महाभारत

वक्षस्थळाचे महाभारत गमतीदार आहे. तेव्हा तुम्ही गीतगोविंदं वाचलं नाहीत हे किती छान झालं नै?

>>शाळेत मास्तर जेंव्हा सगळ्यांना वाचायला शिकवत, तेंव्हा मला हात जोडून 'गप्प रहा' म्हणून सांगत
डोळ्यासमोर चित्र येऊन ह.पु.वा. (आता मुलांना शिकवताना अक्षय हात जोडतात का? :-P )

कृष्णाच्या गोष्टी सांगाव्या म्हणून लायब्ररीतुन एक पुस्तक उचलले व चाळत असताना एकदम पुतनाची गोष्ट दिसली. लगेच पुस्तक ठेवुन दिले.

मधे असेच एक अमर चित्रकथा पुस्तक घेतले होते त्यात इंद्राचे प्रताप वाचून चला कार्टून बघूया म्हणून पुस्तक वाचन थांबवले. :-)

आता आठवणीतुन गोष्टी सांगतो काही बाही.

व्वा ! जितका निरागस प्रश्न तितकेच समजूतदार उत्तर. त्यामुळे तुमच्या पप्पांना १० पैकी १० गुण दिलेच पाहिजेत. अन्यथा त्यांनी "कार्टे, फेकून दे ते पुस्तक ! काय वाट्टेल ते वाचत बसण्यापेक्षा जा अभ्यास कर." असे म्हटले असते तर तुमच्या वाचनप्रेमाची तिथेच इतिश्री झाली असती. (आणि हे बर्‍याच ठिकाणी होत असतेच असते. सो यू वेअर लकी इनफ !)

मजेदार आठवण.

तरी बरे तुम्ही महाभारताचे खंड वाचले नाहीत..

माझ्या ऐकीवात एकाने "नसबंदी" म्हणजे काय असे त्याच्या लहानपणी सर्वांसमोर विचारले होते. रस्त्यावर कोठेतरी लिहिलेले वाचले होते. (तसे प्रत्येकाने त्याच्या आयूष्यात काहीना काही असे प्रश्न विचारून आई वडिलांना embarrass केले असावे)

बाकी वयाच्या पाच/सहाव्या वर्षी वाचायला शिकणे म्हणजे कमाल आहे..किस्सा आवडला..

हे संस्कृत शब्द कधीकधी कळायला खूप उशीर लागतो...
(इरावती कर्वेंनी सांगितलेली "नितंब"ची कथा [दुवा] आठवली)

मी का।इतरी वयाच्या १२ किंवा १३ व्या वर्षी असेन्.....पेपर मधिल बातमी " Blue Film तयार करताना पॉलिसांनी पकडले" वाचुन मला काही कळले नाही...तर मी तो प्रश्न आईला विचारला.....आई अवाक्......मग ती म्हणाली अरे Blue Film म्हणजे निळी फिल्म...नंतर लगेच आमच्या सहामाईच्या मार्कांवरुन आमचा सातबारा काढ्ला गेला. तेव्हापासुन कानाला खडा लावला...नसते प्रश्न विचारयचे नसतात. :)

मी असेच प्राथमिक शाळेत असताना महाभारत वाचताना दौपदी रज:स्वला (की रजस्वला) होती असे वाक्य आले. मग रज:स्वला म्हणजे काय हो असे वडिलांना विचारले होते. त्यांनी "मला माहित नाही" असे सांगून विषय संपवला. ते खोटे बोलत आहेत हे कळले होते तेव्हा. मग थोडा मोठा झाल्यावर संस्कृत शब्दकोशात त्याचा अर्थ शोधला. त्यांनी जो मराठीतील समानार्थी शब्द दिला होता तो ही त्या वयात कळला नाही. मात्र हा प्रश्न विचारून काही उत्तर मिळणार नाही हे कळले होते. मग पुढे कधीतरी कळला तो अर्थ.

पुढे अजून दोनदा असेच अडचणीचे प्रश्न विचारले होते. दोन्ही वेळेला बाबांनी वेळ मारून नेली. :-)

हा हा हा, मजेशीर अनुभव अपर्णा. अगदी चित्र डोळ्यासमोर उभं केलंस!

टिव्हीवर "जरासी सावधानी, जींदगीभर आसानी" अशी फॅमीली प्लॅनींगची जाहिरात यायची ती कुणाला आठवते का? मी
तिसरी-चौथीत असताना ती मोठ्याने गुणगुणायचो कधीकधी... एक दिवस घरी आलेल्या कोणासमोरतरी मोठ्याने हि जाहिरात गाऊन आई-बाबांना अडचणीत आणंलं होतं त्याची आठवण झाली.

