडी चपला घालणार, अन् ते टीशर्ट-जीन्स अन् महागाचे शूज्.. मी सिग्नलला थांबणार, ते हळूच मध्ये घुसून ‘‘पळू या की’’ म्हणणार... मी म्हंटले तर दाक्षिणात्य, ते महाराष्ट्रांतलेच कोणते की एक गांववाले... मी ‘हाताची घडी’ प्रकारांत शांतिप्रिय, ते दोन्ही हात फैलावून तेंत विश्व सामावल्यागत अत्यानंदी... मी थोडा भरल्या अंगाचा, ते भाल्याच्या काठीसारखे बारीक. तेंच्या पाठीला तेंच्या अंगापेक्षाही मोठं एक गिटार टांगलेले...

हे झाले तर शारिरीक अंतर... बुद्धींतही एक पिढीभेद असल्याचे पुढल्या काही निमिषांतच समजले. बोलतांना, ‘‘ईमेलवर पाठवून देतो की’’ म्हंटलों. ते ऐकून तेंच्या कपाळावर आठी पाडून ते “ईमेल? आय् मीन् व्हॉई?” म्हंटले, “व्हाट्स्अॅप्पांतच पाठवा की.. ईमेल-गिमेल बघायचं सवय नाही हो मला..!”

मी आश्चर्य चकित! ईमेल बघायचं सवय नाही? आपण फारच म्हातारे झालों काय की..?

काही मिनिटांत दुकाना जवळ पोहोंचून मध्ये शिरलो. बसलो. “काय घेता, गार ज्यूस...?” म्हणून विचारले.

“कॉफी घेतो... गरम” म्हंटलों.

पुन्हा चेहऱ्यावर तेच संकट-भावना. वेटरजवळ एक गरम कॉफी सांगून पुन्हा “गार ज्यूस काय-काय आहेत?” म्हणून विचारून ऑर्डर केलेत.

तेंव्हा जावून, छोटे साहेब कां ‘कॉफी डेला जावू’ म्हंटले की म्हणून कळले. तेंना कोल्ड कॉफी अन् मला हॉट्ट कॉफी तिथेच मिळले असते, म्हणून.

पुढे छोटे साहेब भिंतीच्या कडेला गिटार टेकवून उभी करून, तेच्या बॅगेतून एक नोटबूक काढले. नोटबूकवर एक नवीन अॅक्शन हिरोचे चित्र होते... म्हंटलो, चालणारच... मध्येच पेन्सिलीचे लिहिलेले नोट्स्. समजावून सांगू लागले.

पांचच मिनिटात तेंचं ‘कशाच बद्दल चिंता नसणारं’ बिंब जावून, एखाद्या पोक्त मनुष्यासारखे बोलू लागले. तेंना काय करण्याची इच्छा आहे, ह्याबद्दल एक स्वच्छ कमर्श्यल् दृष्टीकोन तेंच्याजवळ आहे म्हणून लक्षांत आले.

ते एक संगीत कलाकार. चार मित्रांसोबत मिळून एक संगीतसंघ निर्मिले आहेत. तेंचे कामाचे कॉपीराईट प्रकरणांकरिता मजकडे आले होते. तेंना काय अवश्य आहे, मी काय करणे अपेक्षित आहे, म्हणून सारे कसे स्वच्छपणे समजावून सांगू लागले.

कॉफी ट्रे आले. मी लगेच कॉफी घेवून पिवू लागलों. तेंना ज्यूस प्या म्हंटलों. ‘‘असू दे की, थोड्या वेळाने पितो’’ म्हणून थांबले.

आमच्या चर्चा संपून तिथून निघण्याचा वेळ झाला. जातांना, गिटारकडे बघून ‘‘हेचे काय मोल?’’ थोडे स्पष्टच विचारलों. ते तेचे उत्तर न देता, ‘‘एक नवे मेलडी कंपोस केलों आहे, ऐकतांत कां?’’ म्हंटले.

मी दस्कून इकडेतिकडे पाह्यलों. आता ह्यांनी इथे हॉट्टलच्या मध्येच गिटार वाजवायला चालले काय?

तेंना तेविषयी काही चिंता नाही. झुर्र्रकिनि बॅग उघडून गिटार बाहेर काढून श्रुती झंकारून (किंवा तेसारखं काहीतरी करून) सरळ आरंभच केलेत की वाजवायला. पुढे वाजविणे चालूच ठेवलेत. ऐकायला चाल फार माधुर्यपूर्ण होते, सहजच गुणगुणण्या एवढे सरल होते. सुंदर वाजविले.

वाजवून झाले अन् ते माझ्याकडे बघितले. ‘‘अद्भुतच की..!’’ म्हंटलों. थोडे घुटमळत, ‘‘मी इळैयराजांचा रसिक आहो’’, म्हंटलों. ‘‘तेंच्या संगीतात गिटार अद्भुत वापरतांत.. कधी ऐकलां आहांत काय, तेंच्याबद्दल?’’

‘‘काय स्सार, अस्से कां? इळैयराजा म्हंटलं तर अॅक्चुवल् किंग सार... रियल किंग...!!” म्हंटले ते. ‘‘राजांचे गिटार पिसेस म्हणजे मला टेक्स्ट बूक सार...’’ म्हणतांना परतून इळैयराजांचे प्रसिद्ध गीत ‘तेण्ड्रल् वन्दु एन्नै तोडुम्’ वाजवू म्हणून सरसावून बसले...

आणि मला... अजून एक कॉफी मागवावे की काय की म्हणून वाटू लागले..!

-

(साभार / पुनर्लिखित)

संदर्भगीत :- ‘तेण्ड्रल् वन्दु एन्नै तोडुम्’