असतेस घरी तू जेव्हा.....

(संदीप सलील यांची माफी मागून सगळ्या हतबल पुरुषांसाठी नवीन स्त्रीसूक्त)

असतेस घरी तू जेव्हा...
जीव उंदराएवढा होतो.....
कुत्रं लागल्यागत मागे...
मी इकडे तिकडे पळतो....

भूत पाहून बोबडी वळावी
बर्फाळ तसा मी होतो...
तुझी नजरच खलास करते..
अन देहच आडवा होतो........

येतात शेजारी दारापाशी....
उत्साहाने उजळती तोंडे........
कुणी हळूच डोकावले घरी....
तर त्यालाही प्रसाद मिळतो....

तव भीतीत थरथरणार्या...
मज स्मरती हजार वेळा........
मार खाऊनच बाहेर पडावे...
हा असाच शेवट होतो.....

तू संग सखे मज काय
मम गुन्हाच नक्की कसला?
आयुष्याचा हा एक त्रास
न कळेना कधी हा संपतो??

जरी झालो तुझाच नवरा
ना शूर मी अजुनी झालो.......
दर वेळी जाणवत राहते....
मी कायमचा अडकलो.....!!