पौरुषाला आव्हान...!

खरं सांगायचं तर एका वेश्येचे म्हणून "अतर्क्य व असंभव" वाटतय. कारण अनेक पुरषांशी केलेल्या अनिच्छापूर्ण संगानंतर , संगाची इच्छा तरी रहात असेल का असा प्रश्न पडतो.
मी एका कथेत वेश्येचे एक वाक्य वाचले होते. पोलीस तिला कोठडीत भिरकावतो अन ती परकर वर करुन म्हणते "ये मा**द तू पण चढ. तूच बाकी राहयलायस." ते वाक्य माझं हृदय जळत्या लोखंडी कांबीसारखं चीरत गेलेलं.
मला ते जास्त वास्तवाच्या जवळ जाणारं वाटलं होतं.
असो.

कविता वर वर कळली असे वाटत आहे.

पाप पुण्याच्या अंधारात -> हे 'पापपुण्याच्या अंधारात' असे लिहायला हवे होते.

- लिहिलंय रामदासानी, ईथे टाकलंय तात्यानी. पण "एका मिपाकराने मला दाखवलं ते तुमच्या बरोबर शेअर करतोय" असंहि नाहिये. रामदासानी नक्की त्यांचं नाव टाकायला परवानगी दिली आहे का? पण मग त्यानीच का नाहि लिहिलं?

आणि रामदासानी स्वतः जरी टाकलं असतं तरी एकंदरीतच काहि जम्या नहि.

वेश्या स्त्री आहे . तिला ही प्रेमाचा संग हवा असणार. तो संग इतका मुक्त , बेभान , प्रदीर्घ असावा की पैसे देवून दिलेले १०० भोग हया एका प्राणप्रिय संभोगात धुवून जावेत.

शेवट मला तरी आवडला नाही. उलट जर तो जोश नसेल तरीही ती त्या प्रियकराला स्वीकाते आहे - असा मला आवडला असता.
जो भोगेल मला नजरेच्या हजारो कोनांतून वाह - बेहद्द आवडले.

वाहवा! आज वेळ काढून लेख लिहिल्याबद्दल धन्यवाद.

साधारण अशाच प्रकारच्या स्त्रियांच्या गोष्टींवर आधारित बातमी कालच्या हफिंग्टन पोस्टमधे होती.

---

प्रेम आणि शारीरिक संबंध या दोन वेगवेगळ्या गोष्टी आहेत असं दाखवणारा, स्त्रीच्या लैंगिकतेबद्दल बोलणारा, लुईस बुन्युएलचा फ्रेंच चित्रपट Belle de jour आठवला.

पहिली गोष्ट, वेश्येशी रबर न वापरता संग फक्त जीवावर उदार झालेला पुरूषच करेल. त्यामुळे शारीरिक पातळीवरचं प्रणयातलं परमोच्च `स्पर्शसुख' (दोघांनाही) नेहमी शून्य आहे.

दुसरी गोष्ट, वेश्येवर प्रेम करणारा स्वतःची निव्वळ फसवणूक करतोय. खरं प्रेम असेल तर तो तिला पहिल्यांदा त्या दलदलीतून बाहेर काढेल. कारण प्रणयसुख मानसिक लेवलवर एकमेकांप्रती असणार्‍या अनुबंधात आहे.

तिसरी गोष्ट, प्रणयसुख एकसंध चित्तदशेत केलेल्या प्रणयात आहे. याचा अर्थ कुणीही कुणावर काहीही उपकार करत नाही. दोघंही समान चित्तदशेत आहेत. इथे वेश्या पैसे न घेणं हा उपकार करतेय. आणि पुरूष खरं तर फुकटात मिळालेली उद्युक्त स्त्री (ज्यासाठी पत्नी अजिबात तयार होणार नाही असले रंगढंग करून) उपभोगण्याची मजा घेतोय पण त्याला प्रेमाचं खोटं नांव देतोय.

सरते शेवटी, प्रणयतृप्ती हा कमालीच्या शांतचित्तदशेचा परिपाक आहे. पोस्ट इतकी उथळ आहे की त्याविषयी लिहीण्यात काही अर्थ नाही.