इंग्लिश शिकायला सुरुवात केलेल्या काळात मी छातीसाठी 'ब्रेस्ट' हा शब्द वर्गात वापरल्याने मास्तर अडचणीत आले होते :-)

एकेक धमाल किस्से आहेत सगळ्यांचे! कुमारसंभवाची गोष्ट वाचत असताना (लहान असताना) मी माझ्या आईला "वीर्य" म्हणजे काय ते विचारलं होतं. तो (अर्थातच तिने न सांगितल्यामुळे) न समजल्यामुळे शौर्य ला समानार्थी शब्द असावा असा समज करुन घेतला. पण मग आपले शौर्य शंकराने अग्नीच्या अंगावर कसे काय "सांडले" ते मला अनेक वर्षे समजले नव्हते. चालायचं.

हाहाहा ....गमतीदार किस्से...
लहान मुलं कधी काय विचारतील याचा नेम नाही, कारण एकच जबरदस्त क्युरिऑसिटी. लहानपणी माणुस गोष्टी पटकन विसरुनही जातो म्हणुन प्रश्नांची उत्तरे नाही मिळाली तरी चालुन जातं.

मी लहान असताना एकदा आई मला शेजारच्यांच्या घरी सोडुन मंडईमधे भाजी खरेदीसाठी गेली, शेजारच्या काकु प्रेगनंट होत्या, घरी त्यांच्या माहेरची बरीच मंडळी होती.
सर्वांच्या मधे बसुन मी काकुंना विचारलं की "काकु, तुमच्या पोटातलं बाळ कसं तयार झालं?"
अर्थातच प्रश्नाचं उत्तर मिळालं तर नाही, पण माझ्यासमोर गरमागरम शिर्‍याची/खिरीची (नक्की आठवत नाही) डिश ठेवुन मला प्रश्न विसरण्यास भाग नक्की पाडलं काकुंच्या आईने. ;)

(कितीही लहान असलं तरी आयुष्यातले काही प्रसंग नक्की लक्षात राहतात हे नक्की ) ;)

फारच अवखळ / निरागस किस्सा ...

पुस्तकात लिहिलेलं सगळं वाचायला येत म्हणून ते सार समजतच असं नाही !

हे वाक्य फार आवडले.

सह्ही. लय भारी किस्सा आहे.

अगदी असा खट्याळ (वा निरागस) पणाचा नाही, तरीही मोठ्यांना उत्तर देताना काहीसे कोड्यात टाकणारा प्रश्न लहान विचारतात.

आमच्या सोसायटीत राहणारे मराठीचे एक शिक्षक त्यांच्या घरात शनिवार/रविवारी त्यांच्या मुलांसमवेत खेळायला आलेल्यांना खेळ संपल्यानंतर खायाला काहीबाही (चुरमुरे, भडंग, तिखटमिठ लावलेले कोरडे पोहे. इ. ~ पॉपकॉर्नचा जमाना नव्हता) देता देता "महाभारता"तील किस्से सांगायचे. एके दिवशी त्यांनी "लाक्षागृह" एपिसोड सांगितला. "पुरोचन" च्या मदतीने पांडवाना एकत्रीत जाळुन टाकण्याचा दुर्योधन आणि कंपनीचा प्लॅन, व त्यानुसार त्या वाड्याची बांधणी, विदुराला घातपाताचा सुगावा लागणे आणि त्याने ती घटना घडण्यापूर्वीच धर्मराजाला सजग करणे, मग पांडवांची युक्ती, भुयार पाडणे इ. इ.

इथपर्यंत ठीक होते. पण ज्या रात्री पुरोचन लाक्षागृहाला आग लावतो त्याच रात्री कुठुनतरी पाच भिल्ल व त्यांची आई पांडवांच्याकडे राहायला येतात. आगीच्या लोळात पांडव व कुंती भुयारातून निसटून जातात. दुसर्‍या दिवशी सहा सांगाडे पाहुन कौरव खोटेखोटे शोक व्यक्त करतात व व्यथित झालेले भीष्म पितामह जळून गेलेले ते सहा अवशेष गंगेला अर्पण करतात. आदी कथानक.

आपापल्या घरी परतताना माझ्या शाळकरी मित्राची शंका, "हे सगळे खरे कसे रे, इन्द्रा? म्हणजे नेमके त्याच रात्री ते भिल्ल आणि त्यांची आई, ते देखील सहाच्या संख्येनेच, तिथे कसे काय येतात रे? बरं आले ते आले, तर पाहुणे म्हणून पांडवांची त्यांना वाचवण्याची, त्यांना सुखरूप बाहेर काढण्याची जबाबदारी नव्हती?"
चांगला शंका होती. पण उत्तर त्या शिक्षकांकडेदेखील नसेल.