प्रवास...

खूप दमलोय आता..

खूप लांबपर्यंत आल्याची जाणीव होतेय... माहिती आहे कि अजून काहीच प्रवास झलेला नाही... पण ह्या क्षणी खूप दमलोय.
स्वतःला झोकून दिलेलं होतं ह्या गर्दीच्या प्रवाहात, कधी मी चाललो तर कधी ह्या गर्दीने मला चालवलं. आता थांबावसं वाटतंय. लांबपर्यंत कधी आलो कळलंच नाही मला. काल हातातून रेती सुटते तसा सुटत गेला आयुष्यातून. जबाबदारीचे ओझे खांद्यावर वागून दमलोय आता. हे ओझ खरच मला उचलायचा होतं का मीच ते उचललं हे सुद्धा समजत नाही.

वाटतंय सांजवेळ झालीये, संधीप्रकाशात हे माहित असून सुद्धा कि पुढे रात्र आहे, मनाला खोटी आस लागून राहिलीये, कि सूर्योदय होईल, खोट्या स्वप्नांची झालर ओढून दम्भ्पणाने वागलो, स्वतःशीच खोटं बोलत आलो आणि दुसर्यांना फसवता फसवता स्वतःलाही फसवायला लागलो. आता कंटाळा आलाय ह्या कोत्या, खोट्या प्रवृत्तीचा, जाणीव होते कि अहंकाराचा फना काढून उभ्या असलेल्या स्वतःशी लढणं तेवढं सोप्पं नाहीये, पण कधीन कधी स्वतःलाच जाब द्यावा लागणार आहे. त्या मुले मला आता भिऊन चालणार नाही.

सांजवेळ वाटतेय, छान गार वारा सुटलाय, पारिजाताचा सदा पडलाय कोणाच्या तरी दारात, छाती भरून सुगंध साठवतोय, ह्याच पारिजाताच्या साक्षीने काही स्वप्नही पहिली होती, कधी पूर्ण न होणारी,

ओठ थरथरतायत, तहानहि लागलीये, अंग कीटलय धुळीने, आईचा पदर आठवतोय, असाच माखलेला चेहरा ती स्वतःच्या पदराने पुसायची, चिडायची, पण पदराखाली तिच्या कसलीच भीती नसायची, स्वतःच्या हजार चुका झाकून घेईल ह्याची खात्री असायची,

अजूनही खूप पुढे जायचं, हा शेवट नाही हे माहित आहे, पण थांबावसं वाटतंय. थांबल्यावर हि सुद्धा भीती वाटते कि मी मागे पडेल आयुष्यात, धावायला लागणार आहे ह्या गर्दीसोबत, मनात अपेक्षा आहे कि कोणीतरी हात धरावा, पाठीवरून हात फिरवावा, पण हे सुद्धा माहित आहे, कि असं कोणी राहिलं नाही, इथून पुढे मीच एकटा असेल,

चला थांबून चालणार नाही, निघायला हवं