थोडक्यात, पौरूषत्वाला आव्हान वगैरे काही नाही, प्रणयतृप्तीबद्दल अज्ञान दर्शवणारी लेखकाची स्वतःचीच फँटसी आहे.

अजिबात पटले नाही, आवडले नाही. रामदास असं लिहितील असंही वाटत नाही.

एका वाक्यात सांगायचे झाले तर तिला खर्‍या प्रेमाची आंच लागली आहे......अजून बरेच लिहिता येईल पण त्याची आवश्यकता नाही..........कदाचित तिच्या दृस्टीने तेच खरे पौरुषत्व असावे आता.......

राम्दासांनी शीर्षक काय दिलं असतं या विचारात पडलोय, आणि हे प्रसिद्ध करायला त्यांना संकोच का वाटला हही प्रश्न पडला आहेच.

वेश्यांमध्ये काम केलेल्या व्यक्तीना असा अनुभव आहे कि जवळ जवळ प्रत्येक वेश्या हि खऱ्या प्रेमाची इच्छा धरते. प्रत्यक्ष ते किती जणींना मिळते हा भाग अलाहिदा. हे प्रत्येक वेश्येचे स्वप्नरंजन असतेच कि एक दिवस कोणीतरी माझ्यावर खरे प्रेम करणारा येईल आणि मला अशा कर्दमातून बाहेर काढेल. गरीब देशात वेश्या त्या व्यवसायात ढकलल्या जातात आणी श्रीमंत देशात( किंवा गरीब देशातील उच्चभ्रू वर्गात) वेश्या पैश्यासाठी स्वखुशीने वेश्यावृत्ती स्वीकारतात. याचा अर्थ त्यांची नैसर्गिक वृत्ती पूर्णपणे नाहीशी होते असे नाही. भिकारी कितीही कचर्यातील अन्न खात असेल पण त्याची सुग्रास जेवणाची अभिलाषा लोप पावते असे नाही तद्वत वेश्या कितीही लोकांशी संबंध करीत असेल तरी कोणीतरी पुरुष आपल्यावर खरे प्रेम करील आणि त्याच्याबरोबर आपल्या चित्तवृत्ती खुलून येतील आणि आपण त्याच्याबरोबर प्रेमात आकंठ बुडून जाऊ अशी इच्छा करणार नाही असे का?
making love and having sex यातील फरक हाच आहे.
वेश्येवर प्रेम करणार स्वतःची केवळ फसवणूक करत आहे हे म्हणणे चुकीचे आहे. अशा कित्येक वेश्या आहेत ज्यांनी आपले संसार थाटले आहेत आणि त्या त्यात आनंदी आहेत. मुळात त्या वेश्या व्यवसायात ढकलल्या गेल्या होत्या पण त्यापूर्वी इतर मुलींसारखे त्यांचे स्वप्न असतेच कि आपलाही एक सुखी संसार असावा.
केवळ रोज इतक्या लोकांबरोबर संबंध ठेवला म्हणून त्यांची प्रेम किंवा सम्भोगाबद्दल आसक्ती संपेल हे म्हणणे चुकीचे आहे. एम बी बी एस च्या तिसर्या वर्षाला असताना प्रसूती गृहातील अनुभव हा स्त्रीदेहाबद्दल अत्यंत किळस निर्माण करेल असा होता आणि पुढचा आठवडाभर स्त्रीबद्दलचे आकर्षण पूर्ण नाहीसे झाल्यासारखे होते. हाच अनुभव जवळ जवळ सर्व पुरुष डॉक्टरना येतो. याचा अर्थ असा नाही कि सर्व स्त्री रोग तज्ञांना स्त्रियांबद्दल आकर्षण नाहीसे होते कि जे रोज तेच काम करीत असतात. मी स्वतः दीड लाखाच्या वर स्त्रियांच्या अंतर्गत सोनोग्राफी( transvaginal) चाचण्या केल्या आहेत. स्त्री देह म्हणजे कमरेच्या खालचा भाग हे समजणार्यांची कीव करावी तेवढी थोडी आहे.

