प्रिय मित्रा

तेव्हा विस्मरण हा शाप नसून एक देणगीच आहे असे म्हणावयाचे हे दिवस.

विस्मरण ही मोठीच देणगी आहे, ज्यांना लाभते ते ते खरे भाग्यवान.

भावनाशिल लेख.....

मित्र कोण आहे असे आठवत नसताना ही, मैत्रीच्या वेलीला फुलवणार्‍याप्रति जी क्रुतज्ञता व्यक्त केली आहे ते खरेच खुप मनाला शांती देणारे वाटले...

तरीही पहिल्या २ ओळीत अगदी मनाचा ठाव घेतला असे वाटले.. त्या २ ओळीत अश्याच आपल्याकडील जुण्या पुस्तकांच्या, ग्रीटींगच्या पानावर कायमचे विसावलेले मैत्रीचे अनेक क्षण आठवुन गेले.

" विस्मृती ही आयुष्यातील घटनांसंबंधी असली तरी आयुष्याच्या स्मृतीपटलावरील असंख्य विनलेले धागेदोरे हे कोणीतरी आपलेसे वाटल्याच्या खुणाच भासतात" - गणेशा

हे मुक्तक आपल्याला प्रचंड आवडलेलं आहे.

खूपदा असे प्रसंग येतात. आयुष्याच्या प्रवासात भेटलेले कित्येक जण तेव्हा कितीही जवळचे असले तरी केव्हा तरी दूर जातात. काही काळानंतर जेव्हा त्यांची आठवण येते तेव्हा लक्षात राहतात ते त्यांच्या सोबत व्यतित केलेले आनंदाचे क्षण. कोणत्या कारणाने ते आपल्यापासून दूर गेले, त्यावेळी कोणत्या घटना घडल्या यांचं विस्मरण होतं आणि काही केल्या त्या स्मृति पुन्हा येतंच नाहीत. मग विचार करावा लागतो, जर या व्यक्ति आपल्यापासून दूर गेल्यात किंवा आपण त्यांच्यापासून फारकत घेतलीय तर त्यामागचं कारणही तसंच त्रासदायक असेल. आज ते आठवत नाहीये तर त्यामुळे होणारा मनस्तापही भोगावा लागत नाहीये पण तेव्हाच त्यांच्याबरोबरचे आनंदाचे क्षण मात्र आपल्याला पुन:प्रत्ययाचा आनंद देत आहेत. तर ही विस्मरणाची देणगी उत्तमच आहे.

बाकी मुक्तकाचं शब्दांकनही छान आहे.

:-)

असं खूपदा होतं. कित्येक वर्षं पहात आलेल्या माणसाचा चेहरा अंधुकसा आठवतो, पण नाव आठवत नाही. मित्र दुरावतात, कधी खूप वर्षांनी अचानक भेटतातही. काळाच्या ओघात सगळंच पुसून जातं. हे असंच व्हायचं. विस्मरण हे वरदान असलं तरी ते सुहृदांच्या सगळ्याच आठवणी पुसून टाकू शकत नाही हे नशीबच!

मुक्तक आवडले!

"दिये जलतै है, फूल खिलतै है, बडी मुश्कील से मगर, दुनीया मे दोस्त मिलते है" या गाण्यातल्या भावार्थाची आठवण झाली.

आत्ताच्या जमान्यात जालावर पण ओळखी होतात. त्यात तर अजून एक गोंधळ होतो... व्यक्ती टोपणनावाने ओळखीच्या होतात. ओळख वाढली की फोन/इमेलने संवाद होतात कधी कधी प्रत्यक्ष भेटणे होते. अशा संवादात व्यक्तीचे खरे नावच लक्षात येत नाही आणि मग कधी कधी गोंधळ होऊ शकतो.

वाह वाह!
अप्रतिम!!
सुंदर लेखन. खूप दिवसांनी असं काहीतरी काळजाचा ठाव घेणारं वाचायला मिळालं.

खुपच छान!

मित्रांशिवाय आयुष्यं म्हणजे...... विचारच करु शकत नाहि.....

हे मुक्तक खुप काहि शिकवुन गेलं.... धन्यवाद!

अप्रतिम लेख. खूप दिवसांनी अस चांगल वाचायला मिळाल.

मुक्तक अतिशय आवडले.

मुक्तक आवडले.

सुंदर...!!

अतिशय तरल ,सुंदर

वा मस्तच

मिपाकर हर्षद प्रभुदेसाई यांच्या कवितेतील काही ओळी आठविल्या

क्षण सरता तो जलद गतीने,
पाऊले मागे का..अडखळती
कुणास आठवूनी कुणी असे का..?
वळणावर एका त्या घुटमळती ...

विस्मरण देणगी कि शाप या संभ्रमात अजूनही..
मीही खुपदा पूर्ण Blank होते काहीच आठवत नाही अचानक ऑफीस मध्ये ही प्रेझेंटेशन देताना बोलता बोलता Blank होते :-(

मनास भावले.

छान मुक्तक. आवडले.

क्षण सरता तो जलद गतीने,
पाऊले मागे का..अडखळती
कुणास आठवूनी कुणी असे का..?
वळणावर एका त्या घुटमळती ...

खुपच छान.

वा.. जियो..

शरदजी,

तुमच्या भावना यापेक्षा चांगल्याप्रकारे व्यक्त होणे कठीण होते.

यथा काष्ठं च काष्ठं च समेयातां महोदधौ। हे तर सगळ्या जीवनाचे सारंच आहे तरी समेत्य च व्यपेयातां च्या मधल्या काळातला चांगल्या आठवणींचा ठेवा हाच पुढे मनात दरवळत राहतो असा अनुभव आहे.

तुमचं मनोगत खूप आवडलं.