तिच्या मनातून.....................

बापरे .. घामाघुम करणारे मुक्तक आहे हे ! "त्याच्या मनातुन .... " पण इमॅजिन होतंय .. :(

- टार्‍यातुटेक

>>'त्या' सोळाहजार जणींचे दु:ख एकाच वेळेस अंगावर कोसळले. >> जबरी.
आवडलं. सुरेख.

मस्तच लिहीलंय, पण खरंतर लै डेंजर है!
द्रौपदीच्या मनातून लिहायचं म्हणजे किती अवघड काम...

--असुर

याज्ञसेनीच्या मनात शिरायचं म्हणजे महाकठीण! मुक्तक मस्तच झालंय.

मी आहे, एक अस्तित्व- सुंदर शब्दशिल्प..
विमानप्रवासात येणारे-जाणवणारे विचार आपण हिमालयाच्या गिरिकुहरात उपभोगून विमुक्तावस्थेला नेणारे कथन सृजन केलेत.

भिती वाटली :(
आधिच घरात बसुन ४ दिवस नाहि झालेत तोच फ्र्स्त्ट्रेशन आलेय .

जबर्‍या !

माझ्या भावाच्या जन्माला तरी काहीतरी निमित्त होते. त्याला एक काम करायचंच होते. माझ्या वडलांच्या मनातला धगधगता सूड पूर्ण करायचा होता. पण मी कशासाठी आले? मी काय केले? मी काय मिळवले? मी कुणाला काय दिले?

हे काय पटले नाही फक्त.

शंकराच्या आशिर्वादाने गतजन्मी पाच पती मिळण्याचा वर प्राप्त झाला असल्याने द्रौपदीचा जन्म झाला असल्याचे व्यासांनी महाभारतात स्पष्ट लिहिले आहे. आणि द्रौपदी यज्ञातुन प्रकट झाल्याक्षणी 'हि कन्या कौरव वंशाच्या नाशाचे कारण बनेल' अशी आकाशवाणी देखील झाली होती.

सुंदरच!

अवांतर: मिपावर दिवाळी करावी का? अचानक सगळेच चांगले लिहायला लागले आहेत? ;)

_/\_

सुरेखच आहे हे मुक्तक,
कधी कधी असा विचार मनात येतो की पांडवांपेक्षा दुर्योधन जास्त पुण्यवान होता. कारण त्याच्या नशिबात हाल अपेष्टा दु:ख काहीही आले नाही. पांडवांचे संपुर्ण आयुष्य खडतर होते. सुख म्हणावे असे काहीही त्यांच्या नशिबातच नव्हते.
द्रौपदीही त्यांच्या नशिबाला बांधली गेली होती.
श्रीकृष्णाचाही अंतही अपघाती झाला,
असे का होते ? त्याचे उत्तर नाही,
पैजारबुवा,

मसत आवडले एकदम ..
पण हे द्रोपदी बद्दल होते हे मला रिप्लाय वरुनच कळाले..
शब्द -त्यांची खोली जबरदस्त ..

खुप छान लिहिल आहे...
आवडल...
...
तुम्ही 'कृष्णा' कादंबरी वाचली आहे का?
त्याचीच आठवण झाली... त्यात द्रौपदीच आत्मकथन आहे.

सुंदर... अप्रतिम...!!!!

छान !!

छानच लिहिलय.

" पॅलेस ऑफ इलुजन ' वाचुन लिहीला की काय लेख ;)

लिमाउ, फार छान लिहिलंय, परकायाप्रवेश अतिशय मस्त जमलाय. वर बिकांनी म्हणल्याप्रमाणे खरंच मिपावर दिवाळी सुरु झाली आहे असं वाटतंय.

वा! मस्त लिहीलंय!

__/\__

काय लिहु कळत नाही..
अ प्र ति म!!!!!

लीमाउजेट,

खूप छान लिहिलंयत हे मुक्तक-चिंतन!

>>>हा यज्ञ संपेल, ही याज्ञसेनी संपेल, फक्त राख उरेल मागे.
मी मात्र मोकळी होईन....त्याच्याभोवती फेर धरायला.....<<<

हे बाकी भन्नाट आहे. या दो-लायनाला "सलाम".

वा माऊ! छान लिहिलंय! :)

सह्हीच लिहिलयस माउ,
>>>हा यज्ञ संपेल, ही याज्ञसेनी संपेल, फक्त राख उरेल मागे.
मी मात्र मोकळी होईन....त्याच्याभोवती फेर धरायला.....<<<

एकदम 'सोलमेट' वगैरे डोक्यात आलं

छान लिहिता तुम्ही.
लिहीत रहा.

'कृष्णा' वाचलीय मी.

खुप आवडल लिखाण. पण शेवटी भिम मागे वळुन तीच्या कडे आला अस काहिस आहे.

तो रांगडाच शेवटी खरा प्रेमी निघाला.

अप्रतिम लिहिले आहे

छान लिहलय!

मुक्तक आवडले .
.
.
.
पण
पुढचे संपूर्ण आयुष्य जगले ते केवळ त्या एका करुणेच्या आधारावर.
हे वाक्य याज्ञसेनीच्या संदर्भात आलेले पटले नाही.
जिचा जन्मच यज्ञातील अग्नीतून झाला ती अशी दीन होणार नाही असे वाटते.

