पुनर्भेट

पण मृत्यूची सवय होता होत नाही; प्रत्येकवेळी तो नवा असतो. तितकाच अंतर्मुख आणि हतबल करणारा असतो. त्याच्या अपरिहार्यतेची जाणीव लख्ख करणारा असतो.- हे फार फार पटलं.भयानक.

!!
पोर्तुगीज.. म्हणजे बहुधा मोझांबिक?
अजून थोडं सविस्तर हवं होतं!

लेख वाचला पण संदर्भ नीट लक्षात नाही आले.
थोडा सविस्तार असता तर नीट काळला असता.

संवेदनशील चिंतन. अजून विस्तृत असायला हवा होता.

कधीकधी जिथे जीवन ओंगळवाणे झालेले असते तेव्हा मात्र मृत्यू जर आला तर तो कदाचित सुंदर वाटू शकतो. जन्म आणि मृत्यू समान वाटू लागतील इतकी तटस्थता एखाद्या स्थितप्रज्ञालाच जमू जाणे!

कधीकधी जिथे जीवन ओंगळवाणे झालेले असते तेव्हा मात्र मृत्यू जर आला तर तो कदाचित सुंदर वाटू शकतो. जन्म आणि मृत्यू समान वाटू लागतील इतकी तटस्थता एखाद्या स्थितप्रज्ञालाच जमू जाणे!>>>+११११११११११
अर्धवट वाटतोय अनुभव . अजून विस्तृत असायला हवा होता

• पण मृत्यूची सवय होता होत नाही; प्रत्येकवेळी तो नवा असतो. तितकाच अंतर्मुख आणि हतबल करणारा असतो. त्याच्या अपरिहार्यतेची जाणीव लख्ख करणारा असतो.

• प्रश्न मरण्याचा नसतो तर जगण्याचा असतो हे अधोरेखित करणारी पुनर्भेट.

हे उमजेपर्यंत निम्म्यापेक्षा जास्त आयुष्य गेलेले असते आणि "कुतरओढ जाणीव" उरलेले आयुष्य झाकोळते.

इथे कदाचीत अप्रस्तुत ठरेल पण एक रोकडा अनुभवः

सन १९९६ चा आकटोबर महीना. जवळचा मित्र (माझ्यापेक्षा ३-४ वर्षांनी लहानच) पण त्याला अगदी बालपणापासून ओळखत असल्याने घट्ट मैत्री. हृद्याशी संबधीत दुसरी शस्त्र्क्रिया तीही वर्ष सव्वा वर्ष अंतरात. तो रूबीत दाखल. मला सायंकाळी फोन येऊन भेटून जा (त्यावेळी मोबाईल नव्हतेच्/रादर आम्च्या आवाक्यात नव्हते) मी पुण्यात मार्केट यार्ड परेइसरात नोकरीला राहायला चिंचवडला. नेमके त्याच दिवशी ब्रँचला मार्केटिंगची अचानक मिटींग ठेवली गेली एरीया मॅनेजरचा आडमुठेपणा ( मी हजर असलोच पाहिजे म्हणून) शेव्टी मिटिंग रात्री १२.३० ल संपली शेवटची बस करून रात्री १.३० ला घरी. पहाटे ३.३० ला रूबीला जावे लागले. सगळे संपले होते. मित्राच्या आईच्या नजरेला नजर द्यायची हिंमत नव्हती. आजही स्वतःला माफ करू शकत नाही ("तो काल तुझी वाट पहात होता रात्री १० पर्यंत" आईने चार-पाच वेळा सांगीतले" हे कानात आजही ताजे आहे).

त्यानंतर आजतागायत जेव्हां जेव्हा सहज भेटायला जातो तरी प्रचंड अपराधी वाटते. बोच आयुष्यभर राहील.

नाखु

घरातल्या मुक्या प्राण्यांचा मृत्यूही तेवढाच त्रास देणारा असतो. कधी कधी कोणा न पाहिलेल्या व्यक्तीचा मृत्यूही खूप अस्वस्थ करतो. सवय खरे तर आपल्याला कसलीच होत नाही. ना मरण्याची ना जगण्याची. कधी एखादे मरण जगण्याहून चांगले असे वाटतं तर कधी एखाद्याचे जगणे मरणाहून भयानक असेल असं वाटतं.

मात्र तुम्ही लिहिलंत ते लहान मुलीने मृत्यूबद्दल निर्विकार होणे फार म्हणजे फार भयानक वाटलं. आज झोप येणे कठीण.

नेहेमीप्रमाणेच अस्वस्थ करणारा लेख.

लहान मुलीने मृत्यूबद्दल निर्विकार होणे फार म्हणजे फार भयानक वाटलं+१

इथे कुणाच्याही अनपेक्षित मृत्यूने होणारा मानसिक त्रास अभिप्रेत असला तरीही, अशा 'समाज सुधारतो आहे' असं वाटता-वाटता बसणार्‍या स्त्रियांच्या अपमृत्यूचा धक्का हाही मुद्दा आहेच असं वाटतं. गेल्या दोनच दिवसांत दोन काहीश्या संबंधित बातम्या वाचायला/पहायला मिळाल्या आणि हा लेख वाचून वाटलं तसंच अस्वस्थ व्हायला झालं: मानवी संघर्षांच्या घडामोडीत प्रामुख्याने frontline वर स्त्रियाच का बळी जातात? हे कोणत्या उत्क्रांतीचं लक्षण आहे?

सिरियासारख्या निर्वासितांच्या घटनांमध्ये स्त्रियाच प्यादं म्हणून वापरल्या जात आहेत.

कालच, मानवी तस्करी आणि स्त्रियांना गुलामासारखी वागणूक मिळणं हे global warming चा अपरिहार्य परिणाम आहे आणि तो थांबवण्यासाठी जगभरातून प्रयत्न झाले पाहिजेत असं पोप फ्रान्सिस यांनी व्हॅटिकन येथे महापौरांच्या जागतिक परिषदेत सांगितलं.

@ आतिवास

पण मृत्यूची सवय होता होत नाही; प्रत्येकवेळी तो नवा असतो. - खरं आहे.

तुम्ही एक तीव्र भावनानुभव मांडलाय अगदी शांत-साध्या शब्दात!