आपण वेश्यांना एक लेबल लावून टाकले आहे कि त्यांना पुरुष देहाबद्दल किळस असते आणि त्या पुरुषांचा द्वेष करीत असतात काही चांगल्या लेखकांच्या सवंग कादंबर्यातून हा गैर समज दृढ होण्यास मदत झाली आहे.किंवा वेश्येला मनच नाही. वेश्येला सुद्धा तरल भावना असतात हे आपण गृहीत धरतच नाही. वेश्या सुद्धा तितकीच चांगली आई असते हे मी त्यांच्या मुलांची रुग्ण म्हणून तपासणी करीत असताना जाणवलेली गोष्ट आहे. त्यांना हि नाजूक आणि संवेदनाशील मन असते हे आपण का विसरतो?
स्त्री पुरुष संबंध हा फिल्मी किंवा आयटेम सोंग सारखा केवळ दीड मिनिटातच संपणारा असतो असे नाही तर एखाद्या रागदारी सारखा चौ अंगाने फुलून येणारा आणि केशरी बासुन्दि सारखा बराच वेळ जिभेवर रेंगाळणारा उदात्त अनुभव पण असतो. पण त्यात दोघांचा सहभाग तितकाच उत्कटतेने असावा लागतो. म्हणून संभोग या शब्दाची फोड सम + भोग ( दोघांनी समान पातळीवर) अशीही केली जाते.
आधुनिक वाल्मिकी ग दि माडगूळकरांची " जोगिया" हि अत्यंत अप्रतिम कविता अवश्य वाचावी.
मला तरी या कवितेत अतर्क्य असे काही वाटले नाही. कविता आवडली कि नाही हा वैयक्तिक आवडीचा भाग आहे.
रामदास साहेब आणि तात्या दोघांचे अभिनंदन
अवांतर -
वेश्यावृत्ती--माझा वर्गमित्र HIV/AIDS च्या कामासाठी बँकॉक(किंवा इंडोनेशिया) ला गेला होता तेथे त्याबद्दल बोलताना एका वेश्येला( जी स्वखुशीने वेश्यावृत्ती करीत होती) त्याने विचारले कि तुम्ही हे हलके काम का करता. त्यावर त्या गणीकेने हे विचारले डॉक्टर तुम्ही काय करता ? मित्र म्हणाला मी आपल्या ज्ञानाचा वापर करून पैसे मिळवतो. त्यावर ती गणिका म्हणाली कि तुम्ही आपला मेंदू विकून पैसे मिळवता मी आपले शरीर विकून पैसे मिळवते दोन्हीत फरक काय आहे.तुमचा मेंदू काय आणि माझे शरीर काय हे काही काळासाठी लोकांना विकून तुम्ही आणि मी पैसे मिळवत आहे यात गैर काय? आजही त्याला आणि मला हे उत्तर सापडलेले नाही.

आत्ममग्न/स्वमग्न पतीच्या अतृप्त पत्नीचे वक्तव्य वाटते. आता गिर्‍हाईकाची काय नवर्‍याची काय फक्त मर्जीच सांभाळण्यासाठी केलेला संभोग हा समान दुवा दोघींकडे आहे हे ही खरंच म्हणा!

बाकी, उत्तम मुक्तक आहे!

सर्वच प्रतिसाद मननीय वाटले.
कवितेबद्दल मला असे वाटते की कवी अद्याप या कवितेबद्दल पूर्णपणे समाधानी नसावा. माझा अनुभव असा, की काढलेले चित्र वा लिहिलेला लेख दीर्घ काळपर्यंत मला पूर्णत्वास पहुचला, असे वाटत नसते, आणि त्यावर किरकोळ पण महत्वाचे बदल करत राहण्यातून ती कृती हळूहळू पूर्णत्वाकडे पहुचत जाते. रामदास यांना या अपूर्णत्वाच्या जाणिवेमुळे ती प्रसिद्ध करणे इष्ट वाटले नसेल.