अतिशय सुंदर. नक्की काय म्हणू? योग्य शब्दांची उणीव भासतेय....

-सूर्यपुत्र.

करुण आणि भव्य....

आत्मकथानाची खुमारीच काही निराळी. जीवनाचा पट वेगात उलगडवते... त्या त्या प्रसंगीचे मनोव्यापार कथन करते.. कधी त्यावर त्रयस्थ पणे भाष्य करते.

मस्तच माउ... अगदी 'तिच्या' मनातून च आलं असावं अशी खात्री वाटावी, असं झालंय हे मुक्तक.

मुक्तक आवडले.

भन्नाट.. तुफान...नि:शब्द!!
तुला __/\__

काहीशा प्रासादिक, पण तरीही वैयक्तिक अशा भाषेत चित्र छान रंगवलं आहे. द्रौपदीचं नाव शेवटपर्यंत उघड न करण्याचं तंत्र छान हाताळलं आहे. आणि ही तांत्रिक बाब साधण्यासाठी तिच्या आयुष्यातले प्रसंग, लढे व दुःख अधिक सार्वत्रिक झाली आहेत.

लिमे कठीण आहे ग तुझं.. काय लिहीले आहे.. विचार जरी केला.. तरी डोक्यात झिणझिण्या उठतात.

- पिंगू

खुप भनायक लिहिले आहे.
पन राग नका मानू
मला जास्त काही कळाले नाही.

जडबुदुक लिहिलंय...झेपलं नाही त्यामुळे नुसतीच नजर फिरवली...लोकं म्हणताहेत म्हणजे काहीतरी चांगलं चुंगलं असणार. सिरीयस वाचायचा मुड आला की व्यवस्थित वाचेन म्हणते.

काहीच न कळल्यामुळे प्रतिसाद देता येत नाही.

स्वर्गद्वार !

या दरवाजातून सगळे त्यागून बाहेर पडायचे.
अर्थात मनातून काही सगळे जातच नसते. या पुढे रस्त्यावर नाही पाणी प्यायचे आणि नाही अन्न. सगळीकडे बर्फ आणि डोळ्यात घुसणारे सुर्याचे किरण. रस्त्याच्या बाजूला हाडाचे सापळे, कदाचित नुकतेच या रस्त्यावर आलेल्या पांथस्तांचे देह. अशावेळी मनातले विचारच साथ देतात, पण काहीच काळ. नंतर त्याचाही फोलपणा कदाचित कळत असावा. हे आठवणींचे मुडदे बाजूला सारून आपण पुढे जायचे असते.

असे हे स्वर्गदार. प्रत्येकाच्या नशिबात ते असतेच. त्यासाठी हिमालयात जावे लागतेच असे नाही.

खरे तर स्वर्गद्वार ही एक मला वाटते मनाची अवस्था असावी.

हे लिहीतांना डॉ. झिवॅगोच्या हॅम्लेट या कवितेतील पहिले कडवे आठवले.

त्या दुरच्या डोंगरातून,
शांतता पसरत खाली येते आणि मी
माझ्याच चौकटीला टेकून उभा आहे,
वेध घेत कशाचा ?
त्या दुरवरच्या डोंगरावर आपटून येणारे
माझे विचार भविष्यात ( ?) तर
परावर्तित होत नसतील ना ?

ही चौकट बहुदा स्वर्गद्वाराचीच असावी ....असे मला क्षणभर वाटून गेले.

स्वर्गद्वारात शिरल्यापासूनचा प्रवास हा खास स्वतःचा असा असतो.
तो संपतो तेव्हा ना तो रस्ता उरत, ना ते द्वार उरत.

माऊ, हे कसं कोण जाणे वाचायचं राहून गेलं होतं!

सुरेख लिहिलंयस. ही आणि हिचा तो सखा सुहृद.. दोघंही विलक्षणच!

अरे! मी तर प्रतिसादपण दिलाय?

असो पुन्हा एकदा..

काय लिहिलय माऊ?

माऊ लयच भारी!!! नमस्कारिले तुवां _/\_

अहाहा !

मस्तच लिहिले आहे ...

हे काय सुरेख लिहिले होतेस तू :)
आत्ता पुन्हा हे वाचताना मला सरस्वती उगमाच्या इथल्या भीमपुलाची, सरस्वतीच्या अथक, अफाट नादाची, स्वर्गारोहिणी शिखराची आणि तिथल्या पायवाटेची आठवण आली बघ खूप :)

मुक्त्तक छान लिहीले आहे.
मला वाटतं, परिस्थितीजन्य वास्तव्यातुन झालेली मनोरचना आणि व्यवहार धारण केलेला मानवीदेह सर्व युगांत सारखाच असतो.
ह्याला अपवाद फक्त ब्रम्हांडाचे दर्शन घडविणारा महायोगी श्रीकृष्णच.

आव्डले. पटलेच असे नाही. पण आवडले.

त्याच्या अंताबद्दल वाटलेली खंत खरोखर अंतर्मुख व्हायला लावणारी आहे...

लिमाउलि
_/\_

परत कित्ती दिवसांनी वाचलं. मस्तच

वामा असताना वाचले होते,प्रतिसाद आता टंकायला मिळतोय.
सुरेख मुक्तक.द्रौपदीच्या मनातली तळमळ अशी असेल.