एक राधा, एक मीरा

आजही यमुनातीरावर राधा कदंबाखाली उभी
अगदी नेहमीसारखेच
आजही प्रतिक्षा; ठाऊक आहे कान्हा गोकुळात नाही तरीही
अगदी नेहमीसारखेच

कसे युगान्तीत प्रेम हे

अवघे निळे आभाळ काजळले
अमर प्रेमाचे चमचमते थेंब ओघळलेले
कदंबाच्या पानापानात ते गच्च दाटलेले
राधेचे उत्तरीय त्या प्रेमात चिंब जाहलेले

राधा कशी पुरती बावरलेली

इतक्यात दुरून एकतारीचे सूर घुमले
नितांत आर्त विरहगीत त्यामागून आले
राधेचे नेत्र त्याचा उगम शोधू लागले
दूरवर एका वडाखाली एक सात्विक सौंदर्य, वल्कले नेसलेले
राधा धावत सुटली त्या वडाकडे
त्या सौंदर्याला गाठायला
अचानक ती मध्येच अडखळली, वेडावली, मुळातून हादरली
अजरामर प्रेमाचा वर्षाव त्या कदंबापलीकडे नव्हताच
या प्रेमापलीकडे देखील विश्व असू शकते????
त्या सात्विक सौंदर्याला विचारले तिने, कोण तू,इथे कशी?
ते उत्तरले, जा.. परत जा.. त्या कदंबाखाली लवकर.. तेच तुझे प्राक्तन
इथला वणवा नाही सोसायचा तुला, ही तर माझी नियती

आजही मीरेने पुन:श्च, अजून एक
जहरप्याला घशाखाली उतरवला... नेहमीसारखेच
अगदी नेहमीसारखेच

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(०८/०६/२०११)