....जो भोगेल मला नजरेच्या हजारो कोनांतून... आणि
... ये ना पुढे. लाखो डोळ्यानी - लाखो इंद्रीयाचा इंद्र होउन ये...!
या दोन्ही ओळीतून तिला शारीरिक समागमापेक्षा त्याने नजरेने, प्रेमळ रसिकतेने आपले सौदर्य निरखावे, स्त्रीत्वाची कदर करावी, असा भाव प्रकट होतो.

...."एक फुलबाजी म्हणजे दिवाळी नाही.
एका चार क्षणाच्या आतषबाजीत तुझी आग संपत असेल तर....
तर जा बघ.. सिनेमाच्या पडद्यावरचेच प्रेमालाप..
आणि कुढत-कुरवाळत बस
तुझ्या आखूड पौरुषाला पाप पुण्याच्या अंधारात"...

या शेवटल्या ओळीं मात्र मात्र प्रत्यक्ष शारीरिक संबंधाविषयी बोलतात. काहीसे विस्कळीत वाटणारे हे मुक्तक अद्याप अपूर्णावस्थेत आहे, असे मलातरी वाटते.

...एक बाई म्हणजे दारु ठासून भरलेल्या फटाक्यांची पेटी असते...
ही ओळ सॉक्रेटिसची बायको 'झांटिपी' आणि तुकारामांची पत्नि यांचीही आठवण करून गेली.

काय काव्य आहे ! वाह !

बाकी,
आमच्या प्रभुगुर्जींच्या 'जुळ्या चिंबोर्‍या' वाचून थयथयाट करणारे आणि ती विडंबन कविता म्हणजे मिपाला लागलेला डाग असल्यासारखे थैमान घालणारे आज कुठे दिसले नाहीत ह्या धाग्यावर. :)

तात्या, तुम्ही शीर्षकही अगदी चपखल दिले आहे. वेश्या शेवटी एक माणूसच असल्यामुळे सर्वसामान्य माणसाप्रमाणे तिलाही भावना असणारच.
खरेंचा प्रतिसादही आवडला. अगदी योग्य शब्दात लिहिलाय.

तिला माहिती असत ऑर्गेजम म्हणजे भावनीक गुंतवणुक आणी गिर्‍हाइका सोबत हे होणे म्हणजे तिच्या शेवटाची सुरुवात. त्याला ते पटत असुनही अपेक्षित मात्र काहीसं विरुध्द असतं. तो प्रयत्न करत राहतो हे सर्व जास्तिजास्त वेळ चालाव ज्यातुन पैश्यापैश्याचीही वसुली होइल.

तिला मात्र ते पटकन उरकलेलंच हव असतं कारण ज्यामुळे ति आणखी कोणाला सोबत देउ शकेल. त्याला वाटत असत तिला सगळ शरीरा-मनापासुन फिल व्हावं व त्याच्या सोबतच तिने सुखाच्या उत्युच्च शिखरावर पोचावं, ति मात्र स्वतःला व्यवस्थित वाचवत असते ही भावनीक गुंतवणुक निर्माण होण्यापासुन...

In short no matter how they impersonate of having great sex and orgasm, they both knows it deep inside that it is nothing beyond mere vaginal masturbation.

बाकि मन कोणाला नसतं... दिल मे अरमां होते तो है. बस कोइ समझे जरा.

मुक्तक आवडले.
प्रेटी वुमन , रिहाई , मंडी असे अनेक सिनेमे डोळ्यासमोरून तरळले.
पंचतारांकित शेत्रात अनेक नामांकित वेश्याव्यवसाय विविध कारणास्तव करणाऱ्या विविध क्षेत्रातील महिला पाहण्यास आल्या आहेत.
त्यांचे मनोगत व्यक्त करणारे हे मुक्तक वाटले.
रामदास काकांच्या प्रतिसादाच्या प्रतीक्षेत

