ईश्वर!!!

मी माझ्या अनंत पसार्‍यात मी एकटाच बसलोय!
नेहमीप्रमांणे कृतकॄत्य न वाटता आज मन अगदी क्षुब्ध झालंय!!
राहून राहून माझी नजर त्या गोलकावर जात्येय......
तसं मी हे सर्वच विश्व जन्माला घातलं.....
पण मी अतिशय हौसेनं ज्ञन्माला घातलेला तो गोलक........
पाण्याच्या प्रभावाने टचटचीत फुगलेला तो गोलक....
त्याची किती निगराणी केली होती मी.....
किती जोपासना केली.......
वेळोवेळी काळजी घेतली घेतली, आवश्यक ती उपाययोजना केली........
अनेक आजारांतून त्याला वाचवला........
आणि अखेरीस तो अगदी परिपक्व केला....
मलाच केव्हढा अभिमान वाटला होता स्वतःचा त्यावे़ळेस........
रसरशीत आणि टचटचीत.......
सर्व योग्य परिस्थिती मी निर्माण करून ठेवली होती.......
मीच निर्माता त्याचा.....
मीच ईश्वर त्याचा......
सर्वशक्तिमान, सर्वनियंता परमेश्वर.......
आणि एके दिवशी ती जात निर्माण झाली.........
मी कौतुकाने पहात होतो.......
जात हळूहळू वाढली.......
मी पहात होतो......
हळूहळू त्या जातीने आपले हातपाय पसरायला सुरुवात केली......
मी निर्माण केलेल्या नैसर्गिक स्त्रोतांचा उपभोग घ्यायला सुरवात केली......
पहाता पहाता त्यांचा हा उपभोग हाताबाहेर गेला.......
हावरटपणापायी त्यांनी ह्या स्त्रोतांची प्रमाणाबाहेर नासाडी करायला सुरुवात केली........
जे अगोदरच हा स्त्रोत वापरत होते त्यांनी वापरात काटकसर करायला नकार दिला.....
जे हा स्त्रोत पूर्वी वापरत नव्हते त्यांनी "हा स्त्रोत काय तुमच्या बापाचा" असं म्हणून तो स्त्रोत नव्या दमाने वापरायला सुरुवात केली.......
काही समझोता घडवून आणण्यात ते अशयस्वी ठरले........
कारण एकच.......
हाव, तृष्णा, सूडबुद्धी...........
त्यांनी त्या स्त्रोतांसाठी आपापसात लढायला सुरुवात केली......
एकमेकांना बेचिराख करायला सुरुवात केली.........
आणि या आपापसातल्या भांडणात त्यांनी मी निर्माण केलेल्या या गोलकाची विल्हेवाट लावायला सुरवात केली.......
सत्यानाश केला त्यांनी त्या स्त्रोतांचा.......
बघा, बघा त्या गोलकाकडे पुन्हा एकदा.....
एकेकाळचा तो रसरशीत परिपक्व गोलक आज कसा झाकोळून, कोमेजून गेलाय.........
तो पूर्वीचा रसरशीतपणा कधीच निघून गेलाय.......
माझीच निवड चुकली! हा गोलक आणि ही जात जगायच्याच लायकीचे नाहीत.......
माझा राग अनावर झालाय......
माझ्या अनंत पसार्‍यात हा गोलक असला काय आणि नसला काय! काहीच फरक पडत नाहीय.......
माझा राग आता पराकोटीला पोचतो.........
मी रागारागाने तो गोलक उचलतो........
आणि सर्व शक्ती एकवटून त्या आगीच्या लोळात फेकून देतो.......
गोलक आगीत आपटतो, फटकन फुटतो......
लालभडक रस सगळीकडे पसरतो.........
आगीत होरपळून मरणार्‍या त्या जातीचा दुर्गंध सगळीकडे पसरतो........
मी एका अतीव समाधानाने त्याकडे पहात रहातो........
एक विश्व समाप्त झालंय.......
एक जमात पूर्णपणे नष्ट झालीय......
मी सर्वशक्तीमान परमेश्वर.......
जगन्नियंता, सर्वशक्तिमान.........
एका जगाचा मी पूर्ण नाश घडवून आणलाय.....
पण....
पण तरीही मला समाधान वाटत नाही........
परिपूर्ण शक्तिमानतेची भावना माझ्या मनाला स्पर्शत नाहीय..........
उलट......
उलट एका अनामिक भीतीने मन झाकोळून आलंय........
का? का? का?.......

मी निर्माण केलेला, जोपासलेला हा एक गोलक......

माझ्या बागेतला एक टोमॅटो......
साल्मनेला आणि ई-कोलाय यांनी त्याचा सत्यानाश केला म्हणून रागावून मी तो नष्ट केला........

पण मनात भीती ही साचलीय की........

माझा "ईश्वर" सुद्धा "माझ्या" गोलकाविषयी असेच विचार करत असेल का?............

(निवेदनः काही दिवसांपूर्वी साल्मनेला वा इ-कोलाय या जीवाणूंनी प्रादुर्भाव केला होता म्हणून अमेरिकन फूड आनि ड्रग ऍडमिनिस्ट्रेशनने कॅलिफोर्नियात सर्वत्र टॉमॅटो विकायला बंदी केली होती. लोकांचे आरोग्य बिघडू नये म्हणून लक्षावधी टन फ्रेश टोमॅटो त्यांनी भस्मसात केले. त्या वेळेस सुचलेली ही संकल्पना......)