पाऊस खच्चुनी हा "अत्ता" कशास देवा???

=))

सुचतं कसं राव तुम्हाला ?

धोतर भरले असेल नै चिखलाने

मला अ‍ॅक्टिव्हावरुन घसरवून पाडलन मेल्यान

तरी म्हणत होतो मांडी घालून चालवू नका. कंट्रोल राहत नै. =))

बाकी "अत्ता" हा शब्द काळजाला भिडला.

गाड्यांवरून नक्षी...(नक्षी...),उमटे चि तारंलेली

नकों तिथें अनुस्वार टांकण्याचा मोह इथे आवरलेला पाहुन फार हायंसे वाटले =))

गुरुजी, कविता आवडली.

गु्रजी, पाऊस खच्चून त्या म्होरल्या ८० cc वालीचा काय व्हो?

आत्मू, मुला हे वयंच असतं हो असं घसरण्याचं!! तुझी फक्त याक्टीवा घसरलीये, लोकांचे पाय घसरतात.

-तुझाच सखारामकाका. ;)

लोक प्रेमात पडले की काव्य सुचू लागते. त्यात गाडीवरून पडल्यावरही काही लोक खरे खरे काव्य (हो, ते तसले सामाजिक काव्य नव्हे हो, ते काय पडल्यावर ताबडतोप प्रत्येकाच्या तोंडी सहजपणे येते.) प्रसवू लागतात, ही त्यात अजून एक भर पडली ;) . अर्थात या दोन्ही पडण्यात जखम होऊन जीवघेणी कळ येते हे पण सामायिक असल्याचे (आत्ताच सुचल्याचे) नमूद करून ठेवत आहे (केवळ या मौलीक शोधाचा प्रताधिकार राखून ठेवण्यासाठी :) ). असो.

अआंमध्ये "मानसिक आणि शारिरीकदृष्ट्या भरकन सुधार व्हावा" हीच शुभेच्छा !

बाकी काव्यातील वेदना थेट मनाच्या पिस्टनला जाऊन भिडली.
गाडीसाठी पुढील ओळी :-
चकवून तिला जी गेली
ती वाट कोणती होती?

बुवांचा अपघात झाल्याने वाईट वाटलं.

अशा वातावरणासाठी ही गाडी बरी राहील.

देव तुम्हाला फोर व्हीलर घ्या असं सुचवतोय!. बाकि कविता एकदम बेस.

आवडली !! घसरलेली कविथा !!

टायरं सुजूनं गेली,तळव्यात डंख त्यांच्या हळु-वार त्या खड्यांचा

वाह, क्या बात...