प्रेम हा फार व्यापक अर्थाने वासनेचाच एक प्रकार आहे. मन म्हणजे काय हो ? आपल्या शरीरातील एक अव्यक्त इंद्रिय.वासनेची तृप्ती ही शरीराच्या व्यक्त इंद्रियांच्या माध्यमातून अनुभवली जाते.तरी शेवटी तिचे अनुभवाचे साधन मन हेच असते .( मेंदू म्हणा हवे तर ! ) पण ज्यावेळेस फक्त मनाच्याच माध्यमातून जी तृप्ती अनुभवली जाते तिला प्रेम म्हणतात. ते कशावरही असू शकते. स्त्री पुरूष संबंधातील शारिरिक व मानसिक संबंधाचा प्रेम या दिव्य अनुभवाशी संबध असेल पण दूरान्वयाने !
( या प्रतिसादाचा मूळ धाग्याशी काय संबंध बुवा ? असे वाटल्यास हहपुवा असा उपप्रतिसाद द्यावा )

पौरुषाला कसले आव्हान हे तर गुड ओल्ड प्रियकराला (स्वप्नातल्या राजकुमाराला) आवाहन आहे. कोणत्याही अतृप्त स्त्रीचे मनोगत असु शकते.

शिवाय लाचार वेश्या असु दे की पापभीरु सज्जन माणूस की एखादी हरामी व्यक्ती - एक सुत्र तर सगळ्यांनाच लागू होते - ये दिल मांगे मोर! सतत अविरत....

रामदासांच्या लेखनाला शिर्षक देणे हे सुद्धा एक आव्हानच असते.

भन्नाट !!!!! पण हे फक्त २००३ पर्यंतच का ? अजून दाखवा कि ?????
महेश नामजोशी

नाजूक आणि संवेदनशील मन असलेली वेश्या असू शकत नाही असा माझ्या प्रतिसादाचा अर्थ नाही.

नाजूक आणि संवेदनशील मन असलेली वेश्या आपल्या प्रियकराला :

एक बाई म्हणजे दारु ठासून भरलेल्या फटाक्यांची पेटी असते...

एक फुलबाजी म्हणजे दिवाळी नाही.
एका चार क्षणाच्या आतषबाजीत तुझी आग संपत असेल तर....

तर जा बघ.. सिनेमाच्या पडद्यावरचेच प्रेमालाप..
आणि कुढत-कुरवाळत बस
तुझ्या आखूड पौरुषाला पाप पुण्याच्या अंधारात...!

असं कधीही म्हणणार नाही आणि कोणतीहि प्रेमिका स्वतःच्या प्रियकराच्या `पौरूषाला आव्हान' देणार नाही इतकाच मुद्दा आहे.

प्रेमाच्या नांवाखाली `प्रणयतृप्तीची इच्छा' करणारी वेश्या असेल तर ती स्वतःच्या रोजवापरायच्या शय्येवर कधीही तृप्त होऊ शकणार नाही. प्रणयतृप्तीसाठी स्त्री स्वामिनी हवी. ती शय्या तिला सन्मानानं लाभलेली हवी. असा माझ्या प्रतिसादाचा अर्थ आहे.

ही दुर्दमनीय अविरोध गती कामेच्छेचा मुलाधार आहे. म्हणुनच तिच्यात मनाला मुळापासुन झंकारायची प्रचंड शक्ती आहे. हे झंकार आपले तरंग सर्वत्र पसरवतात. नैसर्गीक प्रेमभावना असो, वा मानवनिर्मीत लग्नव्यवस्था असो... प्रेमीकांचे नाते असो वा पती-पत्नीचे, वेश्येने पैशापोटी केलेली शय्यासंगत असो किंवा समर्पण भवनेने लीन झालेली प्रेमीका असो... या सर्वांना जीवन देणारी मुळ प्रेरणा एकच आहे. ति प्रेरणा अमुक एक रूपात, अमुक एक नात्यातच बहरेल असं काहि नाहि. या काव्यात रामदासजींनी वर्णन केलेलं स्त्रिमनाचं आंदोलन अगदी सहज शक्य आहे...

रामदासजींचा (तात्यांच्या मार्फत मारलेला) आणखी एक जोरदार षट्कार.

अवांतरः लज्जा हा मनाचा फार लोभसवाणा पैलु आहे. या कुलीन स्त्रिच्या माथी सरसकट टॅबु नावाचा शिक्का मारुन तिला विद्रुप करायची हौस अत्यंत गचाळ आहे. असो.

अर्धवटराव

झकास्

बिफोर आय क्लोज....

पहिली गोष्ट, रामदासजींना मी फक्त गविबरोबर फोटोत पाहिलंय. जसं इतर एकालाही मी व्यक्तिश: ओळखत नाही तसंच त्यांनाही नाही. माझ्या पहिल्याच प्रतिसादावर इथल्या अनेकांच्या मनात रामदासजी काय चिज़ आहेत ते रेवतीनं स्पष्ट केलंय. ते इथल्या अनेकांचे आप्त आहेत. मला रामदासजींच्या प्रतिसादाची अपेक्षा होती. देहाला साधन बनवून उपजिविका करणा‌र्‍या स्त्रीची प्रणयाप्रती काय भावना असते या तरल विषयाचा वेध घ्यायचा होता. पण रामदासजींसारख्या व्यासंगी सदस्यानं प्रतिसाद न देण्याचा पर्याय निवडला. माझा प्रतिसाद लेखनाच्या आशयावर आहे, लेखकावर नाही इतकं (त्यांचे चाहते समजू शकतील किंवा नाही पण) रामदासजींसारखा माणूस तरी नक्की समजू शकेल अशी अपेक्षा करतो.

दुसरी गोष्ट, खुद्द फोरास रोडवर काम केलेल्या शेखरनं माझ्या प्रतिसादाचा किमान प्रतिवाद तरी करावा अशी अपेक्षा होती. ‘रोशनी’ सारखं अनोखं ललित लेखन करणारा तात्या; वेश्येची चाहत काय, सारी दुनिया जिसके पिछे पागल है वो मोहोब्बत तिच्या लेखी काय आहे, ती प्रियकरात काय शोधते या अंगानं चर्चा करेल असं वाटलं होतं. तात्यानं सुबोध खर्‍यांना धन्यवाद देऊन सरळसरळ प्रतिसादाच्या इमॅच्युरिटीवर रोख नेला.

पुढे हाईट झाली, इंटरनेटवर कितीही पटलं तरी तसं आवर्जून सांगणारे दुर्लभ. सुबोध खर्‍यांच्या प्रतिसादावर मी उपप्रतिसाद दिला तेंव्हा ते माझ्याशी राजी झाले! वास्तविक ज्यांच्या लेखावरच्या प्रतिसादामुळे मी अश्लील लिहीतो या वादात सापडलो त्या लेखकानं आवर्जून प्रतिसाद दिला नसता तरी चाललं असतं. त्यांच्या प्रामाणिकपणाचं कौतुक आहे. (त्या पोस्टवर त्यांच्याशी देह आणि मानसिकता या अंगानं स्त्रीयांच्या स्तनांच्या कॅन्सरविषयी चर्चा करायची होती. आणि स्त्रैण मानसिकता, स्वत:च्या स्त्रित्वाचा गौरव, आणि स्तनांच्या कॅन्सरपासनं भयमुक्तीसाठी स्त्रीनं काय करायला हवं ते सांगितलं आहेच.)

शेवटी कहर झाला, ‘प्रेमिका आव्हान देणार नाही ? मग कोण देणार ?’
असा सवाल झाला आणि त्यामुळे स्त्रीची मानसिकता (मग ती वेश्या असो की कुणी सामान्य स्त्री) प्रेम म्हणजे काय, आणि प्रणयतृप्तीवर लिहू शकलो! जे म्हणायचं होतं ते सांगायला इतका अविश्वसनीय प्रवास झाला!

संपादित

नो वे !!

(कुठल्याही) स्त्रींच मन, पुरूष कसा काय ओळखु शकतो व्बा ?

काल्पनिक प्रकटन म्हणुन आवडली असे म्हणायचे धाडस रामदास काकांशी असलेल्या सख्यामुळे करताही येत नाही.

मस्तच.

आणि कुढत-कुरवाळत बस
तुझ्या आखूड पौरुषाला पाप पुण्याच्या अंधारात...!

ह ह पू वा